της Γιούλας Αργυρούδη
Γιατί μετά από τόσα χρόνια, τόσα λόγια, τόσα έργα, τόσα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης…
Γιατί μετά την τόση καταστροφή του φυσικού μας πλούτου, την απαξίωση της πολιτισμικής μας κληρονομιά, τα τόσα αδιέξοδα στη νέα γενιά, την απομόνωση, σκέφτηκα πόσο άργησα να καταλάβω την λάθος «ρότα» που όλοι ακολουθούσαμε.
Γιατί κάνοντας μια μικρή βόλτα στο νησί του Ομήρου, και μια μικρή αναδρομή σε όλα εκείνα τα έργα που σημάδεψαν τη σημερινή της όψη βλέπω: πώς ορίσαμε την ανάπτυξη αυτού του τόπου:
- Ο κάμπος με τα εσπεριδοειδή άλλοτε ανάρπαστα στο διεθνές εμπόριο, μετατρέπεται σε πατατοχώραφα, ενώ τα πορτοκαλομαντέρινα σαπίζουν στις άκρες του δρόμου. Λίγο πιο έξω τα άχρηστα κτίρια της βαμβακουργίας και της επεξεργασίας αλουμινίου μας θυμίζουν το ρόλο που έπαιξαν οι επιδοτήσεις σε έργα ανερμάτιστα , αλλά και που κατέληξαν τα χρήματα των ευρωπαϊκών ενισχύσεων.
- Τα τελευταία 30 χρόνια ονειρευόμενοι μια ανάπτυξη που ποτέ δεν φάνηκε σχεδιάσαμε την επέκταση του αεροδρομίου, μαρίνες και λιμάνια. Στο μεταξύ χάσαμε τα 2/3 της τουριστικής κίνησης, η μαρίνα έμεινε ημιτελής και το λιμάνι των Μεστών μετά από δέκα χρόνια δεν ολοκλήρωσε τις χερσαίες εγκαταστάσεις που θα επιτρέψουν τη λειτουργία του. Στο αεροδρόμιο μας καταφθάνουν όλο και λιγότερες πτήσεις τσάρτερ, το αεροπορικό εισιτήριο για την Αθήνα συναγωνίζεται αυτό της Νέας Υόρκης , η απομόνωση των νησιωτών γίνεται όλο και πιο έντονη κι οδυνηρή. Τα πλοία που συνδέουν τα νησιά μεταξύ τους και με τον Πειραιά αραίωσαν τα δρομολόγια τους αφού το επιχειρηματικό ενδιαφέρον για την περιοχή μας ατόνησε.
- Υδράργυρος, αρσενικό κι άλλα ευγενή ίσως και «αγενή» μέταλλα εμπλούτισαν το «πόσιμο νερό» , ενώ τα στραγγίσματα του σκουπιδότοπου θα εμπλουτίζουν για χρόνια το νερό που θα δώσει το Φράγμα Κόρης Γεφύρι όταν επιτέλους στεριώσει.
- H Χίος άλλοτε πιτυούσα, στην τελευταία μεγαπυρκαγιά είχε μακράν το μεγαλύτερο κόστος σε καμένα στρέμματα (148.000), σύμφωνα με την εκτίμηση της WWF, καθώς τα αμέσως πιο καταστροφικά καλοκαίρια ήταν αυτά του 1988 και 1987, με 83.670 και 48.196 στρέμματα καμένων εκτάσεων αντίστοιχα. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι η φυσική βλάστηση του νησιού παρουσιάζει εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες μια συνεχιζόμενη υποχώρηση, δίνοντας τη θέση της σε «άγονη γη». Πιο συγκεκριμένα, κατά την εικοσαετία 1987 – 2007, θαμνότοποι και πευκοδάση υποχώρησαν κατά 30,5% και 12,3% αντίστοιχα, ενώ οι «λοιπές καλύψεις γης» που αφορούν κυρίως σε φυσική βλάστηση που μετατράπηκε σε «άγονη γραμμή», αυξήθηκαν κατά 31,8%.
- Και το έργο ανάπλασης και μεταμόρφωσης του τόπου μας συνεχίζεται με την επιλεκτικά σχεδιαζόμενη ενεργειακή πολιτική. Έτσι κάποιοι φαντάστηκαν το νησί μας φυτεμένο με γιγαντιαία αιολικά πάρκα, ένα ανοιχτό εργοστάσιο παραγωγής
- ρεύματος, αδιαφορώντας για τις περιοχές natura, τους αρχαιολογικούς χώρους, τον αληθινό πλούτο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Το γεγονός ότι μικρές συνεταιριστικές τοπικές επιχειρήσεις θα μπορούσαν να ελέγξουν την εναλλακτική ενέργεια σε όλο της το φάσμα, ήλιο, αέρα, γεωθερμία, ουδόλως απασχόλησε εκείνους που σχεδιάζουν το μέλλον μας ερήμην μας.
