Του Δημήτρη Λαβατσή
Στο περιθώριο λοιπόν της συζήτησης για το που και πως θα πακτώσουμε τους οχτρούς προσφυγομετανάστες της Χίου, αυτούς που ψάχνουν να βρουν μια γωνιά του πλανήτη μη εχθρική και τους την αρνούνται θεσμοί, θεοί και δαίμονες, ψηφίστηκε στην Αθήνα και το 4ο μνημόνιο. Με το προαναχωρησιακό-φυλακή να μονοπωλεί τη συζήτηση λες και όλα πάνε καλά στο νησί, «άκρα του τάφου σιωπή» γι’ αυτά που επιβάλλουν οι σκληρότατες ρυθμίσεις του μνημονίου αυτού πάνω στην πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας. Για τη Μνημονιάρα που τσακίζει το παρόν και το μέλλον της πλειοψηφίας, τίποτα.
Για τη Μνημονιάρα που καταλύει, με όλους τους τύπους, την Δημοκρατία σαν δικαίωμα και για τα στοιχειώδη, μόνο σιωπή. Και ίσως και κρυφή χαρά για κάποιους. Γιατί με όλες τις διαφορές που μπορεί να έχουν με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συναντιούνται ως κατεστημένο, ως τοπική άρχουσα τάξη, ως αυτό που λέμε κοινωνική Δεξιά. Ωφελούνται από την ταξική τοξικότητα των μνημονίων. Τόσο που μετά την απόφαση για την δημιουργία του προαναχωρησιακού στίγματος του νησιού μας άρχισαν να λένε ότι το νησί γυρίζει επιτέλους στην «κανονικότητα». Εννοούν την κανονικότητα ενός ακόμη μνημονίου. Για «επιστροφή στην κανονικότητα» μίλησε ο δήμαρχος. Όπως μίλησε «για επιστροφή στην κανονικότητα» αμέσως μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου κι ο Τσίπρας, καμαρώνοντας.
Με εξαίρεση α) τον χώρο της Χιακής Συμπολιτείας που αρνήθηκε το βαθιά αντι-ανθρώπινο και ανήθικο στίγμα της δημιουργίας του προαναχωρησιακού-φυλακή αντιπροτείνοντας ολοκληρωμένη δέσμη μέτρων για τους πρόσφυγες και β) την ΛΑΣ, που ωστόσο ανακατεύτηκε με τα «πίτουρα», δηλαδή την «διαπαραταξιακή» επιτροπή του δήμου, σχεδόν σύσσωμοι οι δημοτικοί «αρχόντοι», τα μέλη της «παγχιακής» ( αλήθεια από που κι ως που «παν-χιακή»;) «επιτροπής αγώνα» και κάποιοι φορείς που εκφράζουν μειοψηφίες του νησιού, εντόπισαν τον εχθρό στην έλλειψη «κανονικότητας» από τους πρόσφυγες. Συμβάλλοντας στην απόκρυψη του πραγματικού προβλήματος, την κανονικότητα μιας Μνημονιάρας.
