Η συλλογικότητα Kαΐκι, που απαρτίζεται από πολίτες από Ελλάδα και Τουρκία, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία δηλώνει σοκαρισμένη και βαθειά θυμωμένη για τους θανάτους χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων στο πέρασμά τους στην Ευρώπη, που οφείλονται στην πολιτικής της Ευρώπης φρούριο, των ερμητικά κλειστών συνόρων και της έλλειψης κάθε άλλου τρόπου ώστε αυτοί οι άνθρωποι να ζητήσουν προστασία.
Δεκάδες τα τραγικά ναυάγια που έλαβαν χώρα στο Αιγαίο από τον Αύγουστο του 2012 μετά την ολοκλήρωση του φράχτη στα χερσαία σύνορα του Έβρου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στο Φαρμακονήσι, στην Λέσβο, στην Σάμο, κοντά στον Τσεσμέ, το Kuşadası ή την Σμύρνη αλλά και στο ποτάμι του Έβρου.
Μικρά παιδιά, γυναίκες και άνδρες: πρόσφυγες από Συρία, Αφγανιστάν, Σομαλία, Ερυθρέα και άλλες εθνικότητες πέθαναν στο Αιγαίο και στον Έβρο καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον πόλεμο την φτώχεια και τις πολιτικές διώξεις. Πέθαναν κατά το πέρασμά τους στην Ευρώπη ώστε να βρουν καταφύγιο. Τα σώματά τους βρέθηκαν στις ακτές μας ή χάθηκαν στο Αιγαίο. Πολλοί από αυτούς δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ, θαμένοι σε τάφους χωρίς κανένα διακριτικό, σε απομακρυσμένα νεκροταφεία, χωρίς καμία τελετή σύμφωνη με την παράδοση και την θρησκεία τους. Οι οικογένειες που επιβίωσαν των ναυαγίων θρηνούν σιωπηλά τους αγαπημένους τους ενώ άλλες οικογένειες αβοήθητες, προσπαθούν απελπισμένα να εντοπίσουν τους αγνοούμενους.
Τα ΜΜΕ αναφέρονται σε αυτά τα τραγικά γεγονότα σαν να μην μιλούν για ανθρώπους, κάνουν λόγο για “θανάτους “λαθρομεταναστών”, παρουσιάζοντάς τους σαν αναπόφευκτους και μοιραίους.
Καθώς παρουσιάζονται ως ανεπιθύμητοι στην ζωή και στον θάνατο, η κοινωνία μας παραμένει σιωπηλή μπροστά σε αυτούς τους θανάτους.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν μαρτυρίες για επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο που παρά τις δημόσιες καταγγελίες και την διεθνή κριτική φαίνεται να συνεχίζονται ως σήμερα. Υπάρχουν επαναλαμβανόμενες αναφορές για κακομεταχείριση, πυροβολισμούς, κλοπές και παραβιάσεις κάθε πρωτόκολλου διάσωσης στην θάλασσα.
Στις 20 Ιανουαρίου του 2014 έγινε το τραγικό ναυάγιο κοντά στο Φαρμακονήσι στην διάρκεια επιχείρησης του Ελληνικού λιμενικού. Τρεις γυναίκες Αφγανικής καταγωγής και 8 παιδιά βρήκαν το θάνατο. Όλοι οι επιζώντες μίλησαν δημόσια για το ναυάγιο ως συνέπεια μιας επιχείρησης επαναπροώθησης του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος. Είπαν ότι οι ελιγμοί του λιμενικού σκάφους προκάλεσαν το θάνατο των ανθρώπων. Παράλληλα το λιμενικό δηλώνει ότι επρόκειτο για επιχείρηση διάσωσης , αλλά δεν εξηγεί γιατί το σκάφος τους δεν διέθετε σωσίβια. Oι επιζώντες του τραγικού ναυαγίου συμπεριλαμβανομένου του πατέρα που έχασε την γυναίκα και τα 4 παιδιά του κάνουν λόγο για κακομεταχείριση κατά την άφιξή τους στο Φαρμακονήσι από όπου αφέθηκαν ελεύθεροι με τον όρο να εγκαταλείψουν την χώρα σε ένα μήνα. Ακόμη πλανιέται στην μνήμη μας , όπως καταγράφηκε από τις κάμερες, η αποβίβαση των επιζώντων και η φιγούρα του συντετριμένου πατέρα να στέκεται στην ουρά, κρατούμενος του λιμενικού.
Στις 6 Μαρτίου του 2014 στο νησί της Χίου το Ελληνικό Λιμενικό πυροβόλησε σκάφος προσφύγων με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 3 Σύριοι. Οι αρχές ισχυρίσθηκαν ότι το σκάφος των προσφύγων εμβόλησε το σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού.
Αυτά τα περιστατικά είναι μερικά μόνο περιστατικά από όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο στην ζώνη επιχειρήσεων της Frontex . Το χειρότερο όλων είναι ότι οι αρχές αγνοούν τις άμεσες ανάγκες των επιζώντων για στήριξη και το δικαίωμα τους να θάψουν τα παιδιά, τις γυναίκες, τους συζύγους, τους πατεράδες, το δικαίωμά τους στο πένθος και το θρήνο.
Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα από την Ελληνική πλευρά ενώ δεν λείπουν δεκάδες ανάλογα παραδείγματα στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Στις 5 Μαίου 2014 αναφέρθηκε ναυάγιο κοντά στην Σάμο: 22 νεκροί πρόσφυγες (ανάμεσά τους 2 έγκυες γυναίκες και 4 παιδιά) 36 επιζώντες. Το πρώτο μέλημα των αρχών ήταν η ανακριτική διαδικασία. Οι ψυχικά και σωματικά τραυματισμένοι επιζώντες κρατήθηκαν τις πρώτες μέρες σε κελί του λιμενικού στην Σάμο όπου δεν δόθηκε πρόσβαση σε καμία τοπική ή Διεθνή Οργάνωση, στερούμενοι κάθε είδους στήριξης. Κανένα καθεστώς προστασίας δεν τους δόθηκε εκτός από το προσωρινό καθεστώς αναβολής απομάκρυνσης.
Πως αισθάνεται κάποιος που την μια στιγμή χάνει την οικογένειά του και την άλλη βρίσκεται κλειδωμένος σε ένα κελί? Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ίσα δικαιώματα στο πένθος και το σεβασμό των νεκρών τους.
Το Αιγαίο είναι μια φιλική θάλασσα που συνδέει τα έθνη, το ίδιο και το ποτάμι του Έβρου. Συγκεκριμένες πολιτικές και πρακτικές από τις δυο πλευρές έχουν μετατρέψει τα κοινά σύνορά μας σε ένα μεγάλο νεκροταφείο.
Εμείς οι κάτοικοι και των δυο πλευρών της θάλασσας του Αιγαίου και του ποταμού του Έβρου δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν ανεχόμαστε πια να μετράμε νεκρά σώματα και να τα θάβουμε σιωπηλά. Η οργή μαζί με τον πόνο μας μεγαλώνουν μέρα με την ημέρα. Θέλουμε να δούμε αυτή την τραγική κατάσταση να αλλάζει τώρα. Η Ευρώπη οφείλει να προσφέρει ασφάλεια σε όσους αναζητούν προστασία ώστε να μπορέσουν να φθάσουν και να βρουν ένα τόπο για να ζήσουν.