Μνημόσυνα στη Χίο

Δεν πιστεύω στη θεωρία της αιώνιας επιστροφής του Νίτσε, ούτε στη αναχρονιστική αταβιστική πεποίθηση κάποιων, για την καταγωγή τους. «Αρχή άνδρα δείκνυσι»! Εν τούτοις, όμως το παρακάτω ποίημα του Γεωργίου Σουρή, σήμερα παρά ποτέ, φαντάζει άκρως επίκαιρο:

Τίποτε δεν απόμεινε
στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου
και φαίνονται χεσμένα.
…………………………

Μας έρχεται κάθε σκατάς,
θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε
πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω,
σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό,
σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
…………………

Διότι, πώς άραγε, επιτρέπεται οι χριστοί ταγοί του τόπου, επικαλούμενοι τίτλους σπουδών, που δεν έχουν και έδρες πανεπιστημιακές, που ποτέ δεν απέκτησαν, να σκύβουν θρασύτητα, χωρίς να δειλιάζουν, το μπόι, προς τον τιμώμενο τους, για να κλέψουν λίγη από τη δόξα του και να ταυτιστούν μαζί του;
Και πώς καταδέχονται, αυτοί οι πνευματικοί ταγοί του τόπου, να τους μνημονεύουν ζωντανούς – ποιοι; – λες και τους λείπει η καταξίωση;
Ποιος αλήθεια, χωρίς αιδώ, σηκώνει ποιόν, χωρίς να φοβάται την Νέμεση, χωρίς να τον τύπτουν οι Ερινύες του Άδου;
Πώς οι σημερινοί Νεοπλατωνικοί, πιστοί στις επιταγές της Στοάς, χωρίς να υπολογίζουν τα αποτελέσματα, συμποσιάζονται με τους Ιουστινιανούς και τις Θεοδώρες; (Αλλά ξέχασα τους τιμούν, ως ευεργέτες, γιατί έκτισαν τη Νέα Μονή! Αλλά λάθος, δεν ήταν ο Ιουστινιανός, μου φαίνεται Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος! Μα, πάλι λάθος, συγνώμη, ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος, ο τρίτος σύζυγος της Ζωής!)
Πώς, οι μέντορες αυτοί, ξαφνικά ξέχασαν τα στίφη του Καρααλή και δεν άκουσαν την «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»;
Αλλά, «ενός κακού μύρια έπονται»!
Και όπως λέει ο λαός, «Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», ή «Ποιος πενά τη νύφη μας η πεθερά η μυξαρού»!

Ίμβραμος ο Χίος

Απόσπασμα από το περιοδικό, «Ο Ιθυφαλλικός Ερμής».