γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δικαστών δεν βγάζουν συχνά ανακοινώσεις. Κάθε άλλο. Εκ της θέσης τους και λόγω της φύσης του λειτουργήματος που υπηρετούν, το αποφεύγουν και ως ένα βαθμό καλά κάνουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να σιωπούν. Παρόλα αυτά έχουν σιγήσει στο παρελθόν για μέγιστα κοινωνικά ζητήματα ή ακόμη και συνταγματικές αποκλίσεις αμφιβόλου νομιμότητας. Παράλληλα -δυστυχώς στην Ελλάδα- η νομολογία έχει παρατηρηθεί να ακολουθεί σε ζητήματα ερμηνείας του κανόνα δικαίου τις κυρίαρχες πολιτικές αφηγήσεις. Ενδεχομένως να επηρεάζει και η ελεγχόμενη από την εκάστοτε Κυβέρνηση επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σημείωμα.
Διάβασα ότι οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς των έξι δικαστικών ενώσεων της χώρας ζητούν να εξαιρεθούν για λόγους ασφαλείας από τη δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες τους. Επικαλούνται κίνδυνο εγκληματικών επιθέσεων εναντίον τους, εκ μέρους διαδίκων, όπως συνέβη και στο παρελθόν. Βεβαίως το ίδιο θα μπορούσαν να ισχυριστούν και οι Υπουργοί, αλλά και οι Βουλευτές και ενδεχομένως και πολυάριθμοι κρατικοί αξιωματούχοι. Επίσης αστυνομικοί, δικαστικοί και σωφρονιστικοί υπάλληλοι και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Παραμένει βέβαια αδιευκρίνιστο για ποιο λόγο η δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες ειδικά των Δικαστών θα επιφέρει τέτοια μίση και αλληλοσπαραγμούς! Από την άλλη οι Δικαστές παραλείπουν να αναφέρουν και κάτι ακόμη που παρατηρήθηκε στο παρελθόν: πολυδαίδαλα δικαστικά κυκλώματα που έβγαζαν επί πληρωμή αποφάσεις! Μπορούν άραγε να μας διαβεβαιώσουν οι δικαστικές ενώσεις ότι η από μέρους τους καταγγελλόμενη δημοσιοποίηση της περιουσιακής τους κατάστασης δεν θα κρύβει «εκπλήξεις»;
Πρόκειται για χειρίστου είδους και επιπέδου συντεχνιακές πρακτικές που μεγεθύνουν το υπαρκτό χάσμα μεταξύ κοινωνίας και λειτουργών της Δικαιοσύνης, αλλά και γενικά του νομικού κόσμου. Πρακτικές που κάθε άλλο παρά αναβαθμίζουν και καταξιώνουν το ρόλο του Δικαστή και του Εισαγγελέα. Και ακόμη πιο θλιβερή η επιχειρηματολογία, χωρίς κανένα βάθος, καμία νομική ανάλυση, αλλά γεμάτη κινδυνολογία, καταδικασμένη να καταρρεύσει μπροστά στο πρώτο φύσημα. Εύχομαι ειλικρινά η νέα γενιά των Δικαστών και των Εισαγγελέων που έχει και αναλογικότερες ταξικές αντιστοιχήσεις με τον πραγματικό κόσμο, να είναι από άλλο υλικό και να τερματίσει αυτό τον ευτελισμό του συνδικαλισμού και της λογικής.
