Η Λιζ Αλντούς έχει έρθει εθελοντικά στη Χίο και προσπαθεί να διασκεδάσει τα παιδιά των προσφύγων στους χώρους διαμονής τους. Στα Ταμπάκικα, το λιμάνι, τη Σούδα. Και το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας γράφει για όσα βλέπει:
«Βρέχει – και φυσάει και κάνει κρύο και γύρω ενήλικες άντρες φορούν λεπτά παιδικά κίτρινα αδιάβροχα.
Οι σκηνές είναι γεμάτες – δίνουμε πάνες και βρεφικό γάλα και διασκεδάζω τα παιδιά με αυτοκόλλητα και κάνοντας κουκλοθέατρο με δαχτυλοφιγούρες.
Μια κυνηγημένη οικογένεια με ένα μωρό που φοράει ένα κόκκινο τζάκετ με λουλούδια και ένας όμορφος σύζυγος που μιλά καλά αγγλικά και με ευχαριστεί επειδή έκανα τα παιδιά να χαμογελάσουν – η τσάντα μου είναι άδεια, δεν έχω τίποτα άλλο εκτός από το τηλέφωνό μου.
Άρρωστα παιδιά και ενήλικες παντού.
Ο αέρας είναι δυνατός και η θάλασσα τρικυμισμένη.
Δεν υπάρχει αρκετό φαγητό και οικογένειες που δεν γνωρίζονται κοιμούνται συνωστισμένες στο πάτωμα.
Δεν υπάρχουν γιατροί ή μεταφραστές.
Είναι τόσο λάθος όλο αυτό ΑΛΛΑ δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την αθλιότητα στα σύνορα [στην Ειδομένη]
Τι κάνεις όταν το πλοίο τούς παίρνει για να πάνε κάπου πολύ χειρότερα;
Αυτή είναι η Ευρώπη το 2016.
Είναι κόλαση».
(μετάφραση από τη σελίδα της Liz Aldus -αριστερά στη φωτογραφία, μπροστά στα Ταμπάκικα και ένα σύνθημα που γράφει «Μια ζωή αξίζει περισσότερο από ένα «χαρτί»»- στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης)