γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Ετοιμαζόμουν γι’ άλλο κείμενο σήμερα το πρωί καθώς παρακολουθούσα από το ραδιόφωνο τις τελευταίες εξελίξεις στη δίκη της Ηριάννας και του Περικλή. Από τη πρώτη στιγμή με κυρίευσε ένας μεγάλος θυμός απέναντι στην Εισαγγελέα Έδρας η οποία επέμενε πως οι δυο νέοι είναι ένοχοι και πρέπει να καταδικαστούν με 13 χρόνια, επιμένοντας στην κατηγορία πως είναι μέλη των Πυρήνων της Φωτιάς.
Γυρνώντας όμως σπίτι συγκλονίστηκα με την τελική απόφαση. Ο θυμός αντικαταστάθηκε από έντονα συναισθήματα συγκίνησης στο άκουσμα της ομόφωνης αθώωσης της Ηριάννας και του Περικλή από τον πρόεδρο του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών. Επιτέλους ακούστηκαν από επίσημα χείλη όλα αυτά που συζητούσαμε σε όλες τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης των δυο νέων. Η μοναδική κατάθεση δε θεωρείται αξιόπιστη, η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου δεν έδειξε κάτι, το αποτύπωμα ήταν σε κινητό αντικείμενο και το DNA είναι αμφισβητούμενο. Αλλά το κυριότερο απ’ όλα, πως οι κοινωνικές συναναστροφές δεν ποινικοποιούνται, κάτι που θυμίζει έντονα το αίσθημα φόβου της μετεμφυλιακής περιόδου.
Όταν όμως ο ενθουσιασμός κόπασε, επανήλθε ο χρόνιος προβληματισμός μου. Πόσο ασφαλείς μπορούμε να νιώθουμε με τον τρομονόμο 187Α από τη στιγμή που δυο νέοι βρέθηκαν για τόσους μήνες φυλακή, βάση μιας σειράς αβάσιμων στοιχείων; Πόσο σοβαρούς μπορούμε να θεωρήσουμε ορισμένους εισαγγελείς, ειδικά όταν διαβάσουμε τους διαλόγους της συγκεκριμένης εισαγγελέως με τους δυο νέους και τους συνηγόρους τους; Πως μπορούμε να αποδεχτούμε το αίσθημα της δικαιοσύνης όταν δυο νέοι έχασαν τόσους μήνες από τη ζωή τους τη στιγμή που ένας δολοφόνος μαχαιροβγάλτης κι ένας άλλος χρυσαυγίτης που προέτρεψε σε πραξικόπημα από το βήμα της βουλής παραμένουν ελεύθεροι; Πόση ακόμη οργή να ανεχτούμε όταν η ελληνική δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια σε αρκετά σκάνδαλα κι εγκλήματα όπως η Energa, το ΚΕΕΛΠΝΟ κι οι δυο ορφανοί τόνοι κοκαΐνης; Για πόσο καιρό ακόμα θα περιμένουμε την ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής;
Προς το παρόν, εξοργισμένοι από την αρρωστημένη ελληνική δικαιοσύνη, είδαμε επιτέλους μια μικρή αχτίδα φωτός. Η Ηριάννα κι ο Περικλής θα κοιμηθούν ξανά σπίτι τους. Θα δουν φίλους, συγγενείς, τον ουρανό και την πόλη τους. Θα ανασάνουν πάλι ελεύθεροι. Δυστυχώς κανείς δε μπορεί να τους επιστρέψει το χρόνο που έχασαν τόσο άδικα. Η περιπέτειά τους όμως ένωσε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας με ανθρώπους όλων σχεδόν των πολιτικών αποχρώσεων κι εξέθεσε την μισανθρωπία αρκετών ακροδεξιών πολιτικών και δημοσιογράφων. Και το αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης είναι πως ενώ δεν έχουμε δει τα πρόσωπά τους, τους νιώθουμε οικείους.
Η σημερινή απόφαση μπορεί να είναι ότι πιο όμορφο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια αλλά αυτό δε σημαίνει πως άλλαξε κάτι. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε πως είναι μία αρχή…
