γράφει ο Νίκος Λουτράρης
Το προχτεσινό δημοψήφισμα έθετε, με ατελή και ταυτόχρονα εκβιαστικό τρόπο, το δίλημμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στις προτάσεις των «θεσμών», ήτοι ναι ή όχι στην άμεση συνέχιση της πολιτικής που έφερε φτώχεια και απελπισία σε εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, στέλνοντας παράλληλα χιλιάδες άλλους είτε στην εξορία είτε και στο θάνατο.
Ο ελληνικός λαός κλήθηκε είτε να επικυρώσει τα παραπάνω είτε να ανανεώσει την εντολή προς την κυβέρνηση για ανάσχεση της μνημονιακής λιτότητας κάτω από συνθήκες πρωτοφανούς τρομοκράτησης και παραπληροφόρησης. Τα εξαρτώμενα από μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν όφελος από τη συνέχιση της καταστροφής μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους στη διασπορά ψευδών ειδήσεων· ενδεικτικά, να αναφέρουμε τη φωτογραφία με τη γιαγιά που κρατούσε τσίλιες σε μία άλλη για να κάνει ανάληψη από ΑΤΜ (και η οποία ήταν τραβηγμένη στη… Νότια Αφρική το 2012), ενώ μόλις χθες αποφασίστηκε από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη κατά εννέα γνωστών δημοσιογράφων για παραβίαση της εκλογικής νομοθεσίας.
Την ίδια ώρα, οι άπειρες προσεγγίσεις για τη σκοπιμότητα του δημοψηφίσματος, για το ίδιο το ερώτημά του, για τη διακινδύνευση του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος», για την ερμηνεία που θα δινόταν στο ΝΑΙ, στο ΟΧΙ, στο άκυρο και στο λευκό περιέπλεκαν ακόμα περισσότερο την κατάσταση – ίσως η περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ να είχε το μικρότερο πρόβλημα ερμηνείας, καθώς θα σήμαινε ότι ο ελληνικός λαός θα είχε δώσει την έγκρισή του στη συνέχιση του μαρτυρίου του.
Προς το παρόν αυτός ο λαός έστειλε ηχηρό μήνυμα ότι όχι μόνο δεν αποδέχεται τις συγκεκριμένες προτάσεις των «θεσμών», αλλά – και εδώ αρχίζουν να παρεισφρέουν τα ζητήματα ερμηνείας τού ΟΧΙ – ότι πιθανώς δεν αποδέχεται γενικώς αυτού του είδους τις προτάσεις, είτε εκπορεύονται από τους «εταίρους» μας είτε από την πλευρά της κυβέρνησης. Μία δεύτερη απόπειρα προσέγγισης του μηνύματος του δημοψηφίσματος ίσως έχει να κάνει με το ότι αυτό το ΟΧΙ μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για να αρχίσει επιτέλους να αναλογίζεται ο κόσμος ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που απαρτίζουν τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ένας εσμός αδίστακτων τραπεζιτών, τοκογλύφων και οικονομικών δολοφόνων, με τους οποίους δύσκολα μπορεί να γίνει ουσιαστική και επωφελής, για οποιονδήποτε λαό της Ευρώπης, διαπραγμάτευση. Ίδωμεν…
Συζήτηση4 Σχόλια
Το δημοψήφισμα έθετε το ερώτημα αν θέλουμε να είμαστε πρόγραμμα με τους Ευρωπαίους ή αν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε. Άσχετα αν η κυβέρνηση υποκριτικά υπονοούσε ότι μπορούμε να διαλέξουμε με μια ψήφο να μην έχουμε λιτότητα και να μας πληρώσουν οι άλλοι την διαφορά. Τις επιλογές τις καθορίζει η οικονομική πραγματικότητα μετά από 5 μήνες διακυβέρνησης Σύριζα-Ανελ και όχι η ψήφος σε ένα δημοψήφισμα, γιατί τότε θα μπορούσαμε να κάνουμε δημοψήφισμα και για το αν θέλουμε να είμαστε όλοι πλούσιοι. Για αυτό και στο Σύνταγμα απαγορεύονται τα δημοψηφίσματα επί δημοσιονομικών θεμάτων, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια….
