Σκέβεσαι πως ο χειμώνας επέρασενε βαριά κι έτσι δα βαριά ήτανε και τα τροχαία που εγινήκανε στο νησί… Κι έρκεται το καλοκαίρι κι οι κούρσες θα πολύνουνε και θα ’βγουνε κι άλλα μοτοσακό στους δρόμους…
Και λες πως άμα εν έχομε οδική συμπεριφορά αθρώπου πολιτισμένου μαύρο καλοκαίρι θα περάσομε… Και ε μπορείς να τα πιάσεις όλα, ν’ αρχίσεις να καταλές θα σ’ έβρει το ξημέρωμα… Για τα διπλοπαρκαρισμένα: δυό λεφτά, καλέ, θα κάμω, πάω να πάρω ψωμί κι έρκουμαι, για τις ξεθωριασμένες τις διαβάσεις, για τον πάππου που από τη μια βαστά τη γιαγιά κι από την άλλη το σακουλάκι με τα βιβλιαράκια του Νατ και προσπαθεί να περάσει απέναντι κι είναι σα να του ψέλνει ο παπάς το δεύτε τελευταίον ασπασμό, για τις κόρνες στα φανάρια, για τις κόρνες χαιρετούρες με φωνή: που ’σαι ρε μεγάλε; χάθηκες, για τα ηχεία των σεβνταλήδων, στην τσίτα, να ακούγεται το σκυλάδικο ίσαμε τον Τσεσμέ, για τα παιδάκια που έχουνε τα κεφάγια τως όξω από τα παράθυρα, για τα σκουπίδια που πετούνε εν κινήσει και δεν κανεύουνε τους κάδους, για τους πολύ μεγάλους αθρώπους που τους ανανεώνουνε τα διπλώματα οι γιατροί, για το τηλέφωνο στο χέρι που οδηγά, για τις φαμίγιες που κάθουντενε πάνω στο μοτοσακό, για τα προσπεράσματα… Χιγιοειπωμένα πράμματα…
Όμως είναι καρδιάς καμός, να περνάς κάθε μέρα απέ κειδά και να βλέπεις φρέσκα λουλούδια κι ένα κεράκι αναμμένο, στον κάθε στύλο, πεζοδρόμιο, ντουβάρι… Και εν είσαι προληπτική, εν ηξέρεις ποια είναι η κακιά η ώρα και ποιος τη φέρνει.., όμως έρκεται… με την ξεροκεφαλιά, τη μαγκιά, την αγένεια, την αδιαφορία, με το: όσο και να πιω μπορώ να οδηγώ, ε μπορώ να βάλω κάσκα τώρα θα μου χαλάσει το μαλλί, άσε που σκω από τη ζέστη… Όμως εδεκείνα φέραν τούτα… Κοντά στο νου κι η γνώση…
