του Χρυσοβαλάντη Σεμεριάδη
Τα πρωινά θυμάμαι τα ανέμελα, είχε ο ουρανός άλλο χρώμα. Ήταν το γαλάζιο πιο έντονο γαμώτο. Τα ταξίδια μου θυμάμαι είχαν μια γεύση, ένα άρωμα σχεδόν λυτρωτικό. Ακόμα ψάχνω τα συναισθήματα που μου δώσανε εκείνες οι γεύσεις, εκείνα τα βράδια που χωρίς να το καταλάβω, τα νυχτολούλουδα γέμιζαν όνειρα το μέλλον μου. Μέσα από τα αρώματα της νύχτας μου, αυτά ζωγράφιζα το αύριο και τα γέλια μας, σβήνανε όλα μας τα προβλήματα μονομιάς. Στο χορό της μοναξιάς πια, ανάμεσα σε χιλιάδες χορευτές, αλλάξανε τα βήματα και ο καθένας μας χορεύει μόνος. Το εμείς έγινε εγώ και η καθημερινότητα πήρε το γκρίζο χρώμα της σιωπής. Τα βράδια μου πια είναι γεμάτα σκέψεις, αγωνίες και οι μέρες περνάνε σαν λεπτά, αδιάφορες γκρίζες.
Τα αρώματα είναι εκεί, τα χρώματα επίσης, οι γεύσεις είναι παντού, μα χάθηκε το χαμόγελο. Χάθηκε η όσφρηση, χάθηκε η γεύση και βαδίζουμε μόνοι στο αβέβαιο αύριο που χτίστηκε πάνω στην αμάθεια και στον εγωκεντρισμό μας. Μάθαμε να έχουμε γνώμη για ένα βιβλίο που ούτε μέχρι τη μέση δεν διαβάσαμε.
Υπάρχει λύση απλά δεν θέλουμε να την δώσουμε. Ο φόβος σαν γεμίσει τη ψυχή γίνεται μίσος, γίνεται βια, γίνεται οργή και τότε η λογική, ο ερωτάς, το συναίσθημα αποχωρεί και γινόμαστε δύο. Όχι, ένας αλλά δύο. Ο αληθινός και ο ψεύτικος κατοικούν κάτω από το ίδιο σπίτι μέσα στο ίδιο σώμα. Βγες πιάσε το χέρι του διπλανού σου δημιούργησε και πάψε να φοβασε. Δες πως χορεύουνε οι μέχρι χθες «βάρβαροι» γείτονες σου και πίστεψε πως μπορείς, γιατί μπορείς! Άλλαξε το πρώτα στη γειτονιά σου, μετά στην πόλη σου. Θα έρθει η χώρα σου και ύστερα όλος ο πλανήτης θα σε δει να ξαναχαμογελας.
Ύστερα θα γίνει έκρηξη χρωμάτων. Θα γεμίσει αρώματα η ατμόσφαιρα και για το φεγγάρι θα βρεις ξανά το χρόνο να ξαποστάσεις, να θυμηθείς πως ένα φιλί αρκούσε, πως ο έρωτας αρκούσε και είναι αυτός ο ερωτάς πιο δυνατός από την αγάπη. Είναι ο έρωτας για δικαιοσύνη, είναι έρωτας η εξέγερση και μη φοβάσαι γιατί εκεί ανήκεις, κάτω από το κόκκινο φεγγάρι.
Γίνε το κόκκινο της εξέγερσης, γίνε το ποτάμι που δεν σταμάτα και σήκω ξανά στα δυο σου πόδια, πάτα δυνατά, νιώσε ελεύθερος, μη κλείνεις το στόμα και σβήσε το εφήμερο για κάτι πιο μεγάλο! Έστω και αν είναι για μια στιγμή, έστω και αν κρατήσει μονάχα για μια ανάσα! Μπορείς! Το ξέρω μπορείς και στον δρόμο θα σε δω! Είμαστε ίδιοι, ναι ίδιοι και οι φίλοι ίδιοι και οι εχθροί! Σήκω πιάσε με από το μπράτσο! Ποτέ δεν μεγάλωσες τα όνειρα σου. Eίναι πιο δυνατά από ποτέ! Το ξέρω και το ξέρεις! Σήκω βγες έξω και χόρεψε κάτω από τη βροχή, γυμνός από ενοχές. Σπάσε τα δεσμά, δεν έχεις φόβο πια μέσα στα γελαστά σου μάτια! Χόρεψε! Χόρεψε μαζί μας! Ποτέ ξανά μοναχός!
