Ε μα αφορισμένη, εθαρριούσουνε πως είσαι πια νέα και πως εμπορούσες να σπάσεις με τα δόντια το σιδερένιο το μυγδαλάκι το κυδιαντούσικο…
Έτσι δα αρχίσανε τα καθημερινά σούρτα-φέρτα εις την πρωτεύουσα… Πάει η γέφυρα που την είχες χρουσοπληρώσει το ‘82, κάμε μια απονεύρωση να κατασαλαγιάσεις, να και κάνα δυό σφραγίσματα, μια βδομάδα ανήβα κατήβα… Λες και τα φράγκα πια τρέχουνε από τα πατζάκια μας… Αλλά είπες πως ε θες να γίνεις σαν την άμια τη Μαρουλιώ που είχενε μονάχα ένα δόντι κι ήβρεχενε το παξιμάδι για να το φα… Κι έτσι ήβγαλες από το χοτζερέ τον παρά που χες χωσμένο για τα θαφτικά σου να τα δώκεις στο δοντογιατρό…
Μα σου κάμει εντύπωση, η γειτονιά του γιατρείου… Περνάς ξαναπερνάς τέσσερις μέρες τώρα και βλέπεις μια σακούλα με σκουπίδια παρατημένη σε κάτι σκαλιά. Κι όποτε τηνε βλέπεις νευριάζεις: Ποιός ανοικοκύρευτος την επαράτησε εκειδά στο κατώφλι ενός σπιτιού, ποιος μένει σ’ ευτό το σπίτι και πως καταδέχεται να την προσπερνά για να’μπει μέσα; Ευτοί που καθαρίζουνε τους δρόμους εν τηνε εβλέπουνε να τη μαζέψουνε; Τι αδιαφόρετοι αθρώποι είναι όλοι τους… Κι είσαι σίγουρη πως όλοι ευτοί που είναι ανακατεμένοι μ’ ευτή τη σακούλα θα κατηγορεί ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τους πρόσφυγες: που πετούνε όπου έβρουνε τα σκουπίδια τως, που έτσι κάνουνε και στην πατρίδα τως;, που δεν σεβούντενε, πως τους δίνομε ό,τι έχομε κι εκείνοι μας λερώνουνε…
Κι ευτή τη λογική, σου ’πενε η φιότσα σου, πως κρατούνε κι εκειδά στη Σούδα… Ευτοί που πληρώνονται για να βοηθούνε τους πρόσφυγες… Ίντα τους λένε ε θυμάσαι… του Δήμου να’ ναι, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι εν ηξέρεις, πάντως εν αφήνουνε τους αθρώπους να τρώνε μέσα στα σπιτάκια γιατί έτσι λέει ο κανονισμός… Και προτιμούνε να βλέπουνε τα παιδάκια να τρώνε στη βροχή, το χιονιά και στο βορριά… για να μην λερώνουνε… γιατί έτσι λέει ο κανονισμός…
Αλλά εν είδες κανέναν του Δήμου να απαγορεύει να τρώνε οι πολίτες τις ζαμπονοτυρόπιτες και τα σαντουίτς στους δρόμους της Χώρας αφού τα χαρτάκια τως, τα μισά είναι πεταμένα στους δρόμους καταής…
Ε ντρεπούστενε κομμάτι…
