του Μιχάλη Μπάκα
Ο «Στρουθοκαμηλισμός» ως έκφραση αναφέρεται στον τρόπο συμπεριφοράς όπου κάποιος βλέποντας κάποιο κίνδυνο αντί να τον αντιμετωπίσει προτιμά να υποδυθεί ότι δεν υπάρχει, ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του με κάποιο «μαγικό» τρόπο.
Η στάση αυτή έχει αποδοθεί ατυχώς στις συμπαθείς στρουθοκάμηλους που συνηθίζουν να βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο και οι άνθρωποι θεώρησαν ότι το έκαναν για να κρυφτούν από τον κίνδυνο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η στρουθοκάμηλος όταν βάζει το κεφάλι της στην άμμο το κάνει για να δει τα αυγά της που συχνά τα κρύβει κάτω από τη γη για να τα προστατεύσει. Η στρουθοκάμηλος όταν δει ένα επικίνδυνο θηρευτή από μακριά, αυτό που κάνει είναι να χαμηλώνει το σώμα της, σχηματίζοντας με το σώμα της έναν μικρό λόφο ώστε να κρυφτεί. Εάν ο θηρευτής την πλησιάσει τότε θα ενεργοποιήσει το βασικό της προσόν, την ταχύτητα της, βάζοντας το στα πόδια!! Η στρουθοκάμηλος, που είναι πουλί παρόλο που λόγω όγκου δεν μπορεί να πετάξει, τρέχει με ταχύτητα 70χλμ την ώρα γεγονός που την κάνει ένα από τα ταχύτερα πλάσματα του ζωικού βασιλείου.
Οι στρουθοκάμηλοι λοιπόν δεν μας φταίνε σε τίποτα. Ο «στρουθοκαμηλισμός» ως πολιτική στάση ήρθε και πάλι αυτές τις ημέρες στην επικαιρότητα με την έξαρση του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής ΠΓΔΜ. Περισσότερες από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τημ ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία» και επιτέλους διαφαίνεται μια προοπτική επίλυσης του ζητήματος από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών. Για περισσότερο από δύο δεκαετίες ζήσαμε στην Ελλάδα μια εθνικοπατριωτική ανάταση με συνθήματα όπως «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» οπότε είναι φυσικό στην πλατιά μάζα των Ελλήνων να είναι δύσκολο να γίνει αποδεχτό ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν δικαίωμα στη χρήση παραγώγου του ονόματος της Μακεδονίας, παρόλο που όλοι παραδεχόμαστε ότι γεωγραφικά η Μακεδονία ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Το χειρότερο όμως είναι ότι το ζήτημα αυτό αποτελεί ευκαιρία για κάποιους να χτίσουν πολιτικές καριέρες και να χρησιμοποιούν επιχειρήματα όπως αυτό που δήλωσε η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ κα Εύα Καϊλή δηλώνοντας τη συμμετοχή της στα συλλαλητήρια με την δήλωση ότι «μία κακή λύση είναι χειρότερο από το να υπάρξει λύση».
Μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον, μη αποδεχόμενοι την πραγματικότητα. Με τον ίδιο τρόπο για πολλά χρόνια αντιμετωπίσαμε το ζήτημα του ασφαλιστικού, μεταθέτοντας το βάρος στο μέλλον όπως και το δημόσιο χρέος βέβαια που έφτασε σε δυσθεώρητά επίπεδα το 2009 και οδήγησε στα μνημόνια και την παρατεταμένη κρίση των τελευταίων χρόνων. Με ανάλογο τρόπο διοικήθηκαν για πολλά χρόνια οι Δήμοι μας, αυξάνοντας το χρέος τους, και ασκώντας πολιτικές με μόνο μικροκομματικό συμφέρον και ορίζοντα τις επόμενες εκλογές και όχι το βιώσιμο μέλλον του τόπου. Κάπως έτσι στη Λέσβο εδώ και 30 χρόνια συζητάμε για τη μετεγκατάσταση του εργοστασίου της ΔΕΗ, που εξακολουθεί όμως είναι στα όρια της πόλης της Μυτιλήνης, μη αποδεχόμενοί κιόλας τον εκσυγχρονισμό του καθώς αυτό θα έδειχνε ότι αποδεχόμαστε τη μη μετεγκατάσταση του. Κάτι αντίστοιχο γίνεται σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα με τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ), όπου επειδή δεν μπορούμε να καταλήξουμε στη χωροθέτηση τους, πετάμε τα σκουπίδια όπου βρούμε. Πλήρης παράνοια. Τα είπε ξεκάθαρα η κα Καϊλή, οποιαδήποτε λύση θα έχει πολιτικό κόστος, οπότε με την αδράνεια μας έχουμε τα καλύτερα (για ποιον;) αποτελέσματα.
Δεν μας φταίνε λοιπόν τίποτα οι στρουθοκάμηλοι. Όταν αισθανθούμε αρκετά ώριμοι ας βγάλουμε εμείς το κεφάλι μας από την άμμο για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τα προβλήματα που χρειάζονται άμεσες λύσεις. Ειδάλλως όση ώρα έχουμε τα κεφάλια μας στην άμμο ας σκαρφιστούμε τι δικαιολογίες θα χρησιμοποιήσουμε στις γενιές που έρχονται για να δικαιολογήσουμε την αδράνεια μας. Είναι και αυτό μια κάποια λύση.
