γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Ενδίδοντας τελευταία σε κάποια διαδικτυακά κανάλια κοινωνικής αλλά όχι και τόσο μαζικής δικτύωσης έπεσα πάνω σε ένα καλλιτέχνη που δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου. Ο υπέροχος Manu Duff είναι ένας «collage artist», όπως περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του που «του αρέσει να κάνει πράγματα». Η αρτιότητα των εικόνων του προκύπτει από τους πολλαπλούς συνδυασμούς των διαφορετικών υλικών που χρησιμοποιεί και μεταλλάσσει σε προσωπικό του στυλ, έχοντας τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο των μέσων που χρησιμοποιεί. Όποιος αφήσει το βλέμμα του λίγο να περιπλανηθεί στις εικόνες που έχει ανεβάσει στο διαδίκτυο δύσκολα νομίζω θα τον μπερδέψει μελλοντικά με άλλον.
Ο Manu Duff όμως έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον αν τον συσχετίσουμε με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε την πληροφορία. Στην εποχή των 4G και των υπερυψηλών αναλύσεων 4Κ+, όλα τρέχουν γρήγορα στο δίκτυο που προσφέρει άφθονα, εικόνες, βίντεο, κείμενα, ειδήσεις, πληροφορίες χρήσιμες (σπάνια) και άσχημες (συνήθως). Ο Manu Duff συνθέτει τις εικόνες του χρησιμοποιώντας συνήθως ένα ή δύο σώματα μισά ή ένα πορτρέτο που τους αφαιρεί τα πρόσωπα. Στη θέση των απρόσωπων σωμάτων τοποθετεί τα κολλάζ του που μοντελοποιούν το υποκείμενο κάνοντας το τρωτό, ευάλωτο και αναλώσιμο.
Αντιστρέφοντας λοιπόν το βλέμμα, μας αναγκάζει να δούμε πως δρα η πληροφορία στα σώματα και στην ψυχοσύνθεση μας, αφαιρώντας το πρόσωπο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αφήνοντας πίσω μία ομιλούσα πληγή. Στη δική μου ανάγνωση τουλάχιστον.
Δεν σχετίζονται βέβαια όλα τα έργα του με την πληροφορία και τις επιδράσεις της στους ανθρώπους. Ταυτόχρονα επιχειρεί και διαδοχικές προσπάθειες ανάγνωσης συμπεριφορών και συναισθημάτων καθώς και πολιτικό σχολιασμό. Ένας υπέροχος καλλιτέχνης που σε αναγκάζει να σταματήσεις και να θαυμάσεις.
