Μαύρα Βόλια: Ο πολύμορφος και πολύπλευρος πόλεμος ιδιωτικοποίησης των παραλιών συνεχίζεται

Μετά την καταγγελία για τις παράνομες -μόνιμες- κατασκευές στην παραλία της Μπέλα Βίστα, την απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην παραλία των Γλάρων, όπου ο ιδιοκτήτης της κατ ευφημισμό καντίνας -στην πραγματικότητα beach bar- έχει οικειοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας και δεν δίστασε να χρεώσει ακόμα και την πρόσβαση στη θάλασσα, άλλη μία καταγγελία -αυτή τη φορά για τα Μαύρα Βόλια- έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι μας διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια. Οι ιδιωτικοποιήσεις παραλιών είναι προ των πυλών, παρόλο που ο νόμος 2971/2001 προστατεύει τη δημόσια χρήση των παραλιών και επιβάλει την ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση προς αυτές. 

Ο Δήμος Χίου θα κάνει ποτέ κάποιον έλεγχο; Θα επιβάλει κάποιο πρόστιμο για τις παράνομες κατασκευές; ή θα συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα στο όνομα της «ανάπτυξης»;

Ακολουθεί ολόκληρη η καταγγελία που αφορά τη πραγματοποίηση beach party στα Μαύρα Βόλια.

«Με διοργανωτή τον αθλητικό σύλλογο Πυργίου, αυτή τη φορά, με άδεια του Δήμου και των απαραίτητων κρατικών φορέων, ο νέος ιδιοκτήτης της καντίνας, κατέλαβε για δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, στις 11 και 12 Αυγούστου, μέρος της παραλίας,

Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ένα κοινό αγαθό μετατρέπεται (προσωρινά πάντα!) σε ιδιωτική ιδιοκτησία, επιβάλλοντας εκβιαστικά την κουλτούρα της διασκέδασης και του τρόπου ζωής που τους εξυπηρετεί. Από τις 11 μ.μ. έκλειναν την παραλία και πλήρωνες εισιτήριο (στο συγκεκριμένο 5 Ευρώ), ενώ την Κυριακή από τις 4 το μεσημέρι που βρεθήκαμε εκεί, η μουσική κυριαρχούσε σε όλη την παραλία και η κατάσταση βρισκόταν στα χέρια τους.

Οι κλασσικές δικαιολογίες ότι «έχουμε άδεια» είναι «μόνο για δυο μέρες» και γίνεται για «καλό» σκοπό, αποκρύπτοντας τα οικονομικά οφέλη, του ιδιοκτήτη της καντίνας, όχι μόνο δεν προκαλούν εφησυχασμό, αλλά το αντίθετο μεγαλύτερη ανησυχία.

Για το ρόλο του κράτους και των Δήμων, δεν υπάρχουν αυταπάτες, για να περιμένουμε κάτι άλλο.

Για τον αθλητικό σύλλογο, προφανώς το να βγάλουν λεφτά με οποιοδήποτε τρόπο, για την ομάδα, είναι θεμιτό και πολύ φυσικό. Άλλωστε οι λογικές της εμπορευματοποίησης και του θεάματος, κυριαρχούν σε τέτοιες ομάδες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, κάνουν χρήση με τον χειρότερο τρόπο, μιας παραλίας που ανήκει σε όλους μας, και γίνονται έτσι «ο δούρειος ίππος» για περάσουν τα επιχειρηματικά σχέδια κάποιων, και σε αυτό –όποιες καλές προθέσεις κι αν υπάρχουν- έχουν σοβαρές ευθύνες.

