Θα μείνομενε στο ευρώ, θα ’βγομενε από το ευρώ, έτσινα ο ένας, έτσιδα ο άλλος, ετσίνισενε η Μέρκελ, ετσούνεψενε ο Σόιμπλε, θένε κούρσα οι βουλευτές, δε θένε κούρσα, «ποτάμι» η πολυλογιά. Μωρολογία, κατηγόριες, ειδήσεις απανωτές που το τσερβέλο εν τις χωρεί, εντιντίνισενε το μυαλό σα να του βαρούνε στο μισό μέτρο φυτιλάτες, το στόμα ανελίγκιασενε σα να ’χει φα πέντε σοροπιαστές λουκουμάδες, κόμπος το στομάχι…
Το λοιπό, τους ξαπολάς όλους, δίνεις μια της πόρτας και φεύγεις… Πας όξω να πάρεις αέρα, να πορπατήσεις… Κι ο δρόμος σε πα ή τονε πας στη θάλασσα, σε γειτονιά ήσυχη μα κακοβόλικη… Εκεί, σ’ ένα σπιτάκι μικρό, που ΄χες να μπεις έτη πολλά κι αυτά που νιώθεις είναι ανάστα ο Κύριος: χαρά, λύπη, απώλεια, συγκίνηση, μα και γαλήνη και ζεστασιά κι ας είναι έρημο και σκότεινο, αφουγκράζεσαι τους δικούς σου αθρώπους… Πασαγυρίζεις στο χαμηλό κουζινάκι, χαζεύεις το λιγοστό νοικοκυριό, ανηβαίνεις τη μικρή σκάλα και θυμάσαι τον αξάδερφο σου να σκουπίζει τα παπούτσια του κρυφά με το καρεκλόπανο, θυμάσαι εσένα να χύνεις την μπογιά στο ξύλινο πάτωμα και την άμια να σου λε… «σιγά το πράμα… α τη μαζέψομε, κόρη μου»… Κι όσο σκέβεσαι πόσο σου λείπουν κι οι δυό τους και σου ’ρχοντενε κλιάμματα, βρίσκεσαι μούρη με μούρη με το γέρο-ναυτικό με το τσιμπούκι… Ευτόνε που ’χες να τονε δεις από τότε που ήσουνα μικρό παιδί κι εδευτός πάλι γέρος… Που ’τανε κρεμασμένος στον τοίχο, ενός δωματίου που το λέγανε τζαμαρία, που ’βλεπενε σ’ έναν κήπο… Ετιμόνευενε ο καπετάνιος, καμαρωτός, προς τις λεμονιές κι εσυνέχιζε προς το προφήτη-Ηλία, στο βουνό, ψηλά στα Σούρμενα… Αναθαρρείς λιγάκι, σου φεύγει η αγκούσια και χαμογελάς… γιατί λες πως η θεία, πριν να μας αφήκει, ήκαμε το σωστό… ήφερενε το γέρο καπετάνιο στο χωριό… τον ήβαλενε να βλέπει επιτέλους τη θάλασσα… του κάτσενε και την Κινεζούλα δίπλα, για τη βεγγέρα στη βάρδια… κι όλα μέλι γάλα… γιατί η θεία όλα τα σκεβούντανε..
Παίρνεις μια βαθιά αναπνοή από το θαλασσινό αεράκι κι ανηφορίζεις για το σπίτι… Συνεχίζεις να διεβάζεις τα γεγονότα από κει που τ’ άφηκες… Μπίρντα και ξαναμπίρντα…
