γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η έλευση των χιλιάδων προσφύγων φέτος το καλοκαίρι στα νησιά μας κάνει τις τοπικές μας κοινωνίες να αναμετρηθούν τελικά με τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι δυστυχισμένοι που φτάνουν με την ψυχή στο στόμα στα ακρογιάλια μας, είναι ένας καθρέφτης που μέσα του μπορούμε να δούμε τα καλά και τα κακά μας, τα ίσια και τα ανάποδά μας.
Είναι πράγματι συγκινητική η προσπάθεια που γίνεται, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, από φορείς, υπηρεσίες, εθελοντές, απλούς «ανώνυμους» συμπολίτες για την ανακούφιση και περίθαλψη των προσφύγων. Απλοί καθημερινοί συμπατριώτες μας που δίνουν απλόχερα από το υστέρημα της τσέπης του και το περίσσευμα της καρδιάς τους. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη.
Εκείνοι που βλέπουν τη δυστυχία των ανθρώπων ως ευκαιρία πλουτισμού. Οι μαυραγορίτες. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάει το σινάφι τους η ιστορία του τόπου μας.
Το 1822 στη Σφαγή της Χίου γύρευαν μπροστάντζα τα χρυσαφικά για να μπαρκάρουν τους κυνηγημένους στα καΐκια της σωτηρίας.
Το 1922, καθώς το μαρτυρεί ο Γ.Σεφέρης, γύρευαν να πληρωθούν το θολό νερό («ένα φράγκο το ποτήρι») που θα έπιναν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. «Τί νὰ κάνω, κύρ-Στράτη, ἔφτυσα μέσα στὸ στόμα τοῦ παιδιοῦ μου γιὰ νὰ τὸ ξεδιψάσω». (από τις «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη»)
Το 1941-44, ολόκληρες περιουσίες πέρασαν στα χέρια επιτήδειων, κατά τα άλλα ευυπόληπτων, για μισό τσουβάλι αλεύρι και έναν τενεκέ λάδι.
Το ίδιο σινάφι και σήμερα, στα σκοτεινά, επιδίδεται στο έργο της ντροπής.
Ξηλώνουν τις εξωλέμβιες από τις βάρκες των προσφύγων για να τις πουλήσουν. Μαζεύουν κι εμπορεύονται τα σωσίβια. Πουλάνε απίστευτα υπερτιμολογημένα τσιγάρα και νεράκι του Θεού. Γυρεύουν δίευρα για τη φόρτιση ενός κινητού. Είναι οι ίδιοι των περασμένων χρόνων, η ντροπή του τόπου μας. Μπορεί μάλιστα το βράδι στο καφενείο αυτοί οι ίδιοι να χλευάζουν τον πόνο των ανθρώπων και να διαμαρτύρονται ότι «μας έπνιξαν οι ξένοι».
Ας κρατήσουμε το φωτεινό παράδειγμα όσων προσπαθούν, βοηθούν, στέκονται αλληλέγγυοι. Στους άλλους, ποιος θα πει αν είναι λίγοι ή πολλοί;, αξίζει μόνο η περιφρόνηση κι η χλεύη.
Συζήτηση1 σχόλιο
Υπάρχουν αυτοί που βοηθούν γιατί βλέπουν αυτό που είναι, την αναγκαιότητα της βοήθειας. Αυτοί δεν ελπίζουν τίποτα, δεν πιστεύουν τίποτα. Δεν βοηθούν επειδή είναι η ιδέα του ανθρωπισμού που τους παρακινεί. Η ιδέα του ανθρωπισμού είναι μια ιδέα σαν όλες τις άλλες.. Βοηθούν επειδή βλέπουν αυτό που είναι. Ένας ανθρωπος έχει ανάγκη, είναι δυνατό να τον βοηθησουν και βοηθούν..
Υπάρχουν και οι άλλοι που βοηθούν παρακινούμενοι από τις ιδέες.
Υπάρχουν και εκείνοι που μένουν άπραγοι, παρακινούμενοι από άλλες ιδέες
Υπάρχουν και εκείνοι που εκμεταλλεύονται παρακινούμενοι από άλλες ιδέες.
Εδώ όμως δεν εκφράζεται μια ακόμη ιδέα από τον γράφοντα.
Παρακαλώ εξετάστε αν στ αλήθεια υπάρχουν καλές και κακές ιδέες. Ή αν υπάρχουν μόνο ιδέες. Αν χρειαζόμαστε σε τίποτα τις ιδέες για να βοηθήσουμε, ή αν αρκεί μόνο να δούμε Αυτό που είναι. Έναν άνθρωπο βασανισμένο να χρειάζεται βοήθεια.