Σάββατο 30 Ιουλίου | Ώρα Έναρξης 20:15 | Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος»
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «άλφα πι» ο εντέκατος τόμος με τα χρονογραφήματα της δεύτερης σελίδας της «Αλήθειας» που φέρουν τον τίτλο «Καθημερινά»… Μια στήλη του Δημήτρη Φρεζούλη που ξεκίνησε από τον «Χιακό Λαό» πριν από τριάντα χρόνια και συνεχίστηκε στην «Αλήθεια» τα τελευταία είκοσι πέντε. Μέχρι και το 2011 σε καθημερινή βάση, μιας και η εφημερίδα ήταν ημερήσια και από το 2012 σε εβδομαδιαία αφού εκδιδόταν μια φορά την εβδομάδα. Η ιδέα για την έκδοσή τους, κάθε χρόνο, σε βιβλίο ήταν του αείμνηστου Αντώνη Παληού με την οποία συμφώνησε και ο αδελφός του Γιάννης και ο οποίος συνεχίζει για δέκατη τρίτη χρονιά (τα δύο τελευταία βιβλία καλύπτουν τις δύο αντίστοιχες διετίες).
Συνεχίζουμε…
2 Νοεμβρίου 2015
… Και οι τραγικές καταστάσεις που βιώνουν οι πρόσφυγες συνεχίζονται και κοντά σ’ αυτούς ματώνει και η δική μας καρδιά με αυτά που αντικρίζουμε… Όλοι όσοι ζούμε σε ζωντανή σύνδεση την άφιξή τους. Και για εμάς εδώ, στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που μας πληγώνει γιατί άλλο να ζεις κάτι από κοντά και άλλο εκ του μακρόθεν. Και όσοι ξεμπαρκάρουν εδώ θα έλεγα πως είναι τυχεροί μέσα στην ατυχία και τη δυστυχία τους… Γιατί ο τοπικός σύλλογος έχει συστήσει μια μικρή ομάδα εθελοντών που είναι απίκου σε κάθε άφιξη. Και ήδη έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο στο μικρό γραφείο του από τα προσφερόμενα ρούχα και παπούτσια, σε μικρότερο βαθμό, που προορίζονται γι αυτούς τους δυστυχισμένους…
Άλλη μια μεγάλη φουρνιά με άντρες, γυναικόπαιδα, μωρά της κούνιας με την πιπίλα στο στόμα έφτασαν το βράδυ της Πέμπτης. Και την έβγαλαν σπαρτιάτικα αφού πήρε τους μισούς το βανάκι του λιμεναρχείου και οι υπόλοιποι έμειναν αμανάτι στο ύπαιθρο προστατευμένοι από μια πρόχειρη κατασκευή με τέντες. Μέσα στο κρύο. Και το πρωί άλλες αφίξεις… Μωρά της κούνιας, μικροί, μεγάλοι, ακόμα και δύο γέροι, μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο που οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκουν τουλάχιστον ένα ζεστό ρουχαλάκι. Για να σταματήσουν να τρέμουν από το μουσκίδι και την παγωνιά. Πότε να κλαίνε, πότε να γελάνε, πότε να κάθονται σκεπτικοί και μελαγχολικοί.
Σίγουρα όλοι μπουχτίσαμε να ακούμε, να βλέπουμε, να αντικρίζουμε ό, τι έχει σχέση με όλους αυτούς τους δυστυχισμένους. Αρχίσαμε να το συνηθίζουμε αλλά, τουλάχιστον, ας συνεχίζουμε να ενισχύουμε, με ό, τι μας περισσεύει ή με όποιο άλλο πρόσφορο τρόπο, την προσπάθεια όσων στέκονται στην πρώτη γραμμή υποδοχής. Για να μην τρέμουν από το κρύο τα μωρά και τα παιδιά να πίνουν λίγο γάλα. Για να μη ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε υποχρέωση να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας.