Γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Ο κύριος Π. χθες το πρωί συνάντησε μια εξαμελή οικογένεια προσφύγων. Τους πήρε με το αυτοκίνητό του και πήγαν στο σπίτι του. Έφαγαν πρωινό, έκαναν μπάνιο, μετά από άγνωστο πόσους μήνες σε κανονικό μπάνιο και με ζεστό νερό. Έπλυναν τα ρούχα τους σε πλυντήριο. Κάθισαν σε καρέκλα και ήπιαν καφέ. Μαγείρεψαν μαζί με τον κύριο Π. και έφαγαν όλοι μαζί το μεσημέρι ζεστό φαγητό. Το απόγευμα πήγαν σε μια από τις αλληλέγγυες δομές και βρήκαν καλοκαιρινά ρούχα και παπούτσια, μιας και αυτά τα λίγα που έχουν είναι χειμωνιάτικα και πολύ ζεστά πλέον.
Και το βράδυ γύρισαν στον καταυλισμό τους και κοιμήθηκαν με τη γλυκιά κούραση μιας μέρας διαφορετικής. Μιας μέρας που είχε κάτι από κανονικότητα. Μιας μέρας που έφαγαν σαν άνθρωποι μαγειρεμένο φαγητό από τους ίδιους.
Αν ήμασταν 300 όπως ο κύριος Π., όπως και αρκετοί που κάνουν αθόρυβα το ίδιο πράγμα, θα μπορούσαμε να έχουμε «υιοθετήσει» από μια οικογένεια, ένα ζευγάρι ή ακόμα και μια παρέα νεαρών αγοριών και κοριτσιών. Θα μπορούσαμε 1-2 φορές τη βδομάδα να τους παίρνουμε στο σπίτι μας. Για να ξεφεύγουν λίγο από τη βαλτωμένη καθημερινότητά τους. Για να νιώσουν λίγο και πάλι κανονικοί άνθρωποι.
Αυτό θα βοηθούσε και εμάς σαν κοινωνία να συμφιλιωθούμε με τη νέα κατάσταση: είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι και θα τη ζήσουμε για πολύ καιρό όπως φαίνεται. Θα βοηθήσει και αυτούς τους 2.500 ανθρώπους που είναι τώρα στο νησί να εκτονώσουν την ενέργεια τους και να νιώσουν ξανά ότι είναι άνθρωποι. Αν ήμασταν 300…
Ή μήπως είμαστε ήδη;
