«Εμείς από το Νότο να γνωρίσουμε το Βορρά και εκείνοι το ίδιο κι όλοι μαζί το νησί μας»

του Μιχάλη Μελαχροινούδη

Την θυμάμαι καλά αυτή την κουβέντα που είπες σήμερα νέο κορίτσι από το Νότο, και εμείς την έχουμε πει σε παρέες, και νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει κι αλλού πόσο σημαντικό είναι όταν είσαι μικρός ή μικρή εκεί που σε πηγαίνουν οι δικοί σου, μετά όταν μεγαλώνεις μαρίδα είσαι μέσα στο κοπάδι όπου πάνε όλοι και εσύ ν’ ακολουθείς, πώς αλλιώς άλλωστε; και πρέπει να μεγαλώσεις, ίσως και να φύγεις για λίγο και να ξαναγυρίσεις, για να απλώσεις μάτια και αυτιά, καρδιά και νου σε όλο σου τον τόπο.

Δεν την καταλαβαίνω καλά τη νεολαία, μα πάντα έτσι δεν συμβαίνει με τις γενιές τις προηγούμενες και τις επόμενες; «Χάσμα» το είχαν ονομάσει στις Πανελλήνιες εξετάσεις του ’88 που διαγωνιστήκαμε και από τη μια σήμερα στην εκδρομή μας κάτι άκουγα που μου έλεγε η κόρη μου από το πίσω κάθισμα ότι «κάτι παίζει» και από την άλλη όμως εκεί στο αναπάντεχο, στο μπαλκονάκι του Αιγαίου να σου ένα τσούρμο παιδομάνι με τις πετσέτες, τα γέλια και το καλαμπούρι τους να έχουν πιάσει θέση ίσως σε ένα από τα πιο μαγευτικά σημεία του νησιού μας γνωρίζοντας θέση και ορίζοντα.

Όλα παστρικά και περιποιημένα, και ας μαυρίζει ο τόπος γύρω από το χωριό. Ένα χέρι που νοιάζεται και τα καταφέρνει έχει σμιλέψει την πέτρα, έχει βάψει τους ντενεκέδες έναν προς έναν, έχει φροκαλίσει έξω από την πόρτα, έχει σκάψει το χωραφάκι, τόσο που εγώ ένας ξένος σε ένα δυο περαστικούς με μπαμπάκι στα μαλλιά έδωσα συγχαρητήρια για το νοικοκυρεμένο χωριό τους. Μας δένουν οι μνήμες, 30 χρόνια είναι αυτά, αγαπημένε παππού και γιαγιά που έζησες τίμια με το μεροκάματο και τώρα χαίρεσαι εγγονάκια και δισέγγονα.

Και όμως αυτό μόνο δεν φτάνει, και τι ‘’προοπτικές υπάρχουν’’ να συζητάμε και να μας το λέει και η ευγενική κυρία που άνοιξε το μοναστήρι για το πόσος κόσμος έρχεται και πόσος ακόμα θα ήθελε να έρχεται σε έναν τόπο που μυρίζει λιβάνι και θυμίαμα από άκρη σε άκρη. Μας ενδιαφέρει; γίνεται με σεβασμό και γνώση να στήσουμε δίκτυα και δρόμους σε τούτη τη γη, μέσα στα βουνά και στο θυμάρι; Και τα παιδιά μας να γνωρίσουν τον τόπο τους και την ιστορία με έναν τρόπο όμως ελκυστικό και κοντινό τους και να που οι λιλιπούτειοι φίλοι μας κι οι πιο μεγάλες στήθηκαν γύρω από τον αναγνώστη μας που με όπλο τον οδηγό μας εξιστόρησε την ιστορία της Μονής με τα 500 χρόνια και βάλε ιστορία, και τότε όλα απόκτησαν ένα νόημα, και οι τοιχογραφίες μέσα, και ο Σταυρός και ο τρούλος και το όνομα του χωριού μερικά μέτρα πιο κάτω.

Εκεί που το νέο ζευγάρι κάνει μία προσπάθεια στο κέντρο του χωριού και ‘’παλεύουμε ακόμα να συνηθίσουμε τόσο κόσμο’’ σε μια γιορτή, μια σχόλη να βγάλουμε ένα μεροκάματο σε μία δύσκολη συγκυρία που όλο τον υπόλοιπο καιρό το πώς να τα φέρεις βόλτα, είναι άθλος.

Υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν και αν θα τα καταφέρουμε δεν ξέρω, όμως πριν από δύο χρόνια περίπου στα ίδια μέρη τριγυρνούσα και είχα δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό μου και τους αναγνώστες της φιλόξενης τούτης γωνιάς να επιστρέψω στο χωριό για να δω την πιο ωραία θέα στο Αιγαίο.

Το πέτυχα. Καλή Πρωτομαγιά!

(Μονή Μουνδών-Διευχά-Σιδηρούντα / Χίος 2017)

Φωτογραφίες: Vanda Sofia Santos