Εκεί που κλείνει ένα σχολείο, ανοίγουν πολλές φυλακές

0

της Φρόσως Χατόγλου

Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή

Βίκτωρ Ουγκώ

Δεν θα είχαμε σχολείο εκείνη την Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967. Κανονικά θα χαιρόμουν, όμως τα πράγματα δεν ήταν καλά, και το έβλεπα, αν και μικρή.

Ο πατέρας μου ήταν χλωμός και ανήσυχος. Η μητέρα μου με άγχος και νευρικότητα άρχισε να μαζεύει χαρτιά και βιβλία. Άνοιξε το καπάκι τής αποχέτευσης στην αυλή και τα πετούσε εκεί με βιασύνη, κοιτώντας γύρω της ανήσυχη. Έπειτα ετοίμασε μια τσάντα με τα απαραίτητα για την περίπτωση που θάρχονταν να πιάσουν τον μπαμπά ξαφνικά.

Από το μπαλκόνι του σπιτιού βλέπαμε το σχολείο μου. Η μεγάλη του αυλή ήταν γεμάτη στρατιώτες και άρματα και ανθρώπους δεμένους πισθάγκωνα να τους σπρώχνουν για να μπουν στις τάξεις μας. Η Χούντα δεν ήταν έτοιμη να φυλακίσει τόσους ανθρώπους και έκανε τα σχολεία φυλακές. Σύντομα χιλιάδες αντιφρονούντες διοχετεύτηκαν σε διάφορα κρατητήρια και ξερονήσια.

Αργότερα οι φυλακές του Αιγάλεω έγιναν σχολείο. Το Θηλέων, φυσικά. Για τα αγόρια κράτησαν το κανονικό σχολικό συγκρότημα. Εκεί, στις τάξεις-κελιά, έβγαλα το – τότε- Γυμνάσιο, ολοκληρώνοντας μια «φυλακισμένη» εφηβεία, γεμάτη τρομοκρατία, απαγορεύσεις, φόβους, άγχος, κακογουστιά και ηλιθιότητα.

Στ’ ανάθεμα!

Παιδαγωγικές και φιλολογικές σπουδές, συγγραφή παιδικών βιβλίων, εκπομπές στην τηλεόραση, κουκλοθέατρο, εκπαίδευση.

Άφησε σχόλιο