Δικαιώματα… ποια δικαιώματα;

0

γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη

Η συζήτηση περί δικαιωμάτων κρατάει χρόνια και είναι πάντα επίκαιρη. Ή σχεδόν πάντα, ανάλογα με τους χώρους και τόπους που κινείται ο/η καθένας/μια.

Ανέκαθεν, σε κάθε νέα νομοθεσία που αφορούσε θέματα δικαιωμάτων, επέκτασης, αλλά συνήθως περιστολής τους, η συζήτηση θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο γεγονός πως ό,τι νομοθετείται και εφαρμόζεται σε συγκεκριμένες κατηγορίες πληθυσμού (πρόσφυγες, αναρχικούς, ομοφυλόφιλους, ρομά, κ.λπ.) κάποια στιγμή θα «σκάσει» και στο κεφάλι των υπολοίπων, των εκείνη τη στιγμή «νόμιμων», ότι κι αν εννοείται κάθε φορά με τον όρο νόμιμος και νομιμότητα.

Εντούτοις αποδεικνύεται και ιστορικά ότι η εκάστοτε εξουσία, ακόμα και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στην αστική δημοκρατία που έχουμε στην Ευρώπη, χρειάζονται αυτούς τους νόμους κα τις κατασταλτικές ομάδες που προβλέπουν για να εφαρμόσουν τις αντιδημοφιλείς πολιτικές τους.

Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι αναφαίρετο. Είναι αναφαίρετο όμως για όλους, και όχι μόνο για εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε. Και μπορεί να σφυρίζουμε αδιάφορα όταν τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν διαδηλωτές στην Αθήνα, «είναι πολύ μακριά άλλωστε», ή όταν καταστέλλουν βίαια διαμαρτυρίες προσφύγων, «δεν τους καλέσαμε εμείς να έρθουν», έλα όμως που μπορεί να ‘ρθει κι η δικιά μας σειρά. Και η συμπαράσταση στους κάθε φορά διωκόμενους και τα θύματα απειλών ή/και βίας, επίσης θα πρέπει να μας αφορά όλους και όλες. Δεν μπορεί να υπάρχει λοιπόν επιλεκτική συμπαράσταση μόνο σε εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε πολιτικά, ιδεολογικά ή θρησκευτικά, και να θυμόμαστε τα δικαιώματα μόνο όταν καταπατούνται τα δικά μας.

Ερευνήτρια

Άφησε σχόλιο