«Θα ’θελα αυτήν τη μνήμη να την πω…»

Κωνσταντίνος Ερμής Μάριος
Χίος, 1955 – Ναύπλιο, 2009

Παιδί περιβολάρη από τον Κάμπο της Χίου. Πρωτότοκος και πολυαγαπημένος γιος της δασκάλας μάνας του, Ερμιόνης. Ξεχωριστός από πολύ νωρίς. Mε τη «Συμφωνία των 17 Σεπτέμβρηδων», παιδαρέλι 17 χρονών, λοξοκοίταξε για πρώτη φορά την Ποίηση, ενώ την ίδια περίοδο, σκηνοθετώντας «Οιδίποδα Τύραννο», καθήλωνε τους πάντες στην επιβλητική μεγάλη αίθουσα τού τότε Γυμνασίου Αρρένων Χίου.

Τελικά, μετά από λαμπρές θεατρικές σπουδές, υπηρέτησε για όλη του τη ζωή το λεγόμενο «φτωχό» Θέατρο, αυτό που ο ίδιος ονόμαζε «Ασκητικό». Όχι μόνον ως ηθοποιός, αλλά και ως σκηνοθέτης, δάσκαλος, συγγραφέας και μεταφραστής.

Ένας μικρόσωμος διάκονος της Τέχνης του, που η στεντόρεια φωνή του ηχεί ακόμη στα αυτιά όσων τον γνώρισαν…

Ο Κώστας Ξύδας των νεανικών χρόνων έγινε στην ωριμότητά του ο Κωνσταντίνος Ερμής Μάριος: μετά το βαφτιστικό του, πρόσθεσε τα μικρά ονόματα των γονιών του, σαν αντίδωρο ευγνωμοσύνης στην απόλυτη αγάπη και υποστήριξή τους.

Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημοτικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Υπήρξε από τους δημιουργούς του «Ασκητικού Θεάτρου» και ο βασικός γεννήτορας του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Βορείου Αιγαίου, το οποίο υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις, όποτε θήτευσε σ’ αυτό, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του.

Δίδαξε με θέρμη το Θέατρο στη γενέτειρά του, σε μιαν ατμόσφαιρα «κρυφού σχολειού, με πολλή έρευνα και εμμονή στις παιδαγωγικές μεθόδους», κατά τη δική του διατύπωση.

Οι παραστάσεις που ανέβασε στη Χίο, όχι μόνο στη σκηνή του ΟΜΗΡΕΙΟΥ, αλλά και σε μη θεατρικούς χώρους, που αξιοποίησε έντεχνα, όπως το νταμάρι στο Λατόμι ή το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο βυρσοδεψίας στα Ταμπάκικα, έμειναν αλησμόνητες.

Δυστυχώς, όμως, αυτό «…Το ψόφιο παγώνι που δε λέει να λιώσει …»*, το επαρχιώτικο πνεύμα δηλαδή, μετά τη φανφαρόνικη υποδοχή που του επεφύλαξε, άρχισε να κουνά απειλητικά τα λοφία του –ασχετοσύνη, πολιτικαντισμό, υποκρισία.

Ο Κωνσταντίνος, με την υγεία του σοβαρά κλονισμένη, εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, εγκαταλείποντας οριστικά το νησί. Από μία απρόβλεπτη συνέπεια ή ιδιοτροπία της μοίρας, πέθανε μια μέρα πριν από τις 17 Σεπτέμβρη, ημερομηνία, που, με παραλλαγμένη διατύπωση, είχε τιτλοφορήσει την πρώτη ποιητική συλλογή του…

---

*Από τίτλο θεατρικού έργου του Κ. Ε. Μάριου