- Τα παιδιά μας επιλέγοντας επαγγέλματα μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα εναρμονισμένο στην πελατειακή πολιτική, τσαλάκωσαν πρόωρα τα φτερά τους. Κι αφού για μια ακόμα φορά αποτέλεσαν βορά του συστήματος, όσα μπόρεσαν μάζεψαν ότι πτυχίο, μεταπτυχιακό, ξενόγλωσσο τίτλο, δεξιότητες και όνειρα και πήραν τους δρόμους της ξενιτιάς. Μεγαλώσαμε λοιπόν τη νέα γενιά μεταναστών ενώ ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο για εκείνα και τον τόπο μας και ταυτόχρονα αρνηθήκαμε, απαξιώσαμε τη ίδια τη δυναμική αυτού του τόπου. Κι όμως το νησί μας, η γη μας, ο πρωτογενής τομέας, ο δευτερογενής προσφέρουν άφθονες δυνατότητες για επαγγελματική εξέλιξη. Η ξεχωριστή βιοποικιλότητα αυτού του τόπου και τα μοναδικά τοπικά προϊόντα που μπορούν να παραχθούν, ο εναλλακτικός τουρισμός, μπορούν να υποστηρίξουν νέες επιχειρηματικές προσπάθειες.
- Τα μνημεία του νησιού μας καταρρέουν, το κάστρο καλλωπίστηκε πριν πέσει, το μοναδικής αξίας λεπροκομείο γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα, η ναυτομάνα Χίος καμαρώνει για χρόνια την μετατροπή σε ερείπια του κτιρίου του Ναυτικού Ομίλου.
- Η υποδοχή των ξένων επισκεπτών στο λιμάνι, δεν τιμά έναν λαό πολιτισμένο. Τα παραπήγματα που « φιλοξενούν» τους μετανάστες, οι τριτοκοσμικές εγκαταστάσεις του Τελωνείου, δείχνουν το πνεύμα της μεταναστευτικής μας πολιτικής και της τουριστικής αντίστοιχα.
- Η Βόρεια Χίος ερημωμένη, κράτησε την καθαρότητά της μέχρι σήμερα που σχεδιάζονται δρόμοι, ερήμην του χωροταξικού σχεδιασμού, με βάσιμη την προοπτική να καταστραφεί όποια πολύτιμη κληρονομιά σε μοναδικούς βιότοπους, και σε λιθόστρωτα μονοπάτια. Ίσως γιατί ακόμα το παράδειγμα του Καρφά να αποτελεί ορόσημο της τουριστικής ανάπτυξης του νησιού μας.
Διότι, ήταν ο Οικολογικός Άνεμος Β. Αιγαίου που επί τρία χρόνια, πρότεινε ρεαλιστικές λύσεις για κάθε πρόβλημα, προσαρμοσμένες στα μεγέθη των νησιών μας.
Διότι το περιβάλλον είναι αναπόσπαστα δεμένο με την ανθρώπινη ευημερία και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Διότι, ο πολιτισμικός μας πλούτος, η μοναδικότητα των φυσικών μας πόρων, είναι η πολύτιμη κληρονομιά του τόπου που κληθήκαμε να διαχειριστούμε με σεβασμό και σύνεση.
Διότι, αν αυτά που εμείς καταφέραμε με την ανοχή τόσων χρόνων και τη συνενοχή , τα έκανε ένας εχθρός θα τον χαρακτηρίζαμε βάρβαρο, άρπαγα και απολίτιστο.
Διότι, τελικά το μήνυμα του Οικολογικού Ανέμου, που ζητάει από τους πολίτες εν όψει των Περιφερειακών εκλογών να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση ενός βιώσιμου μοντέλου ανάπτυξης, με οικολογικό και κοινωνικό περιεχόμενο, να δώσουν έμπρακτη απάντηση στην χρόνια υποβάθμιση της ζωής μας, εκφράζει μια πολιτική πέραν της σκοπιμότητας, του πελατειακού κατεστημένου και του πολιτικού κόστους.
Γιούλα Αργυρούδη
Υποψήφια Αντιπεριφερειάρχης Χίου, με τον Οικολογικό Άνεμο Β.Αιγαίου