Το ζήτημα των αυτοκτονιών, που επικαλείστε, αποτελεί επιχείρημα τμήματος μόνο του Σύριζα και των Ανελ (ευτυχώς μόνο τμήματος) γιατί πρόκειται περί άκρατου και επικίνδυνου λαϊκισμού. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να εισάγουμε αυτή την παράμετρο στον πολιτικό λόγο, και αν το κάνουμε πρέπει να δούμε αν οι αυτοκτονίες μειώθηκαν ή αυξήθηκαν το τελευταίο πεντάμηνο. Καταλαβαίνετε το αδιέξοδο και το επικίνδυνο του πράγματος.
Τα ιδιωτικά κανάλια ανήκουν σε ισχυρούς του χρήματος όπως παντού στον κόσμο. Το κράτος οφείλει να θεσπίζει απλά κανόνες και καλό θα ήταν με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις. Σε πρακτικό επίπεδο οι καναλάρχες δεν βλέπω γιατί έχουν συμφέρον από την λιτότητα. Η διαφημιστική πίτα έχει ελαχιστοποιηθεί και άρα τα έσοδα των καναλιών. Η χορήγηση δανείων έχει δυσκολέψει. Οι υπόλοιπες δουλειές τους έχουν παγώσει, πχ δημόσια έργα κλπ. Αντίθετα υπάρχουν δύο θέματα που πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολήσουν. Ένα για λόγους πολιτικής. Αν μπορεί η ΕΡΤ να κάνει μονόπλευρη προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης την στιγμή που την πληρώνει το σύνολο του ελληνικού λαού άρα και οι αντιπολιτευόμενοι. Και ένα ζήτημα δημοκρατίας, αυτό της δίωξης των δημοσιογράφων που δημοσιογραφούσαν ενάντια στην κυβέρνηση. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει πολλούς τρόπους να προπαγανδίζει τις θέσεις της, είναι ανησυχητικό αν καταφεύγουμε σε διώξεις όσων οι απόψεις δεν μας αρέσουν. Είναι πολύ κακός δρόμος για την δημοκρατία.
Για την φώτο στο άρθρο σας ελπίζω να μην υπονοείτε ότι αναγκάστηκαν να βρουν φώτο από ουρές σε ΑΤΜ στη Νότια Αφρική γιατί δεν έβρισκαν εδώ…. Να τους στείλουμε εμείς εδώ από τα ΑΤΜ στην πλατεία βουνακίου.
Οι εταίροι μας δεν είναι εταίροι σε εισαγωγικά, γιατί τόσα χρόνια μας δίνουν επιδοτήσεις, ΜΟΠ, πακέτο Ντελόρ, ΕΣΠΑ κλπ… που δεν είναι δάνεια. Είναι επιδοτήσεις, καθαρές χρηματικές ροές από τις χώρες τους προς την χώρα μας.
Επίσης τα δάνεια μας είναι στην μεγάλη πλειοψηφία τους δάνεια από κράτη, δλδ ευρωπαίων πολιτών. Δεν μας έχει δανείσει ένας εσμός από τραπεζίτες, τοκογλύφους, κλπ αλλά η σλοβένα νοσοκόμα, ο λιθουανός μαγαζάτορας, ο γερμανός ναυτεργάτης…. Οι οποίοι δανείστηκαν μεσοπρόθεσμα με υψηλότερο επιτόκιο και μας δάνεισαν μακροπρόθεσμα και με χαμηλότερο και θέλουμε να μην τους πληρώσουμε κιόλας.
Όλοι αυτοί έχουν επιλέξει να είναι μαζί μας στην ευρωπαϊκή ένωση, με τα καλά της και τα κακά της. Σε έναν παγκοσμιοποιημένο και ανταγωνιστικό κόσμο η Ε.Ε αποτελεί μια ένωση δημοκρατικών και εύπορων χωρών και ικανοποιητικό κοινωνικό κράτος τουλάχιστον συγκρινόμενο με οποιαδήποτε υφιστάμενη εναλλακτική.
Κώστα,
Αν και το μεγαλύτερο μέρος του σχολίου σου αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μία σύνθεση των κυρίαρχων στερεοτύπων που διακινούν τα ΜΜΕ, εντούτοις θα ήθελα επιγραμματικά να επισημάνω τα εξής:
Καταρχάς, τα εισαγωγικά για τους «εταίρους» προφανώς και είναι απαραίτητα. Δεν νομίζω ότι μπορούν να είναι εταίροι οποιουδήποτε λαού, ευρωπαϊκού και μη, ένας συρφετός από γραφειοκράτες και υπαλλήλους πολυεθνικών που σκοπό δεν έχουν φυσικά την ισοτιμία και την κοινωνική ευημερία, αλλά – με ευαγγέλιό τους την «ανάπτυξη», τα σύμφωνα σταθερότητας και τους κανόνες επιτήρησης και εποπτείας – στοχεύουν στην αναδιανομή του πλούτου που παράγουν όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι προς τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι κάνουν το ίδιο εύκολα μπίζνες ή πολέμους, ανάλογα με το πού είναι πιο συμφέρον να επενδύσουν.
