γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η «Απλωταριά» μια ιστοσελίδα άποψης, κριτικής, προσωπικής κατάθεσης και αρθρογραφίας, ενημέρωσης, μιας έξυπνης και άγρυπνης ματιάς σε ό,τι συμβαίνει στο νησί αλλά και ακόμα μακρύτερα, κλείνει τον κύκλο της. Στις 15 Δεκεμβρίου, όπως με ειδοποίησε ευγενικά και με συστολή ο Γιώργος Κ. θα ανέβουν τα τελευταία μας κείμενα. Δεν με αιφνιδίασε φυσικά. Τα θέματα που υπήρχαν εδώ και καιρό, τα είχαμε ξανά και ξανά κουβεντιάσει. Οπότε η συλλογική απόφαση να μπουν τίτλοι τέλους στην Απλωταριά είναι απόλυτα κατανοητή και σεβαστή.
Η προσωπική μου ανάμειξη με την «Απλωταριά», σε σταθερή σχεδόν εβδομαδιαία βάση έρχεται από το τέλος του 2014. Τότε γεννήθηκαν οι Δεύτερες Σκέψεις, ως μια στήλη παρακολούθησης της επικαιρότητας, προσωπικής αλλά και πολιτικής προσέγγισης σε πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα, μεγάλα και μικρά. Όπως προσφυώς είχε πει τότε στο ξεκίνημα ένας καλός φίλος «από το μεγάλο και συγκλονιστικό γεγονός μέχρι το τραγούδι ή ακόμα και το στίχο που μας συγκίνησε χτες το βράδι».
Σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια, ως γραφιάς των Δεύτερων Σκέψεων, ελπίζω ότι ανταποκρίθηκα σ’ αυτό το αρχικό στοίχημα. Να γράψουμε με ειλικρίνεια, απλότητα και θάρρος ό,τι κάθε φορά μας συγκινεί, μας θυμώνει, μας πληγώνει, μας ενθουσιάζει. Κι οφείλω να πω ότι στην ομάδα της «Απλωταριάς» βρήκα ένα δημόσιο βήμα απόλυτης ελευθερίας στην έκφραση, αλλά και μια συλλογικότητα τελικά που υπερβαίνει τα όρια της ατομικής (και μοναχικής) διατύπωσης γνώμης. Οι Δεύτερες Σκέψεις όλων αυτών των ετών έχω τη γνώμη ότι πρέπει κάποια στιγμή να εκδοθούν ως ανθολόγιο. Κι αποκτώντας υλική μορφή να φύγουν από το διαδικτυακό σύννεφο. Περίπλοκη και δύσκολη προοπτική, αλλά ας την προσπαθήσουμε.
Χρωστώ όμως πολλές και ειλικρινείς ευχαριστίες στους συντελεστές, τους διαχειριστές, τους αφανείς της «Απλωταριάς». Γιατί αποτέλεσαν για δέκα χρόνια πραγματικά την «άλλη φωνή της Χίου». Φτιάχνοντας ένα διαδικτυακό περιοδικό υποδειγματικό, ψύχραιμο, νηφάλιο. Συσσωρεύοντας, με καθημερινό και διαρκή κόπο στη διάρκεια δέκα χρόνων, έναν απίστευτο όγκο πληροφοριών, άρθρων, έρευνας, εργασιών, φωτογραφιών. Προσεγγίζοντας τα καλά και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα, αυτά που μας κάνουν να μισούμε και να αγαπούμε ταυτόχρονα τον τόπο μας.
Πέφτουν οι τίτλοι τέλους λοιπόν. Αισθάνομαι στενάχωρα φυσικά, αλλά και πολύ περήφανος ταυτόχρονα που μοιράστηκα για κάποια χρόνια αυτή τη διαδρομή, αυτό το διαδικτυακό ταξίδι. Δεν θα χαθούμε, εδώ είμαστε όλοι και όλες. Ελπίζω σύντομα να σμίξουμε ξανά σε ένα νέο εγχείρημα. Η φύση απεχθάνεται το κενό.
Καλή αντάμωση!
