του Ανδρέα Μιχαηλίδη
Πριν από λίγο διάστημα έγραψα μερικά λόγια για την πνευματική πενία των καιρών μας. Στη συνέχεια δέχθηκα κάποια μηνύματα σχετικά με τις απόψεις που εξέφρασα, άλλα θετικά και κάποια άλλα, λίγα βέβαια, που υποστήριζαν πως η πνευματικότητα στο νησί μας ανθεί και προοδεύει. Κατέγραψα τα μηνύματα και των δυο κατηγοριών και τα κράτησα θεωρώντας απόλυτα φυσιολογική την διαφορετικότητα των απόψεων.
Όμως η εμπειρία μου από πρόσφατη δραστηριότητα συλλόγου που δραστηριοποιείται στο χώρο του πολιτισμού στο νησί μας, ήλθε να επιβεβαιώσει την αρχική μου εκτίμηση περί πνευματικής πενίας. Και νά τα γεγονότα:
Κάποιοι νέοι άνθρωποι προθυμοποιήθηκαν να εργαστούν και να προσφέρουν από τον ελεύθερο χρόνο που δεν είχαν στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας. Όχι ιδιωτεύοντας, αλλά συμμετέχοντας ενεργά σε μια συλλογικότητα, μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Αρχικά, φάνηκε πως η προσπάθεια αυτή ήταν τουλάχιστον αποδεκτή και πως θα είχε τη χλιαρή έστω υποστήριξη των ιθυνόντων του χώρου. Φευ! όμως, τι αυταπάτη, οποία αφέλεια των νέων και ενθουσιωδών ανθρώπων! Οι ιθύνοντες θεώρησαν ότι πρόκειται περί οργανωμένης εφόδου κατάληψης των θερινών ανακτόρων και προσπάθειας εγκατάστασης νέας Σοβιετίας στο νησί μας. Έτσι, η χλιαρή αποδοχή στην οποία προαναφέρθηκα, μέσα σε λίγες ώρες εξατμίστηκε και τη θέση της πήρε η καχυποψία και η επιφυλακτικότητα …
Μάταια οι άνθρωποι εξηγούσαν δεξιά και αριστερά περί των προθέσεών τους. Μάταια προσπαθούσαν να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Οι ιθύνοντες απεφάνθησαν αμετακλήτως και οριστικώς! Η «επιχείρηση» έπρεπε να αντιμετωπιστεί! Έτσι οι «κινηματίες» αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά. Άλλοι αποκλείστηκαν μέσα από καταστατικές διαδικασίες, άλλοι απωθήθηκαν εκλογικά και άλλοι οδηγήθηκαν σε παραίτηση για να περισώσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Έτσι η τάξη αποκαταστάθηκε, το βασίλειο της Δανιμαρκίας ζει και θα πορεύεται ως έχει στους αιώνας των αιώνων.
Γράφω τις γραμμές αυτές όχι για να εκφράσω προσωπικές πικρίες, τη μεθόδευση αυτή άλλωστε την έχω ξαναζήσει σε άλλη εκδοχή της, αλλά για να δείξω πόσο επώδυνες είναι οι αλλαγές σε δομές και συλλογικότητες στις οποίες έχουν χρονίσει καθεστηκυίες αντιλήψεις. Επώδυνες για όλους και για τους «αμυνόμενους», αλλά και για εκείνους που προσπαθούν για την ανανέωση. Γράφω επίσης και για ένα ακόμα λόγο: Για να γνωρίζουν τι τους περιμένει ανάλογοι επίδοξοι «ανανεωτές» και να προετοιμαστούν κατάλληλα!