Το ερώτημα και γι αυτούς και για όσους, προκλητικά προβάλλουν το επιχείρημα του προσωρινού είναι:

Τι θα συμβεί, αν μπουν στο παιχνίδι της επιχείρησης «Beach Πάρτυ» και άλλοι σύλλογοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι και παίρνουν την παραλία -με άδεια η χωρίς- από κάποιες μέρες το μήνα; Άλλωστε τρεις μήνες κρατάει το καλοκαίρι, και τρεις μήνες χρειάζονται για να τα κονομήσουν. Δεν θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά το «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού;». Οι φωτογραφίες με τα πολύχρωμα σαλόνια πάνω στα βότσαλα είναι εικόνες από το μέλλον. Η φαντασίωση και η ονείρωξη κάθε μάγκα «αυτοδημιούργητου» είναι να μετατρέψει κάθε σπιθαμή γης, νερού, αέρα σε μια καφετέρια, ή μαγαζί που πουλάει ό,τι μπορεί να του φέρει κέρδος.

Και για τους εμπόρους λοιπόν και μαγαζάτορες κάθε λογής (βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις) δεν υπάρχουν αυταπάτες ποια «τουριστική ανάπτυξη» στήριζαν και στηρίζουν, χωρίς να είναι σε θέση, να βγάλουν το ελάχιστο συμπέρασμα από το πόσο ευθύνεται η κοινωνία της κατανάλωσης και της ανάπτυξης γι αυτό που ζούμε σήμερα.

Σε αυτούς και σε αυτές όμως που πέφτει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης, είναι όσοι και όσες συμμετέχουν, στηρίζοντας ενεργά, για να περάσουν τέτοιου είδους επιχειρηματικά σχέδια. Χωρίς αυτή την πελατεία δεν θα μπορούσαν να σταθούν και να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους. Προφανώς για όσους και όσες, δεν μπορούν να φανταστούν άλλο τρόπο διασκέδασης από τον συγκεκριμένο, η παραλία δεν είναι παρά άλλο ένα μαγαζί, για να περάσουν καλά άλλο ένα αυγουστιάτικο βράδυ, σε ένα πανέμορφο περιβάλλον. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για στριμμένους, γκρινιάρηδες, καθυστερημένους και κυρίως ενοχλητικούς. Θλιβερή παραποίηση εννοιών και νοημάτων, περί διασκέδασης, ελευθερίας, και σχέσεων με τους ανθρώπους και την φύση. Το εκπαιδευτικό, και όχι μόνο, σύστημα του ατομικισμού- ανταγωνισμού, η ανομολόγητη καταπίεση, συναισθηματική και ψυχολογική, έχουν κάνει καλά την δουλειά τους. Και δυστυχώς ένα σημαντικό κομμάτι των ανθρώπων, (η κρίσιμη μάζα, όπως την λένε) αποδεικνύονται άριστοι μαθητές του. Δεν είναι σε θέση να σκεφτούν και να κρίνουν για τον εαυτό τους και τα συμφέροντα τους. Δεν είναι σε θέση να σκεφτούν άλλες μορφές διασκέδασης, που θα οργανώνονται από τους ίδιους, χωρίς χρήμα και εμπόρους, όπου οι κοινοί τόποι, θα είναι ανοιχτοί, ελεύθεροι για όλους και όλες χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Την ίδια στιγμή, που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους δέχονται τέτοιο εξοντωτικό πόλεμο, στηρίζουν μηχανισμούς κερδοσκοπίας και καταπάτησης κοινωνικών χώρων, που η πλειοψηφία, ως καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι, θα τους βρει μπροστά της, με πολλούς τρόπους. Ως αφεντικά (πολύ σύντομα τα μόνα ξενύχτια που θα κάνουν στις παραλίες, θα είναι να σερβίρουν προνομιούχους τουρίστες), ως διώκτες του ελεύθερου κάμπινγκ και της ελεύθερης χρήσης των παραλιών, όταν θα καταλάβουν και θα αποφασίσουν, από πελάτες, θεατές και μάζα, να γίνουν δημιουργικές αυτόνομες προσωπικότητες.

Είναι λοιπόν καθαρό γιατί δεν μας αρέσουν τέτοιου είδους «πολιτιστικές εκδηλώσεις» γιατί είμαστε σίγουροι ότι τα οικονομικά κέρδη όλων όσων συμμετέχουν, ανοίγουν την όρεξη, και τον δρόμο για να καταστρέψουν, άλλη μια παραλία, μετατρέποντας την σε αρένα που θα εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα τους.