Οι περίφημες επιδοτήσεις και τα πακέτα ΕΣΠΑ δεν είναι λεφτά που μας χάρισαν από την καλή τους την καρδιά οι «εταίροι» μας και εμείς τους ξεγελάσαμε τρώγοντάς τα. Μήπως η Κομισιόν ή η Ε.Κ.Τ. γεννάνε λεφτά; Όχι βέβαια. Αυτά είναι χρήματα που προέρχονται από τη φορολογία όλων των εργαζομένων της Ε.Ε. (οι οποίοι βιώνουν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 τη λιτότητα, τους καθηλωμένους μισθούς και τις περικοπές) και μετά απλά αναδιανέμονται με σκοπό την κερδοφορία μεγάλων εταιρειών και όχι τη δημιουργία των αναγκαίων υποδομών και παροχών.
Πλάι σε αυτά, το άλλο κλασικό κλισέ: «Δάνεισαν στους αγρότες και αυτοί έφαγαν τα λεφτά σε Πόρσε Καγιέν». Πέρα από το ότι όσοι ακολούθησαν αυτό το μοτίβο δεν ήταν οι μικροί και μικρομεσαίοι αγρότες, οι επιδοτήσεις αυτές δίνονταν με τον, απλοϊκά δοσμένο, εκβιασμό «ή δέχεσαι ένα πακέτο χρημάτων για να σταματήσεις να καλλιεργείς αυτό που καλλιεργείς ή απλά δεν θα σε συμφέρει να συνεχίσεις να το παράγεις». Από δω και πέρα, στο χέρι του καθενός μας είναι να ψάξει να βρει και να διαβάσει νηφάλια τι σημαίνει Κοινή Αγροτική Πολιτική, ποσοστώσεις, αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή κ.ά. Τα αποτελέσματα πάντως τα βλέπουμε σήμερα: ραγδαία μείωση του αγροτικού πληθυσμού, μείωση εξαγωγών, αύξηση εισαγωγών (σε προϊόντα που ήμασταν αυτάρκεις!), αύξηση της διατροφικής εξάρτησης της χώρας μας. Φυσικά δεν ήμασταν ούτε είμαστε άμοιροι ευθυνών, όχι γιατί «μαζί τα φάγαμε», αλλά γιατί συντηρήσαμε δια της ανοχής, της ψήφου μας κτλ. αυτού του είδους τις στρεβλώσεις. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, που ξεκίνησε πρόσφατα – και ίσως καθυστερημένα – μπορεί επίσης να αποδείξει ποιο μέρος των δανείων κατευθύνθηκε προς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του κόσμου και ποιο φαγώθηκε από εργολάβους και οικονομικούς κολοσσούς.
Για το ευρέως διαδεδομένο στερεότυπο «οι Σλοβάκοι και οι Πορτογάλοι πληρώνουν τους Έλληνες» θα πρότεινα πάλι μια ψύχραιμη αναζήτηση για τον ρόλο των τραπεζών, των προγραμμάτων «διάσωσης», το ποσοστό του διακρατικού χρέους, το ρόλο του EFSF κ.ά. Χώρια που τα νέα δάνεια που συνάπτει η χώρα μας κατευθύνονται, σε απίστευτο ποσοστό, απλά πίσω στους δανειστές για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, διαιωνίζοντας το πρόβλημα (άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος).
Για τους καναλάρχες και τα συμφέροντά τους από τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης έχουν επίσης γραφτεί πολλά. Ενδεικτικά απλά αναφέρω ότι λυμαίνονται τις δημόσιες συχνότητες χωρίς να έχουν πληρώσει για τις απαιτούμενες άδειες από το 1989, χωρίς καν να αποδίδουν φόρους για τη χρήση τους, ενώ έχουν πάρει αδικαιολόγητα μεγάλα δάνεια από τις τράπεζες που χρόνια τώρα πληρώνει ο ελληνικός λαός. Το μόνο κανάλι που εξέπεμπε (και ξαναεκπέμπει) νόμιμα και με κόστος εκείνα τα 4 ευρώ στο λογαριασμό της ΔΕΗ ήταν η ΕΡΤ (η οποία παρεμπιπτόντως είχε τα δύο της καλύτερα και πιο ποιοτικά της χρόνια το διάστημα 2013-2015 που εξέπεμπε «πειρατικά» και μπορούσε κανείς να τη δει από το διαδίκτυο).
