γράφει ο Αλέξανδρος Παναγιωτάκης
Είναι αλήθεια πως κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή.
Είναι αλήθεια πως κάθε τέλος, κάθε έξοδος, κάθε τελευταίος αποχαιρετισμός, απ’ αυτούς που κοντοστέκεσαι στην πόρτα, κάθε χωρισμός, κάθε αναχώρηση, κάθε φυγή, αφήνουν το δικό τους χνάρι στη μικρούλα, αλλά πολύτιμη, ζωή του καθενός μας. Και είναι, γι’ αυτό, ιστορικοί.
Είναι αλήθεια πως τέσσερα χρόνια πριν που κάπως ξεκίνησε σιγά σιγά για μένα η περιπέτεια της Απλωταριάς, ήταν όλα καινούργια και υποσχόμενα.
Είναι αλήθεια πως μου ‘μαθε πολλά, πως οι καιροί δεν ήταν εύκολοι, πως ο κοινός βηματισμός δεν κατορθωνόταν πάντα.
Είναι αλήθεια πως χρωστάμε στα παιδιά της Απλωταριάς, εκείνα που την ξεκίνησαν, εκείνα που τη συνέχισαν, εκείνα που ήρθαν κι εκείνα που έφυγαν, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί της έδωσαν πόδια, φτερά και ψυχή, σε μια εποχή που δεν τα σηκώνει τέτοια εγχειρήματα (και γι’ αυτό είναι ακόμα πιο αναγκαία).
Είναι αλήθεια πως στο Γιώργο Κ., την ψυχή της «Α», χρωστάμε και ευχαριστώ και συγνώμη, που δεν κάναμε όσα ίσως θα μπορούσαμε.
Είναι αλήθεια πως θα ξανασυναντηθούμε. Στο χέρι μας είναι.