Φυσικά μέχρι σήμερα δεν έλειπαν και εδώ τα προβλήματα. Ο πολιτισμός της ατομικής ιδιοκτησίας και όσων κατέχουν χρήματα και δύναμη με την προστασία και τους νόμους του κράτους έκανε και συνεχίζει να κάνει, έντονη την παρουσία του.

Τα κότερα μολύνουν την παραλία και έχει μέρες που δεν μπορείς να κολυμπήσεις από τις ακαθαρσίες, κάθε λογής ταχύπλοα προκλητικά περιφέρονται κοντά σε όσους κάνουν μπάνιο αδιαφορώντας για την ασφάλεια τους και οι εφοπλιστές ως άρχοντες μπορούν να χτίζουν τις βίλες τους δίπλα στις παραλίες και στους αρχαιολογικούς χώρους, που υποτίθεται ότι προστατεύει το κράτος. Ο αρχαιολογικός χώρος, στον προφήτη Ηλία περιφράχτηκε, (συνηθισμένη πολιτική η προστασία να σημαίνει περίφραξη) και για να ανεβείς το βουνό πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο. Από την άλλη το ότι κατάφεραν να χτίσουν και στην περιοχή ακριβώς πάνω από τα Μαύρα Βόλια, κάτι που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν πριν από χρόνια εξαιτίας της κινητοποίησης των κατοίκων, αποδεικνύει ότι η ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση της παραλίας, μπορεί αν δεν υπάρξει αντίσταση να γίνει πολύ γρήγορα.

Όσον αφορά τα επιχειρήματα περί «νομιμότητας» και «αδειών» είναι καιρός πια να τα πετάξουμε στα σκουπίδια και να μην τα υπολογίζουμε. Ήταν και είναι, ακόμα πιο πολύ σήμερα, καθαρό, ποιοι και για ποια συμφέροντα δίνουν τις άδειες, και πως φτιάχνουν γρήγορα τους νόμους. Μέσα σε λίγους μήνες, με νόμους, ληστεύουν όσα χρόνια με την δουλειά μας πληρώναμε, με νόμους καταστρέφουν κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να υπερασπιστούμε τις ζωές μας. Με νόμους μετατρέπουν τους νέους σε σύγχρονους δούλους, αφού θα δουλεύουν, θα πεινούν και θα λένε και ευχαριστώ. Με νόμους και χωρίς διαδικασίες, πουλάνε τους φυσικούς πόρους, και θα αγοράζουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Δεν υπάρχει λοιπόν «νόμιμο» και «παράνομο». Υπάρχει δίκιο και άδικο, υπάρχει ο αγώνας για να υπερασπιστούμε την ζωή μας, ο αγώνας για δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία.

Αν δεν θέλουμε να χάσουμε τις παραλίες, τη γη, το νερό, και κάθε τι που θα μας επιτρέψει να γίνουμε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι άνθρωποι, ο συλλογικός αγώνας είναι η μόνη απάντηση, ακόμα και σε αυτά που φαίνονται «αθώα». Είναι καιρός τα κομμάτια της ζωής μας που τα έχουμε αναθέσει σε άλλους, σε πολιτικούς, σε εμπόρους, σε διασκεδαστές να τα πάρουμε στα χέρια μας, να δημιουργήσουμε άλλους τρόπους για να αποφασίζουμε και να ζούμε, δηλαδή να αυτοοργανωθούμε. Το πώς και για ποιους και από ποιους θα χρησιμοποιούνται οι παραλίες, και κάθε κοινωνικός χώρος, οι μόνοι που μπορούν να αποφασίζουν είναι οι κοινότητες των ανθρώπων, των από «κάτω» χωρίς τα κόμματα, τους αντιπροσώπους, τους εφοπ-ληστές – προστάτες και κάθε ληστή- εκμεταλλευτή, με άλλες αξίες, και έξω από τις λογικές, του ατομικισμού, του ρατσισμού και της καταστροφικής ανάπτυξης.

Ρ. Κ., Γ. Β.

Χίος 15/8/2012»