Οι πειθαρχικές διώξεις στους δημοσιογράφους δεν έχουν να κάνουν με τη «φίμωση της αντίθετης άποψης» (τώρα, πώς η κυρίαρχη άποψη εδώ και 5 – ή και 25 – χρόνια μπορεί να θεωρηθεί αντίθετη και υπό διωγμόν είναι άλλη συζήτηση), αλλά γιατί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς αυτές τις μέρες α. ακούστηκε (από παρουσιάστρια δελτίου) ότι «όλες οι κοινωνικές ομάδες στην Ελλάδα είναι υπέρ του ΝΑΙ», β. η συγκέντρωση του ΟΧΙ προβλήθηκε, αθροιστικά, για κάτι λιγότερο από 9 λεπτά στα βραδινά δελτία ειδήσεων, ενώ η αντίστοιχη του ΝΑΙ για… 47 λεπτά (μόνο στην ΕΡΤ προβλήθηκαν ισόμετρα από 26 λεπτά, αν θυμάμαι καλά), γ. δεν προβλήθηκαν μόνο οι (πραγματικές) ουρές μπροστά στα ΑΤΜ (άσχετα αν το προηγούμενο διάστημα δεν είδαμε αντίστοιχα ρεπορτάζ για τους ουρές στον ΟΑΕΔ και τα συσσίτια) αλλά και άσχετες, τρομολαγνικές εικόνες. Τέλος, οι περιορισμοί στις αναλήψεις μάλλον υπήρξαν εντελώς θεωρητικοί για μια τεράστια μερίδα ανθρώπων, που εδώ και χρόνια ίσως έχουν συνηθίσει να περνούν μέρες ή και εβδομάδες με 60 ευρώ.
1. “σύνθεση των κυρίαρχων στερεοτύπων που διακινούν τα ΜΜΕ” = η… πραγματικότητα, άβολη αλλά…..
2. Εάν στη θέση του κράτους Ελλάδα βάζουμε ως κύριο εκπρόσωπο τον Ελληνικό λαό τότε στην θέση των υπολοίπων κρατών εκπρόσωποί τους είναι αντίστοιχα οι λαοί τους, άρα το ουσιαστικό εταίροι δεν μπορεί να έχει απαξιωτικά εισαγωγικά για λόγους δημοκρατίας.
3. Οι επιδοτήσεις υπάρχουν για να βοηθούνται οι οικονομικά ανίσχυρες χώρες να συγκλίνουν εντός μίας κοινής αγοράς με τις περισσότερο ισχυρές χώρες. Ή μάλλον να συγκλίνουν οι περισσότερο αδύναμες περιφέρειες μα τις λιγότερο αδύναμες περιφέρειες. Για αυτό και οι νέες επιδοτήσεις στοχεύουν σε περιφέρειες και όχι χώρες. Είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να συμμετέχουν όλοι σε μια κοινή αγορά.
4. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική ακολούθησε τις δύο κοινές αγορές άνθρακα και χάλυβα (που ήταν οι δύο γενεσιουργές οικονομικές αιτίες των δύο παγκοσμίων πολέμων). Η ΚΑΠ δημιουργήθηκε κατ’ απαίτηση της Γαλλίας που έχει μια «ιδιαιτερότητα» σε σχέση με άλλα βιομηχανικά κράτη. Έχει υψηλό ποσοστό αγροτών, υπερέβαινε τότε το 30% του ενεργού πληθυσμού. (Αντίστοιχο με την Ελλάδα δλδ όταν εισήλθε στην τότε ΕΟΚ) Ως σύγκριση η Βρετανία καταφέρνει και παράγει αγροτικά προϊόντα σε παρόμοια επίπεδα με τα γαλλικά ενώ μόλις το 5% του πληθυσμού δηλώνει κατ’ επάγγελμα αγρότες.
