γράφει ο Δημήτρης Λαβατσής
Στην Χίο, στο νησί που θεωρητικά είναι όλα λιγότερο «ακραία» και περίπου όλα βαίνουν μακαρίως υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν πολυθίγεται. Ανεργία-πάνω από 25% που σημαίνει 7.500-8000 άνθρωποι ,μαύρη αγορά εργασίας εξαιρετικά εκτεταμένη, φτώχεια που δεν θέλουν να την βλέπουν οι λίγο έως πολύ «καλύτερα». Για τους πλουσίους και τους επιχειρηματίες η ανάγκη όλων των παραπάνω είναι δεξαμενή επί πλέον πλούτου..
Εδώ στην Χίο λοιπόν που όλα βαίνουν μακαρίως, χωρίς ιδιαίτερες φανερές ακρότητες, γινόμαστε μάρτυρες της επίδειξης της πόλωσης αυτής από εκείνους που ωφελήθηκαν από την κρίση αλλά και από αυτούς που δεν έχουν φάει στα μούτρα τους την ανέχεια ακόμη. Και δείχνουν τον παρά τους και χαίρονται τον καταναλωτισμό τους! Θεωρούν φυσικό φαινόμενο να εντείνονται οι καθημερινές ανισότητες και το δείχνουν με την συμπεριφορά τους. Χωρίς σκέψη συνήθως
Θα σταθούμε σε δύο πρακτικές που βέβαια η κυβέρνηση των ακραίων ανισοτήτων νομοθέτησε και έδωσε την δυνατότητα να γίνουν καθημερινότητα που οι καταναλωτές την απολαμβάνουν και οι εργαζόμενοι και φτωχοί την βλαστημάνε.
1)Μετά από πολλά χρόνια που ξηλώματος των ωραρίων των καταστημάτων λιανικής στο όνομα της ελεύθερης αγοράς φτάσαμε στις 7 Κυριακές το χρόνο με τα μαγαζιά ανοιχτά. Αυτές βέβαια μπορούν ,στο όνομα της απρόσκοπτης αγοράς να γίνουν 17 ,37 ή και 50.
Οι εξοντωτικές συνέπειες για τους μικροεπιχειρηματίες και τους αυτοαπασχολούμενους είναι γνωστές και δικαίως αντιδρούν στα μέτρα αυτά.
Όμως πολύ λίγοι δυστυχώς (εκτός από τους ίδιους) έδωσαν σημασία στις συνέπειες της ζωής των υπαλλήλων στους κλάδους αυτούς: και τα πενθήμερα αλλά και η μιάμιση μέρα αργίας (Σάββατο απόγευμα και Κυριακή ) στα μεγάλα καταστήματα εξαρτώνται από το πρόγραμμα και τις βάρδιες
Η αργία των εργαζομένων σε μια κοινωνία απορυθμισμένη γίνεται ατομική υπόθεση με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή.Tι να το κάνω το ρεπό όταν το παιδί είναι στο σχολείο και o- η σύντροφός μου στην δουλειά;
¨Όταν λοιπόν μπαίνουμε Σάββατο απόγευμα ή κάποια από «τις Κυριακές της χαράς» σε ένα μαγαζί ας σκεφτόμαστε ότι η δικιά μας ικανοποίηση βασίζεται στην υποβάθμιση της καθημερινότητας και του ελεύθερου χρόνου του ανθρώπου που μας εξυπηρετεί. Και ας αναρωτηθούμε πόσο θα θέλαμε να συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς…Και αν νομίζουμε ότι εμείς αποκλείεται να την πάθουμε έτσι, ας μην είμαστε τόσο σίγουροι. Στην γενική αστάθεια που ζούμε όλα είναι πιθανά…
2)Πριν από ενάμισι χρόνο η κυβέρνηση νομοθέτησε την δυνατότητα κάθε παραλιακό μαγαζί να νοικιάζει χώρο στην παραλία και να βάζει ξαπλώστρες και ομπρέλες ίδιο σε μήκος με την πρόσοψη του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν μία παραλία έχει μαγαζιά καθ όλο το μήκος της τότε μπορεί και να γεμίσει με ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Έναντι κάποιου αντιτίμου μπορεί λοιπόν ο οποιοσδήποτε, από την ξεθεωμένη μητέρα μέχρι την νεανική παρέα και τους κάποιας ηλικίας ντόπιους ή τουρίστες να απολαμβάνει τον καφέ του και την σκιά.
Αθώα όλα θα μου πείτε. Είναι όμως έτσι; Όσοι δεν διαθέτουμε το αντίτιμο στην ομπρέλα υποχρεωνόμαστε να συνωστιστούμε στο ελάχιστο της παραλίας που έχει απομείνει ή να πάμε άχαρα σαν φτωχοί συγγενείς ανάμεσα στις ξαπλώστρες.
Παράδειγμα στην Χίο η παραλία του Μέγα Λιμιώνα που έχει καταστεί ουσιαστικά απαγορευτική για τους μη διαθέτοντες το αντίτιμο της ξαπλώστρας. Τα παραπάνω όσο κι αν θεσμοθετήθηκαν στο όνομα του τζίρου και της τουριστικής ανάπτυξης έχουν μια προφανή σκοπιμότητα και αποτέλεσμα: να μας πείσουν ότι ο καταναλωτής μπορεί και δικαιούται να υπάρχει σε βάρος του μη καταναλωτή ,του φτωχού ,του εργαζόμενου στα καταστήματα.
Δηλαδή οι καταναλωτές δικαιούνται και οι άλλοι ας…… αδικούνται.
