της Στέλλας Τσιροπινά
κι εκεί
-απρόσμενα
για μένα την περαστική-
ξετύλιξες την ιστορία σου:
πώς,
πρώτα απ’ όλα,
με τον ένα σου το γιο
-μωράκι εναμισιάρικο-
βούτηξες στο ποτάμι,
ανάμεσα
στις τούρκικες και τις ελληνικές σκοπιές.
Μπροστά,
σας οδηγούσε ο άντρας σου,
νύχτα
που είχε δόντια ολόμαυρα.
Τον άλλο σου το γιο
τον γέννησες εδώ.
Για την ελευθερία του λαού σου
τον βάφτισες Λευτέρη:
«…Είναι 40 εκατομμύρια ψυχές.»
Το τόνισες: «Σαράντα.»
«Χωρίς πατρίδα. Σκέψου»:
το είπες κοφτά και έβαλες άνω τελεία.
Ανάμεσά τους όλα σου τ’ αδέλφια
κι οι γονείς σου.
Μακριά τους πια είκοσι δύο χρόνια
τι έχουν απογίνει δεν το ξέρεις.
Αλεξανδρούπολη,
Θεσσαλονίκη,
Αθήνα,
Λαύριο,
Πάτρα
και Σύρος ήταν η διαδρομή σας,
πριν απαγκιάσετε εδώ.
Τα δυο παιδιά σου
είναι, τώρα,
παλικάρια.
«Άνεργα» μονολόγησες και σιώπησες.
Ντενίζ φωνάζεις το μεγάλο σου,
να μην ξεχνάς τη λίμνη
-πλατιά σαν θάλασσα-
του τόπου σου.
Κι εσύ, Ματρώνα,
Ζωροάστρισσα, εκεί μακριά, στο θρήσκευμα,
έγινες Χριστιανή,
στο όνομα της νέας σου ζωής.
Όταν γεννήθηκες,
σε είχαν πει Ζιρά,
στη γλώσσα σας την απαγορευμένη.
«Σημαίνει καθαρό νερό. Κατάλαβες;»
μου επεξήγησες.
Νομίζω, ναι.
Κατάλαβα.
Σημαίνει «καθαρό νερό»
αμίλητο,
μύρο του πόνου
που,
από λίμνες μακρινές κι απάτητα βουνά,
ρέει υπόγεια
για ν’ αναβλύσει πίδακας
στα μάτια
όσων έχουν Μνήμη.
