Λαμπεντούζα ή όπως λέμε Λέσβος

3

του Χρυσοβάλαντη Σεμεριάδη

Φωτογραφία αρχείου: Στέλιος Κραουνάκης
Φωτογραφία αρχείου: Στέλιος Κραουνάκης

Έφτασα με την μοτοσικλέτα μου στην είσοδο του νεκροταφείου, έξω δεν υπήρχε κάνεις. Προχώρησα μέσα και σε μια γωνία είχε μαζεμένο λίγο κόσμο και μερικά φέρετρα. Μια βουβαμάρα και ένα δεκατριάχρονο παιδί που δάκρυζε στον ωμό μιας κοπέλας.

Κάποιοι μετανάστες σκάβανε το χώμα και έκαναν ετοιμασίες για τις κηδείες με σεβασμό στην παράδοση και την θρησκεία τους. Σιωπή. Θρήνος.

Έστησα την κάμερα όπως μου ζήτησαν για να μαγνητοσκοπήσω την κηδεία. Αυτό ήθελε ο μικρός για να έχει κάτι από τη μανά του και τις αδερφές του, ένα βίντεο. Μόνο αυτό θα είχε πια. Από εδώ και εμπρός θα είναι θαμμένες σε ξένη γη, όμορφη, φιλόξενη όταν θέλει αλλά ξένη.

Λίγες μέρες πριν προσφυγές χάσανε τη ζωή τους στα ανοιχτά της Λέσβου όταν η βάρκα που ήταν υπερφορτωμένη βούλιαξε λόγω κακοκαιρίας. Ο μικρός είδε την μητέρα του και τις αδερφές του να πεθαίνουν στην αναζήτηση τους για μια καλύτερης ζωή κυνηγημένοι από όλους και από όλα.

Η αδιαφορία μας σε όσα καθημερινά συμβαίνουν δείχνει την πτώση μας. Η παρουσία μας εξελίσσεται σε ύβρη και ως γνωστόν από την αρχαιοελληνική σοφία μας μετά την ύβρη σειρά έχει η Νέμεσις.

Παρατηρούσα τα γεγονότα μέσα από τον φακό, τρέμοντας στην ιδέα πως μπορεί να ξεπεράσει τη μια ώρα και κάτι γιατί η κασέτα θα τέλειωνε και ο μικρός Αφγανός δεν θα είχε ολοκληρωμένη την ταφή από τις αγαπημένες του.

Την παγωμάρα του θανάτου και του πόνου έσπαγε ο ήλιος που δεν καταλάβαινε τίποτα από ανθρωπινή θλίψη εκείνο το μεσημέρι. Στεκόταν αγέρωχος στον ουρανό δίνοντας μου την εντύπωση ότι κορόιδευε το θάνατο, αλλά και δημιουργώντας θλίψη για ότι όμορφο χάνουμε όταν φεύγουμε από τη ζωή, κυρίως όταν φεύγουμε άδικα και ξαφνικά.

Θέλω όταν φύγω και εγώ να βρέχει, να κάνει χαλασμό. Δεν θέλω να έχει λιακάδα, δεν θα το άντεχα αυτό να είναι όμορφη η τελευταία μου εικόνα.

Η κηδεία τέλειωσε και όσοι βρίσκονταν εκεί άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά. Μεινανε πίσω όσοι είχανε σχέση με τους προσφυγές, κάποιοι γιατροί, κάποια μέλη οργανώσεων και κάνα δυο δημοσιογράφοι. Ήταν ώρα να αποχωρήσω. Έβγαλα την κασέτα και δειλά πλησίασα για να του την δώσω. Μπλοκάρω όταν δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω και σε τέτοιες καταστάσεις τα χάνω. Του εδωσα την κασέτα και δεν ήξερα τι να πω. Με αγκαλιασε. Εισαι αδελφός μου είπε, ο θεός θα σε προσέχει για το καλό που εκανες. Τα γόνατα μου λύγισαν, μέσα από την ανείπωτη θλίψη ενός δεκατριάχρονου παιδιού έβγαιναν λόγια ανθρώπου με μεγάλη δύναμη και ομορφιά ψυχής. Του είπα καλό παράδεισο και η ζωή του να κάνει περήφανη την οικογένεια που έχασε.

Έσκυψα το κεφάλι και κατηφόρισα προς τη μοτοσικλέτα μου. Δεν ήμουν ίδιος πια.

Τα λόγια του γύριζαν στο μυαλό μου, οι ένοχες με πνιγανε. Νιωθω ένοχος. Ναι! Για ότι συμβαίνει νιώθω ένοχος γιατί τα συνήθισα και εγώ γιατί κοιτώ μόνο τη βόλεψη μου, γιατί έμαθα να κατηγορώ με μεγάλη ευκολία ότι δεν καταλαβαίνω. Φταίω. Ναι και ας μου έλεγε δέκα λεπτά πριν ο μικρός ότι του είχα κάνει κάποιο μεγάλο καλό. Τίποτα δεν είχα κάνει, αν δεν μου ζητούσαν να πάω ίσως και να μην είχα πάει ποτέ…

Πηγαίνω όποτε με βγάζει ο δρόμος και αφήνω κάποιο λουλούδι. Τους νεκρούς είμαι σίγουρος ότι δεν τους νοιάζει πια. Το κάνω όμως γιαυτόν. Θα το ήθελε το ξέρω.

Συγγνώμη δεν ζήτησα ποτέ. Δεν βρήκα το θάρρος. Θα στη ζητήσω τώρα φιλέ μου και ας μην είσαι εδώ.

Έμαθα ότι πήγε στη Γερμάνια σε κάποιον συγγενή του. Ελπιζω να αγγίξει τα όνειρα του, όπου και αν βρίσκεται και ποτέ να μην ξεχάσει τη διαδρομή του. Να θυμάται πάντα τι έχασε αναζητώντας έναν καλύτερο κόσμο. Να μην χάσει ποτέ την πίστη του στους ανθρώπους.

Συγγνώμη φιλέ μου…

Γεννήθηκε τον προηγούμενο αιώνα στη Γερμανια. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τέλειωσε ως ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων στο Τ.Ε.Λ Αλίμου. Βεβαία καλό είναι να μην ασχοληθεί με ηλεκτρολογικές εργασίες γιατί δεν έχει ιδέα. Τέλειωσε φωτογραφία στη σχολή Leica academy, αλλά δεν το χει και πολύ ούτε αυτό. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Μυτιλήνη.

Συζήτηση3 Σχόλια

  1. Anna Stamatiou

    Ισως να μην το χει στη φωτογραφια ουτε στα ηλεκτρολογικα ο Κ. Σεμεριαδης, παντως απο ευγενικα αισθηματα ειναι πρωτος.

Άφησε σχόλιο