Ότι λοιπόν, ως αναλογία πληθυσμού, οι αγρότες θα μειώνονταν ήταν από τότε αναμενόμενο αλλά οι Γάλλοι επιθυμούσαν αυτό να γίνει ομαλά και σε βάθος χρόνου και για αυτό πίεσαν για την ΚΑΠ, εις βάρος των Γερμανών και αργότερα και των Βρετανών που καλούνταν να πληρώσουν. Αυτό που κάνει η ΚΑΠ είναι ότι επιδοτεί πχ τον Έλληνα αγρότη να παράγει βαμβάκι σε τιμή τόσο φτηνή που να ανταγωνίζεται την τιμή του ποιοτικά καλύτερου αιγυπτιακού βαμβακιού αλλά ταυτόχρονα να έχει εισόδημα Ευρωπαίου και όχι Αιγύπτιου. Αυτό σε παγκόσμια κλίμακα ιδωμένο δεν ξέρω κατά πόσο είναι «ηθικό» αλλά είναι τόσο «συμφέρον» ώστε δεν το έθιξε σοβαρά στις αναλύσεις του τόσα χρόνια κανένα κόμμα, ούτε καν αυτά της αριστεράς. Το πόσο ποσοστό θα παράγει η κάθε περιοχή έχει να κάνει με το να υπάρχει μία «βέλτιστη κατανομή» συνολικά στην ΕΕ. Ώστε και αυτάρκης να είναι συνολικά και να μην γίνονται σπατάλες. Το να είναι αυτάρκες το κάθε κράτος-μέλος κοστίζει πανάκριβα και δεν έχει έννοια αφού ανήκουμε σε μία κοινή αγορά. (Για αυτό είναι αστείο να λέμε τώρα ότι δήθεν είναι κρίμα ότι δεν έχουμε αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα, που ούτε ποτέ δεν είχαμε, κοστίζει πανάκριβα να το κάναμε, και οι αγρότες δεν το ήθελαν αφού προτιμούσαν τις μονοκαλλιέργειες). Το γεγονός ότι επί χρόνια δεν οργανώσαμε την αγροτική παραγωγή της χώρας και δεν βελτιώσαμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κλπ έχει να κάνει με το ντόπιο πολιτικό σύστημα συνολικά, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, δλδ δεξιά κέντρο και αριστερά που ουδέποτε το έθεσαν σοβαρά στον δημόσιο πολιτικό λόγο αλλά προτιμούσαν απλά να βολεύονται στο πως θα παίρνουν οι αγρότες τις επιδοτήσεις. Να θυμίσω εδώ ότι οι «αγώνες» των αγροτών τα τελευταία χρόνια με το κλείσιμο των δρόμων γίνονταν πάντα σε περιόδους που δεν υπήρχε φόρτος αγροτικής εργασίας και οι ομάδες που ζητούσαν τις επιδοτήσεις ήταν σταθερά της αριστεράς συνεπικουρούμενες από την εκάστοτε αντιπολίτευση, δλδ άλλοτε του πασοκ και άλλοτε της Ν.Δ.
5. Το ΔΝΤ, ο EFSF, τα διακρατικά δάνεια αποτελούνται από χρήματα φορολογουμένων. Δεν είναι χρήματα πλουσίων επενδυτών, τοκογλύφων κλπ… είναι χρήματα φορολογουμένων πολιτών. Ότι και να λέμε, αυτό είναι απλά η πραγματικότητα.
Επίσης άλλο οι τράπεζες και άλλο οι τραπεζίτες.
Το βασικό της ιστορίας όμως είναι άλλο.
Ότι τα νέα δάνεια σε μεγάλο μέρος για αποπληρωμή παλαιότερων δανείων ισχύει. Αλλά ένα σημαντικό μέρος τους μας κάλυπτε τα πρωτογενή μας ελλείμματα, και ακόμη σπουδαιότερα δεν επέτρεψε την άτακτη χρεοκοπία και την κατάρρευση των εσόδων. Το «αστείο» της ιστορίας είναι πως όλοι αυτοί που κόπτονται ότι τα μνημόνια έχουν ζορίσει την χώρα (που ισχύει) θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι ότι πληρώνουμε τα χρέη μας ενώ έως τον προηγούμενο Αύγουστο δεν είχαμε δώσει ούτε ένα ευρώ για το χρέος και όλο το ζόρι των μνημονίων έχει να κάνει με το πρωτογενές έλλειμμα (και αν είχαμε κάνει όπως έπρεπε την τελευταία αξιολόγηση ακόμη δεν θα είχαμε δώσει ούτε ευρώ για το χρέος. (Και για αυτό θα απογοητευτούν πολλοί για τα οικονομικά αποτελέσματα μιας τακτοποίησης του χρέους που δεν μπορεί να δώσει τέλος στη λιτότητα σε καμία περίπτωση, γιατί όλα έχουν να κάνουν με την ανταγωνιστικότητα).
