της Άννας Σταματίου
Σαν φιλοζωικό σωματείο το GAWF χάρηκε ιδιαίτερα που πέτυχε μετά από πολυετή προσπάθεια την απαγόρευση των θεαμάτων με ζώα στην Ελλάδα. Είναι όντος ένα κατόρθωμα. Όμως ο νέος νόμος είναι γεμάτος κανονισμούς και διατάξεις τόσο εξωπραγματικούς και παράδοξους που απορεί κανείς πως κατάφεραν και πέρασαν χωρίς κάποιος λογικός άνθρωπος να πει: «για σταθείτε ρε παιδιά… αυτό που πάμε να κάνουμε ποιές απρόβλεπτες συνέπιες μπορεί να έχει;»
Ένα – δυο παραδείγματα… ένας από τους στόχους του νέου νόμου είναι ο περιορισμός των εγκαταλείψεων. Ωραία και καλά. Όλοι το θέλουμε αυτό. Αποφάσισαν λοιπόν οι κύριοι στο υπουργείο ότι όλα τα σκυλιά υποχρεωτικά θα φέρουν σήμανση με μικροτσίπ για να αναγνωρίζεται εύκολα και με σιγουριά ο ιδιοκτήτης τους. Κι αυτό σωστό. Δεν έμειναν όμως εκεί. Μέτρα θέλετε οι φιλόζωοι; Έχουμε με τη σέσουλα… στο εξής απαγορεύεται να διαφημίσεις σε οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης ότι έχεις π.χ. ένα κουτάβι για πώληση, αν δεν δημοσιεύσεις και τον αριθμό του μικροτσίπ που φέρει. Φανταστείτε λοιπόν τον ιδιοκτήτη που του το ’σκασε η σκύλα του και του ’μεινε έγκυος και τώρα γυρεύει (σαν ευσυνείδητος) να βρει σπίτι για 10 κουτάβια. Αν δεν τους βάλει μικροτσίπ δεν επιτρέπεται να το πει πουθενά. Όχι να τα πουλήσει, ούτε να τα χαρίσει δεν μπορεί. Και, δίνοντας τα, πρέπει να κάνει και γραπτή δήλωση και να μεταφερθεί ο αριθμός του τσιπ στο όνομα του νέου ιδιοκτήτη. Ήταν που ήταν δύσκολη η θέση του, έπρεπε να του φορτώσουμε κι άλλα; Δεν θα προτιμήσει να τα πνίξει τα άμοιρα μωρά στον κοντινότερο κουβά ή να τα πετάξει στον κάδο με τα σκουπίδια;
Μετά… προβλέπει ο νόμος οι δήμοι να εκτρέφουν όποια αδέσποτα κουτάβια πέσουν στην αντίληψή τους μέχρι τον πέμπτο μήνα της ζωής τους. Αν δεν παρουσιαστεί μέχρι τότε κάποιος που να τα θέλει, ο δήμος υποχρεούται να τα εγκαταλείψει στο σημείο όπου πρωτοβρέθηκαν. Μάλιστα! Ο νόμος, που γράφτηκε μερικώς για να λιγοστέψουν οι εγκαταλείψεις, προτείνει στα όργανα του κράτους να προβούν στην πράξη αυτή! Τι να πεις; Ίσως αυτός ο παραλογισμός πηγάζει από την γνώση που έχουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη φιλοζωία, των απαράδεκτων συνθηκών που βιώνουν τα σκυλιά στα δημοτικά κυνοκομεία. Θεωρείται προτιμότερη η ζωή στον δρόμο.
Το κράτος δεν είχε το θάρρος ούτε με την τωρινή ευκαιρία να αποδεχτεί μια σκληρή αλήθεια… υπάρχουν περισσότερα σκυλιά απ’ ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να τα φροντίζουν υπεύθυνα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς, όλοι, σαν κοινωνία ευθυνόμαστε για αυτό, και η λύση δεν είναι να δεχτούμε την παρουσία ούτε αγελών ούτε μεμονωμένων σκύλων χωρίς ιδιοκτήτη στους δρόμους μας. Αυτό καθιστά αποδεχτό το φαινόμενο, και οδηγεί στον θεσμό της εγκατάλειψης. Συγγνώμη που θα το πω Ελλάδα, αλλά όσα σκυλιά δεν είμαστε σε θέση να τα φροντίζουμε σωστά… να κάνουμε σαν τους Άγγλους και να τα κοιμίζουμε.
