γράφει ο Τέλης Τύμπας
Πολιτικός μηχανικός ο ένας, αρχιτέκτων μηχανικός ο άλλος, φοίτησαν τα ίδια χρόνια στο ίδιο πολυτεχνείο, το ιστορικότερο της χώρας, είναι μάλιστα και οι δύο κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου. Σύμβολα κεντρικής-κυβερνητικής και ακριτικής-δημοτικής εξουσίας αντίστοιχα. Η εικόνα των δύο νέων αυτών ηγετών που είναι και μηχανικοί να επιθεωρούν την περασμένη εβδομάδα σε ένα νησί στην άκρη της χώρας ένα έργο που δεν υπήρχε παρά μόνο εικονικά προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία. Σε μια χώρα κι ένα νησί «μουσείο ημιτελών έργων», αν ο εξ αριστερών μηχανικός-πρωθυπουργός από τη μητρόπολη και ο εκ δεξιών μηχανικός-δήμαρχος ακρίτας νομιμοποιούν, συγκλίνοντας, το να παρουσιάζεται ως έργο κάτι στο οποίο η μηχανή μιας στρατιωτικής μπουλντόζας είχε αρχίσει να μαρσάρει λίγες ώρες πριν φθάσουν κι έσβησε λίγα λεπτά αφού έφυγαν, τότε είναι νομίζω δικαιολογημένη η έντονη ανησυχία (και δεν έχει σημασία αν υπάρξει κάποιο έργο στο μέλλον — η ζημιά από την εικονική πραγματικότητα στην οποία αναφέρομαι δεν ξεγράφεται από το παρελθόν). Η εικόνα αυτή ταιριάζει σε λαμόγια της παραοικονομίας που μας έφεραν ως εδώ, όχι σε ελπιδοφόρους πολιτικά μηχανικούς. Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να εργαστεί ως πολιτικός μηχανικός, ξέρω ότι ο δήμαρχος έχει ως αρχιτέκτονας μηχανικός εργαστεί παράγοντας πραγματικό έργο που έχει τιμήσει διεθνώς το νησί του — πραγματικό έργο δηλαδή στην άλλη άκρη από το εικονικής πραγματικότητας έργο στο νησί που επιθεώρησε με τον πρωθυπουργό. Η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα γύρω μας χρειάζεται το αντίθετο από την ωραιοποίηση της δια της εικονικής πραγματικότητας. Δεν παίρνω όρκο για επαγγέλματα που δεν έχω μελετήσει. Μηχανικός όμως δεν έχει πετύχει αποφεύγοντας την αναμέτρηση με μια δύσκολη πραγματικότητα μέσω εύκολης προσφυγής στη εικονική πραγματικότητα.
