Ως άλλοι δοξόσοφοι*

Τόπος γεννησημιός και τόπος εγερτήριος. Τόπος σύμβολο, που αντιπροσωπεύει για μένα σήμερα το κομμάτι εκείνο του δρόμου, που έχει χαθεί. Όχι δεν ελπίζω σε συννενόηση.

Ως άλλοι «δοξόσοφοι» ξιφουλκούμε, «τρεφόμενοι από το τραπέζι των γνωμών». Αλλοτριωμένοι, επαναπαυμένοι στις ανέσεις μας και τις εμμονές. Ζητάμε τον πλούτο ενώ τον έχουμε. Για το Αίπος μιλώ. Για το Αίπος, των θρύλων, της ιστορίας, των μύθων. Για το Αίπος ως περιβάλλον πολιτισμικό, απολησμονημένο. Για το Αίπος ως σύντροφο, ναι, σύντροφο ζωής.

Για το Αίπος ως κομμάτι ελευθερίας, ως καταφύγιο του πνεύματος νοερό. Για το Αίπος, που, όπως όλα τα βουνά μπορεί, να παύει τις έγνοιες του κόσμου. Να γαληνεύει τις ψυχές.

Για το Αίπος με όλων των Ανέμων του τα χρώματα μαζί, να ζωγραφίζονται ανάμεσα στις πέτρινες πλαγιές και τις σάρες. Για το Αίπος της Ομηρικής Πεπαλόεσσας, της Ελληνόστρατας, του Βασιλιά του Ανήλιου, του Πικιώνη, του Ζολώτα, του Κανελλάκη, του Βλαστού. Των πεσόντων του ’12. Των περιηγητών και των σκλάβων.

Για το Αίπος όπου η μάντρα του φτωχού, είναι πιο κοντά στους αληθινούς σκοπούς της ζωής από τις Φαραωνικές, για να μείνω σ’ αυτές – πυραμίδες.

Για το Αίπος, με τα πηγάδια του έρωτα. Για το Αίπος των κορυδαλλών, των φεγγαριών και των ήλιων. Για το Αίπος μεσ’ τον μεσημεριάτικο αέρα, μήνα Ιούλιο. Για το Αίπος (συγχωρείστε μου την προσωπική αντωνυμία) όπως το γνώρισα εγώ. Για το Αίπος, όπου μπορεί να’ ακούσει φτάνει να το θέλει κανείς την ηχώ της σιωπής του.

Για το Αίπος, όπου το λιγοστό, είναι φως της ημέρας, το νερό. Για το Αίπος, όχι των ανταποδοτικών, των εγκαταστάσεων των βιομηχανικών, των πληρωμένων περιβαλλοντικών μελετών των αντιπαραθέσεων των «επιστημονικών», των αριθμών, και άλλων ωφέλιμων και τερπνών, των εντολοδόχων της ΡΑΕ.

Για το Αίπος που είναι, κάτι σαν πρόσωπο απτό, του τόπου ετούτου. Για το Αίπος σας μιλώ, που αν, όλοι μας, αν όλοι εμείς είχαμε μελετήσει την ιστορία του, αν είχαμε περπατήσει στις Μπαμπακιές, στην Εγγύσα, στο Χωραφίτσι, στο Ρικοπό, μπορεί καθόλου μην το αποκλείετε και να συνεννοούμαστε για το μείζον θέμα της εγκατάστασης ή όχι των Ανεμογεννητριών, μ’ ένα μας βλέμμα.

* δοξόσοφοι: Εκείνοι, που κατά τον Πλάτωνα «τρέφονται από το τραπέζι των γνωμών», αντλώντας τις όποιες γνώσεις τους όχι από τη μελέτη, αλλά από προφορικές συζητήσεις.