6. Οι καναλάρχες σε όλο τον κόσμο θέλουν να έχουν πολιτική επιρροή. Τα κράτη μπορούν μόνο να φροντίζουν να υπάρχουν κανόνες που τηρούνται και τίποτα άλλο.
Στη Ελλάδα τα κανάλια λειτουργούν με προσωρινές άδειες που δόθηκαν από την Κυβέρνηση Τζανετάκη, δηλαδή την συγκυβέρνηση ΝΔ –Ενιαίου Συνασπισμού (πρόγονος του σημερινού ΚΚΕ και του σημερινού Σύριζα) και απεικόνιζε την πολιτική επιρροή συγκεκριμένων συμφερόντων που είχαν επικρατήσει σε έναν πολιτικό αγώνα επειδή οι ανταγωνιστές τους είχαν κάνει ένα σοβαρό και πραγματικό οικονομικό σκάνδαλο (σκάνδαλο κοσκωτά). Αναφέρω απλά τα γεγονότα χωρίς να κάνω «ηθικούς» χαρακτηρισμούς.
Έκτοτε, τα κόμματα εξουσίας επέλεξαν να μην ξεκαθαρίσουν τους κανόνες ώστε τα μέσα να είναι περισσότερα από όσα «σηκώνει» η αγορά με αποτέλεσμα όλα τα ΜΜΕ να είναι ζημιογόνα και άρα να χρειάζονται ιδιοκτήτες πλούσιους για να καλύπτουν τις ζημιές και να έχουν και ανάγκη από δάνεια που τους έδιναν οι τραπεζίτες που το έκαναν με την παρότρυνση των πολιτικών.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν δείχνει να θέλει να αλλάξει τα δεδομένα αυτά για αυτό στην «πιάτσα» κυκλοφορεί ευρέως ότι ψάχνει πως θα κάνουν κανάλια άνθρωποι που στηρίζουν πολιτικά την κυβέρνηση (πχ ένας φαρμακοβιομήχανος).
7. Πάντα κοιτάζω επιφυλακτικά τις διώξεις δημοσιογράφων που έχουν πει πράγματα που δεν αρέσουν στην εκάστοτε κυβέρνηση.
Μετά τη «συμφωνία» όποια ουσιώδης συζήτηση άνοιξε, θα συντριβεί υπό την αρβύλα τής αναγκαιότητας.
Όποια ελπίδα να ακουστεί πιο πλατιά ένας τεκμηριωμένος και νηφάλιος λόγος θα βιαστεί. Ανελέητα.
Ο σκληρός πυρήνας θα εκπαραθυρώσει τους κοινοβουλευτικούς που ψήφισαν όχι.
Πασόκοι και νεοδημοκράτες, Τζήμεροι και Θεοδωράκηδες δεν θα μπορούσαν να περιμένουν πιο απαστράπτουσα κολυμβήθρα τού Σιλωάμ. Οι κρεμάλες τους θα εκποιηθούν για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. Από τα παιδιά φίλων και γνωστών μας, που φαντάζομαι ότι οι γονείς τους προσπάθησαν να τα θωρακίσουν με το «Ναι» τους. Μαζί με τους αστούς και τα γνωστά τρωκτικά τής διαπλοκής θα εξαπολύσουν τη ρελάνς τους – όλα πέρασαν και παρεγράφησαν.
Και, στην – όποια- Αριστερά θα μείνει το βάρος της ήττας και της ουρανομήκους βλακείας.
Χωρίς αξιοπρέπεια.
Εύχομαι όχι και χωρίς ελπίδα.
Δεν έχω τίποτα. Και τα ελάχιστα υλικά μέσα που έχω στην διάθεσή μου με άγρια χαρά θα τα κομμάτιαζα, αν ήταν επιτέλους να στεκόμασταν με αξιοπρέπεια. Ακόμα και στα πλαίσια του κράτους που με μισό μάτι το βλέπω.
Ξαναδιάβασα τον Επιτάφιο του Περικλή και (ξανα)έκλαψα σα μικρό παιδάκι.
Καλή δύναμη, γιατί θα τη χρειαστούμε