Προτιμώ να τριγυρίζω σε αυτά τα μέρη στην ερημιά του χειμώνα, γιατί από τη μια ο τόπος είναι καθαρός, μπορείς να διακρίνεις τη βασική δομή του και από την άλλη δέκα μήνες το χρόνο, έτσι είναι· σπίτια κλειστά χωρίς ανθρώπους.
Μεγάλο χωριό τα Νένητα οπότε συμβαίνουν και αρκετά πράγματα
Από όπου κι αν προσεγγίσεις το χωριό διασχίζεις πλαγιές με καμένα πεύκα από τη μεγάλη φωτιά του δώδεκα
Μπήκαμε ταυτόχρονα στο χωριό, εγώ με το μηχανάκι εκείνη με την άσπρη φοράδα της· «μαζί πάμε παντού, στις ελιές, στους σκίνους, αλλά γέρασε, μαζί γεράσαμε· γριά εγώ γριά και τούτη»
Τα Αρμόλια τις τελευταίες δεκαετίες, λόγω θέσης, είναι το εμπορικό κέντρο της νότιας Χίου· σουπερμάρκετ, βενζινάδικα, ζαχαροπλαστείο, συνεργεία, υλικά επισκευών, αγροτικά, ανταλλακτικά, όλα είναι εδώ
«Πρέπει να μείνουνε δεκαπέντε μέρες μέσα στα βαρέλια και μετά α τα καζανίσουμε. Βάζουμε νερό και μαγιά του ψωμιού για να ξεκινήσει η ζύμωση»
Μ’ αρέσει το Βουνό γιατί έχει το σωστό μέγεθος, δηλαδή είναι χωριό πέτρινο, μεσαιωνικό αλλά παρά την κλειστότητα που δημιουργεί η σφικτή αρχιτεκτονική, δε χάνεις ποτέ τη φύση
Στο Πυργί όλα είναι πιο έντονα, ακόμα και οι μυρωδιές από τα φαγητά που παρασκευάζονται στις μικρές κουζινίτσες, στα ισόγεια των παλιών τρίπατων σπιτιών, εγκλωβίζονται στα στενά· αλλά τέτοια εποχή, αρχές χειμώνα, όλο το χωριό μυρίζει μαστίχα!
Σχεδόν μεσημέρι, μέσα φθινοπώρου και το φως του ήλιου είναι ακόμα δυνατό, ήχοι από τον άνεμο, τα πουλιά και τα δέντρα· ανάμεσα στις αμυγδαλιές το μικρό χωριό
Ο Γιάννης Κωσταρής συνεχίζει το φωτογραφικό οδοιπορικό του στα Χωριά της Χίου
