γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Φορτώνεις πράγματα και ξεκινάς για το Μερσινίδι. Στο δρόμο σε παίρνουν τηλέφωνο και σε ενημερώνουν ότι έχει πάρα πολύ κόσμο και η διανομή θα είναι δύσκολη. Όντως οι πρόσφυγες που βρίσκονται στο χώρο του Νεκροταφείου είναι περισσότεροι από ποτέ. Τα πιτσιρίκια σε περικυκλώνουν και ζητούν γάλα, μπισκότα, μπανάνες… Προσπαθείς να κάνεις τη διανομή όσο πιο δίκαια γίνεται, γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δεν φθάνουν για όλους. Βοηθός σου ο Αχμέτ, νεαρός Σύριος που γνωρίζει αγγλικά και βοηθάει στις συνεννοήσεις. Σπουδάζει μηχανικός και η ξαδέρφη του οδοντίατρος.
«Θέλουμε να πάμε στη Σουηδία. Δεν θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα. Πείτε στην Αστυνομία να μας αφήσει. Ο πατέρας μου είναι ήδη εκεί και ανησυχεί». «Είμαστε γκρουπ 30 άτομα από Συρία. Είμαστε 3 ημέρες εδώ. Πότε θα φύγουμε; Άλλοι που ήρθαν μετά από εμάς έχουν ήδη φύγει.» Εξηγείς ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις, το καταλαβαίνει, αλλά ανυπομονεί να φύγει από το Μερσινίδι. «Μπορώ να πάω στο σούπερ μάρκετ; Θέλω να αγοράσω κάτι να φάω. Αυτό που μας φέρνουν δεν τρώγεται». «Οι Έλληνες είναι ευγενικοί, όμως οι αστυνομικοί είναι πολύ σκληροί. Μας συμπεριφέρονται λες και δεν είμαστε άνθρωποι». Ρωτάς την κοπέλα από τη «Μετάδραση» για τον Αχμέτ. Σου λέει με αποστομωτική ειλικρίνεια ότι με τόσο πολύ κόσμο η Αστυνομία αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση.
Φεύγεις, έχει ήδη βραδιάσει. Ο δρόμος πάνω από το μοναστήρι έχει σχεδόν κλείσει από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα «πιστών» που παρακολουθούν τον εσπερινό. Είναι Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου, παραμονή της γιορτής της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας.
