Η κασέτα και το Ζάσταβα

0

γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη

Τη δεκαετία του ’80 σε ένα άσπρο Ζάσταβα υπήρχε μόνιμα μια κασέτα στο κασετόφωνο. Άρεσε στο σύνολο της οικογένειας, οπότε δεν υπήρχαν καβγάδες για το ποιος/α θα επιβάλει τις μουσικές του/ης προτιμήσεις. Ήταν μια κασέτα με τραγούδια του Κηλαηδόνη, όλα γνωστά και χιλιοτραγουδημένα. Δεν ξέρω πόσες εκατοντάδες φορές την ακούσαμε αυτή την κασέτα, μας συνόδευσε στις εκδρομές στις παραλίες της Χίου τα καλοκαίρια, στις πρωτομαγιάτικες εξορμήσεις, ακόμα και στις σύντομες καθημερινές διαδρομές.

Έτσι εντυπώθηκαν και αποστηθίστηκαν ασυνείδητα το «θα κάτσω σπίτι», «τα θερινά τα σινεμά», το «τζιν τζιν τζιν», «ένα γουρούνι λιγότερο», «ο Μικρός Ήρωας», το «που βαδίζουμε κύριοι» και φυσικά η «Μαίρη Παναγιωταρά». Την οποία ακούγαμε με μια μικρή φρίκη, αναρωτώμενες για το αν αυτή είναι η τύχη κάθε γυναίκας.

Και τα χρόνια πέρασαν, είδαμε και live στην Αθήνα τον «φτωχό και μόνο καουμπόι», από τα βραχάκια του Λυκαβηττού, αλλά και στο θέατρο του στο «Μεταξουργείο», σε μια παράσταση αναδρομής που μεταξύ άλλων περιείχε βίντεο από το πάρτι στη Βουλιαγμένη, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι.

Και οι στίχοι από τα τραγούδια έρχονται πάντα αυθόρμητα στα χείλη κάθε φορά που ακούγεται ο ρυθμός τους.

Το Ζάσταβα πήγε για παλιοσίδερα κάποια στιγμή στις αρχές του 2000 και η κασέτα καταχωνιάστηκε σε κάποια σακούλα, μαζί με δεκάδες άλλες που παροπλίστηκαν.

Τα τραγούδια μας έμειναν, και έμειναν όχι μόνο σε εκείνους/ες της δικής του γενιάς, αλλά και στις επόμενες, της δικής μας. Ίσως γιατί οι στίχοι έχουν μια ελαφρότητα που δεν είναι καθόλου ανάλαφρη και επιδερμική.

Ερευνήτρια

Άφησε σχόλιο