Σχόλιο του γνωστού Χιώτη φωτογράφου και κινηματογραφιστή Στρατή Βογιατζή με αφορμή τους τραμπουκισμούς εις βάρος προσφύγων και αλληλέγγυων την περασμένη Τετάρτη στο Δημαρχείο και την Πέμπτη στο λιμάνι
Και πάνω που είχαν καπαρώσει το νόμπελ ειρήνης, μερικοί νησιώτες έδωσαν μια και τα γκρέμισαν όλα με με τη συμπεριφορά τους τελευταία. Η συμπονετική τους φύση που μας εξέπληξε όλους αρχικά μετατράπηκε σε αγελαία, ο απρόσκοπτος ανθρωπισμός τους μεταλλάχτηκε σε οργή για αυτόν που απειλεί την καθεστηκυία. Ένα γνώριμο μίσος που συσπειρώνει όμορους απέναντι στους διαφορετικούς, που φωλιάζει βαθεία στις ψυχές ως απαραίτητο συστατικό περιχαράκωσης ενός ολίγιστου ευτού που αντρώνεται μέσα από την ιδιοτέλεια και τον αποκλεισμό, αναδύθηκε ως εγγυήτρια δύναμη οριοθέτησης του “οικείου” χώρου απέναντι στον ξένο, τον επικίνδυνο αυτό ανατροπέα της ισχύουσας κατάστασης Δεν ξέρω αν είναι φασίστες οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι στη Χίο που προπηλακίζουν και χειροδικούν σε πρόσφυγες ή μάλλον είναι υποταγμένοι στη μικρότητα της ζωής τους, έρμαια ένος σπιθαμιαίου ευατού που γαλουχήθηκε με συνθήματα, οπαδοί μιας παρηκμασμένης ομάδας, έτοιμοι να τραμπουκίσουν, να επιτεθούν σε αυτούς που επειλεί την γηπεδική τους κυριαρχία. Πρέπει να εφεύρουν έναν εχθρό οι κύριοι αυτοί, το πρόσφυγα, το γείτονα, το συγγενή ως υπαρξιακή αναγκαιότητα συγκρότησης ενός εγωτικού εαυτού: μαθαίνω τον εαυτό μου όχι μέσα από ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον που προσαρμόζομαι και εξελίσσομαι αλλά από ένα ασφυκτικά, ορισμένο δικό μου χώρο, που συντηρεί τις παγιωμένες συνήθειες και πεποιθήσεις μου, που αποτρέπει οτιδήποτε, οποιονδήποτε απειλεί να διαρρήξει τη ναρκοθετημένη αυτή περιοχή.
Δεν έχουν καταλάβει οι κύριοι αυτοί ότι γινόμαστε Άνθρωποι κυρίως μέσα από την ανιδιοτελή και απρόσκοπτη επιθυμία μας να συναντήσουμε τον Άλλον, ότι η φύση μαραζώνει με τη μονοκαλλιέγεια ενώ εμπλουτίζεται, δυναμώνει μέσα σε περιβάλλοντα που βρίθουν από διαφορετικότητα. Δεν έχουν καταλάβει επίσης ότι η μοίρα ενός λαού είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα ενός άλλου, ότι η ιστορία τους ενός είναι διαφορετικά ειπωμένη μέσα από τη ζωή ενός άλλου, ότι τελικά αδιόρατα νήματα μας ενώνουν όλους, σε μια κοινή μοίρα που μας διατρέχει. Και κυρίως δεν έχουν καταλάβει ότι μέσα σε ένα σύστημα που κονιορτοποιεί κουλτούρες, υποδηλώνει λαούς και εγκαθιδρύει τον απολυταρχισμό έχουμε χρέος να αντισταθούμε παρέα με αυτούς που περισσότερο νιώθουν το μαχαίρι του εξουσιαστή βαθεία στη σάρκα τους, γιατί τελικά όλοι διωγμένοι είμαστε από τους πραγματικούς μας τόπους, όλοι αποκομμένοι είμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους.
Κρίμα ρε γαμώτο… και το είχαμε το νόμπελ στο τσεπάκι μας.
