του Νίκου Μίτση
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε στην πόλη μας από τις εκδόσεις ΑΛΦΑ ΠΙ, (του Αείμνηστου Αντώνη και του Γιάννη Παληού) με φροντισμένο εξώφυλλο και εντυπωσιακό τίτλο, το βιβλίο ‘’ΦΑΕ ΔΑΣΚΑΛΕ’’ του Μπάμπη Σαχτούρη.
Συνταξιούχος σήμερα εκπαιδευτικός καταξιωμένος πια στις καρδιές μας ως πετυχημένος δάσκαλος και άνθρωπος σημαντικός του Χιώτικου Θεάτρου, τον γνωρίσαμε από χρόνια και τον διαβάζαμε στις τοπικές εφημερίδες, ως αρθρογράφο σχολιαστή και χρονογράφο με χιούμορ.
Τούτο το βιβλίο του, παρουσιάζεται σε μας με τέλεια αφηγηματική διάθεση, ως βιωματικό δοκίμιο. Είναι γραμμένο σε γλώσσα γλαφυρή, χωρίς να πλάθει λογοτεχνίζοντες χαρακτήρες αλλά τύπους βγαλμένους από τη ζωή. Ένα βιβλίο βιωματικό χωρίς να αυτοβιογραφείται ο ίδιος, στο οποίο καταθέτει απλά τις ενέργειες και τις πρακτικές του ήρωά του, πάνω σ΄έναν πρωτογενή ανθρώπινο πηρήνα, που είναι η βασική εκπαίδευση του ανθρώπου. Η μετακένωση των πρώτων λέξεων και των ηθικών αξιών στο παιδί.
Η ιστορία αρχίζει πριν σαράντα χρόνια όταν ο νεοδιόριστος δάσκαλος Δημήτρης, με ενθουσιασμό και αγάπη και βαθειές θεωρητικές γνώσεις για το έργο του, προσγειώνεται απροσδόκητα με τη βοήθεια του Υπουργείου για να φθάσει κάποτε στον πρώτο τόπο της εκπαιδευτικής του σταδιοδρομίας, και να αντιμετωπίζει το χάος. Τον στέλνουν σε κάτι κατσάβραχα, κυριολεκτικά. Σ΄έναν υποτυπώδη οικισμό, άκρη Θεού. Αφηγείται: Ο Δημήτρης έκανε το κεφάλι περισκόπιο, στην προσπάθειά του να «φωτογραφήσει» τη γύρω φύση, να ρουφήξει τις εικόνες της, να προσανατολιστεί και να οδηγηθεί στα πρώτα, χρήσιμα για τον ίδιο, γεωτοπικά συμπεράσματα, όταν τον διέκοψε απότομη, δυνατή, περήφανη- σχεδόν πανηγυρική- η φωνή του ταμία: -Νάτο το χωριό μας, δάσκαλε! Πούντο; Ξέφυγε αυθόρμητα από το στόμα του Δημήτρη. –Νάτο, εκεί απέναντι στην πλαγιά. Αυτό χαμηλά, αριστερά όπως βλέπουμε είναι το σχολείο…Τσιμπήθηκε να επιβεβαιώσει ότι ζει κι ότι αισθάνεται.
Η αρχή ενός ηρωΐκού ξεκίνηματος! Οι περισσότεροι δάσκαλοι σίγουρα έχουν να αναπολήσουν τέτοιες εικόνες και τέτοιες καταστάσεις. Μνήμες ανασύρονται και μικρές ιστορίες υφαίνονται με την ανάδειξη της φιλόξενης συμβίωσης των χωρικών και την αγνή διάθεση των παιδιών τους. Στη μικρή, κλειστή κοινωνία, εκεί όπου τα καθημερινά γεγονότα παίρνουν ιδιαίτερο βάρος, παρουσιάζονται πλευρές της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής, μιας σειράς ηρώων διαφορετικής ηλικίας και φύλου.
Με θέρμη και ορμή στην καρδιά του ο δάσκαλος Δημήτρης περιγράφει την καθημερινότητα, προσπαθώντας να φαίνονται, τα γεγονότα μυθικά. Αναπλάθει εικόνες λαΐκής παράδοσης και χαρακτήρες ανθρώπων με πηγαία συναισθήματα.
Στο βιβλίο του ο Μπάμπης Σαχτούρης ανακαλεί το παρελθόν με λυρισμό χωρίς μελοδραματισμούς ή ηδονική μελαγχολία, χαρίζοντάς μας εικόνες από έναν χωροχρόνο που περίσσευαν τότε, στους ανθρώπους, οι αξίες της καλωσύνης και της τιμιότητας.
Το βιβλίο γραμμένο σε γλώσσα ευνόητη και ενδιαφέρουσα, πετυχαίνει το στόχο του συγγραφέα να μας επιστρέψει, συγκινητικά και με απλότητα, στα «πέτρινα χρόνια» της πρωτοβάθμιας ελληνικής εκπαίδευσης.
