Τι ζούμε τις τελευταίες πέντε μέρες;
γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Από τη μία μεριά
Όταν η κυβέρνηση δέχεται να υπογράψει μνημόνιο 7,9 δις, μετά από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων και οι πιστωτές ζητούν επιπρόσθετα μέτρα που φοροαπαλλάσουν τους «έχοντες» (όχι σε έκτακτη φορολογία σε δηλωμένο εισόδημα πάνω από 500.000, όχι σε φορολογία-αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών, όχι σε φορολογία κινητών 3g και 4G) και καταστρέφουν τους μη έχοντες (κατάργηση μέτρων κατά της ανθρωπιστικής κρίσης, αντιμετώπιση αγροτών και ψαράδων σαν ελεύθερων επαγγελματιών με 100% προκαταβολή φόρου, βασικά αγαθά σε συντελεστή ΦΠΑ 23% χωρίς ειδικό καθεστώς για νησιά, ενσωμάτωση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης στη φορολογία εισοδήματος, μείωση των ορίων προστασίας μισθών και συντάξεων από τις κατασχέσεις) τότε μάλλον οι «Θεσμοί» δεν θέλουν συμφωνία.
Θέλουν προφανώς μόνιμη αβεβαιότητα και οικονομική ασφυξία με μπόλικο εκφοβισμό για Grexit, καθημερινές απειλές και χειραγώγηση των πολιτών μέσω των ΜΜΕ και των αντιφατικών δηλώσεων των κορυφαίων ευρωπαίων αξιωματούχων (πλην Σόιμπλε που σταθερά εφαρμόζει πάνω μας την προτεσταντική του αυστηρότητα στα όρια της απαξίωσης).
Από την άλλη μεριά
Αν ο λόγος που η κυβέρνηση δεν συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις το Σάββατο και την Κυριακή (27 και 28 Ιούνη) ήταν γιατί έβλεπε ότι δεν υπήρχε θέληση πραγματική από τους πιστωτές για συμφωνία είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό. Η αιφνιδιαστική όμως ανακοίνωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, τα capital controls, το κλίμα ανωμαλίας με την ηθελημένη διαστρέβλωση σε ερώτημα στους πολίτες αν επιθυμούν να μείνουν στο ευρώ ή όχι (με την βοήθεια και όλων των ευρωπαίων πρωθυπουργών που δήλωσαν ότι περί αυτού πρόκειται, συμπεριλαμβανομένων των «φίλων» Ιταλών και Γάλλων), η επαπειλούμενη εθνική πόλωση (σε διχασμό προσπαθούν να το μετατρέψουν μερικοί), θα έπρεπε να είχε σταθμιστεί από την κυβέρνηση και να είχε αποφευχθεί.
Επιπλέον, όταν δίνεις τον «υπέρ πάντων αγώνα» και καταδικάζεις τους συνταξιούχους να περιμένουν σε ουρές για 120 ευρώ βδομαδιάτικο και την οικονομία παγωμένη και σε πλήρη ανυποληψία πρέπει να έχεις ένα πολύ πιο σοβαρό λόγο από το να επιστρέψεις στις διαπραγματεύσεις με ένα δυνατότερο χαρτί (σε περίπτωση επικράτησης του Όχι) ή με την ουρά κάτω από τα σκέλια να υπογράψεις νέο μνημόνιο (σε περίπτωση επικράτησης του Ναι).
Και δεν διαπραγματεύεσαι στο ενδιάμεσο καταστρατηγώντας έτσι το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Δημοψήφισμα
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν δείξει τέτοια αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα τους τελευταίους πέντε μήνες, ειδικά με την άρνηση της ελληνικής πρότασης των 7,9 δις και κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσουν οι απαιτήσεις τους σε ενδεχόμενη επικράτηση του Ναι στο δημοψήφισμα. Όσον αφορά το ερώτημα του δημοψηφίσματος λοιπόν μάλλον δεν υπάρχει μεγάλη δυσκολία να πει κανείς Όχι, μη αποδεχόμενος τέτοιας έκτασης υφεσιακά μέτρα.
Ο περισσότερος κόσμος όμως θα ψηφίσει σύμφωνα με τις απειλές για Grexit και για απώλεια των καταθέσεων «εν μία νυχτί» και επιστροφή στη δραχμή. Και είναι δύσκολο να πειστεί για κάτι άλλο με τις τράπεζες κλειστές και τα αρνητικά μηνύματα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Εκεί θα αναμετρηθεί ο φόβος με την αξιοπρέπεια που κουβαλάει ο κάθε Έλληνας μέσα του.
Η όλη ιστορία όμως με το δημοψήφισμα δυσκολεύει γιατί δεν είναι επαρκώς ορατό το διακύβευμα. Μία ευρεία επικράτηση του Όχι θα μας οδηγήσει ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σύμφωνα με την κυβέρνηση. Και τι σημαίνει αυτό; Θα σεβαστούν περισσότερο οι Ευρωπαίοι την θέση μας με ένα μεγάλο ποσοστό του Όχι; Ή θα έχει νομιμοποίηση η κυβέρνηση για τους μέχρι τώρα χειρισμούς της; Ή είναι κομμάτι σε μία άλλη ιστορία που δεν έχει φανεί ακόμα; Αυτό δεν έχει διευκρινιστεί επαρκώς με αποτέλεσμα το Όχι να φαντάζει μονόδρομος και αβεβαιότητα μαζί.
