γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Απ’ την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε ότι η κυβερνητική σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ θα είχε… ενδιαφέρον. Βέβαια, για του λόγου το αληθές, απ’ αλλού το περιμέναμε και απ’ αλλού μας ήρθε.
Περιμέναμε τον Πάνο Καμμένο να απειλεί με αποχώρηση από την κυβέρνηση κάθε τρεις και λίγο, ανακόπτοντας έτσι τις όποιες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο κάτι τέτοιο για την ώρα δεν έχει γίνει, απ’ τη μια γιατί το ασφυχτικό οικονομικό περιβάλλον και οι διαπραγματεύσεις μονοπωλούν το ενδιαφέρον και απ’ την άλλη επειδή η κυβέρνηση, ζυγίζοντας την δύσκολη κατάσταση, δεν επιλέγει να «σπάσει αυγά».
Αντίθετα ο υπερσυντηρητικός πρόεδρος των ΑΝΕΛ εμφανίζεται να δρα χωρίς περιορισμούς από την κυβέρνηση, να πράττει κατά το δοκούν, δοκιμάζοντας έτσι τις ανοχές μερίδας του κόσμου της Αριστεράς. Τα αεροσκάφη και τα άρματα μάχης στις παρελάσεις, που καταλήγουν σε λαϊκά γλέντια με νταούλια και κλαρίνα, οι τιμές αρχηγού κράτους για τη μεταφορά μέρος λειψάνων, οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, η ισλαμοφοβία και οι δηλώσεις για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων του Αιγαίου με τις ΗΠΑ είναι μερικές από τις ενέργειες του πληθωρικού προέδρου των ΑΝΕΛ που προκάλεσαν διάφορα σχόλια εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποτέ την επίσημη, θεσμική αποδοκιμασία τους.
Και αν όλα αυτά έγιναν λίγο – πολύ αποδεκτά για να μη διαρραγεί το κυβερνητικό μέτωπο, οι πρόσφατες δηλώσεις του Πάνου Καμμένου για δημιουργία νέας βάσης του ΝΑΤΟ σε νησί του ανατολικού Αιγαίου υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο. Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να χαρακτηρίζεται «της Αριστεράς», οφείλει να κλείσει το θέμα εν τη γενέσει του, βάζοντας φρένο στα επικίνδυνα και αδιέξοδα σχέδια περαιτέρω στρατικοποίησης του Αιγαίου. Αναγκαία η συγκυβέρνηση, αλλά μέχρι ενός ορίου.
