Ανεπίκαιρο

της Στέλλας Τσιροπινά

που,
χρόνια τώρα,
σαν τοιχαλάκι ξεροτρόχαλο,
ταιριάζουν  την  Αγάπη.

Κι αυτή
γκρεμίζεται με τις βροχές,
σωριάζεται
και
πάλι απ’ την αρχή
την ξανασιάχνουν.

Πάνω στο γυμνό της παραπέτο
οι κουρασμένοι
και οι ανίδεοι
θα ξαποστάσουν,
με ηδυπάθεια γατούλες
θα λιαστούν,
σαύρες και σαμιαμίδια
θα τη σεργιανίζουν,
τούφες μωρουδιακές
χαμομηλιού
θα τη δροσίζουν.

Τα τοιχαλάκια Της,
έτσι ακριβώς,
για όσο ζουν,
τα μαστορεύουν.

Ας είναι λίγοι.
Τα έργα της Αγάπης
δεν γερνούν.
Φτιαγμένα από το τίποτα,
με πέτρες ορφανές και πεταμένες,
χρόνια πολλά κρατούν
κι αντέχουν.