Με λένε Παναγιώτη

0

του Χρυσοβάλαντη Σεμεριάδη

Με λένε Παναγιώτη είμαι 44 ετών και κατοικώ από παιδί στο όμορφο νησί μου τη Μυτιλήνη. Είμαι σίγουρος ότι η Μυτιλήνη μου είναι όμορφη και ας μην την έχω δει ποτέ τουλάχιστον με τον τρόπο που τη βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι. Έχω από παιδί ξηροφθαλμία η όποια οδήγησε σε καθολική θόλωση του κερατοειδούς μου εξ αιτίας υποσιτισμού και αβιταμινώσεως Α. Στις μέρες μας προλαμβάνεται με χορήγηση Βιτάμινης Α. Στις μέρες μου όμως…

Προσπάθησα να σπουδάσω και εν μέρει τα κατάφερα. Με μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια. Οι φιλότιμοι γονείς μου, άνθρωποι του μόχθου, ότι μπορούσαν να μου προσφέρουν, μου το πρόσφεραν και με το παραπάνω. Κυρίως αγάπη. Αυτή αρκεί να τα κάνει όλα πιο εύκολα.

Μετακομίσαμε από το χωριό στην πόλη της Μυτιλήνης κυρίως για μένα. Ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν κάθε μέρα 50 χλμ γιατί είχε τα χωράφια μας εκεί. Από τα χωράφια ζούσαμε, ειδικά εκείνη την εποχή, όποτε καταλαβαίνετε ότι η ταλαιπωρία του ήταν μεγάλη. Ποτέ όμως δεν τον άκουσα να αγκομαχά. Έβλεπα όμως, ναι καλά διαβάζεις τον έβλεπα, να πονά αλλά να μου χαμογέλα πάντα. Έχω εικόνες στο μυαλό μου, σχήματα περίεργα γεωμετρικά ψυχεδελικα. Όπως εσύ βλέπεις πίσω από το πανί μια σκιά, κάπως έτσι και εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Ως σκιές και κατανοώ το περίγραμμα.

Καμία φορά κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι ξύπνω και όταν ανοίγω τα μάτια μου βλέπω! Βλέπω χρώματα, βλέπω εικόνες. Τη θάλασσα, τον ουρανό. Βλέπω ότι μυρίζω, βλέπω ότι ακούω. Βλέπω επιτέλους πως είναι το γαλάζιο. Βουρκώνω. Η αλήθεια είναι πια ότι τα δάκρυά μου λιγοστεύουν, αλλά και ποτέ δεν τα είδε κανένας. Δεν έχω δακρύσει ποτέ μπροστά σε άλλους, μόνο στη κηδεία του πατερά μου. Μόνο τότε.

Παίρνω επίδομα από την πρόνοια. Κάποτε δούλεψα και ως τηλεφωνητής σε μια δυο εταιρίες. Στο δημόσιο δεν μπήκα. Δεν ήξερα κανένα. Γινόντουσαν διαγωνισμοί και δεν μαθαίναμε τίποτα. Μη βλέπετε τώρα με το ιντερνέτ. Τότε ήταν δυσκολα. Δεν υπήρχε εφημερίδα για εμάς. Έπρεπε κάποιος να μου τη διαβάζει. Όταν η μανά μου όμως έπαθε καταρράκτη, σταμάτησε και η ανάγνωση.

Μου αρέσει να διαβάζω. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζω αρκετά, ας είναι καλά ο Λουδοβίκος Μπρέιγ. Ο τρόπος ανάγνωσης βασίζεται πάνω στη δική του ερευνά και ανακάλυψη. Έτσι ονομάστηκε προς τιμήν του όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Διαβάζω ιστορία, ποίηση, λογοτεχνία.  Ότι μπορώ να βρω και αντέχει η τσέπη μου το αγοράζω. Μάλλον το αγόραζα γιατί τα τελευταία χρόνια μας κοψανε ένα μέρος από το επίδομα και δυσκολεύομαι πολύ οικονομικά. Ακούω πολύ μουσική μου αρέσει να «βλέπω» και ελληνικές ταινίες, η ανάγνωση βιβλίων σε cd. Ειδικά η φωνή του Καρόλου Κουν είναι συγκλονιστική. Με ταξιδεύει σε τόπους μαγικούς. Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Τζακ Λόντον. Μεγάλος τυχοδιώκτης ο ρουφιάνος.

Πολλές παρέες δεν έχω κάνα δυο συγγενείς και κάνα δυο φίλους και την Άντα από την Αλβανία. Ο θεός να την έχει καλά, γιατί ξέρω ότι παρόλο που πληρώνεται να με βοηθά με τα οικιακά, αυτή νοιάζεται. Έρχεται και μου φέρνει φαγητό όταν δεν δουλεύει και έρχεται απλά να πάμε καμία βόλτα Είναι ο δικός μου άγγελος και ίσως είμαι και λίγο τσιμπημένος μαζί της να σου πω την αληθεια. Οκ, έχει παιδιά το ξέρω και άντρα και αυτό το ξέρω. Αλλά αυτό δεν σημανει ότι την νοιάζει και την καρδιά μου αυτό. Ειναι ανεξάρτητη η καρδια μου. Δεν την κουμαντάρει το μυαλό μου. Η Άντα μου λέει συχνά ότι είμαι ωραίος άντρας. Έχω ξανανιώσει έτσι άλλη μια φορά στη ζωή μου με τη Μαρία μου. Η Μαρία ήταν κάποτε η κοπέλα που θα παντρευόμουν. Πάνε πολλά χρονιά. Η Μαρία είχε τυφλωθεί από διαβήτη στα 22 της. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για εκείνη φύγανε από την Ελλάδα. Πήγανε στην Αυστραλία. Έμαθα ότι έχει οικογένεια και παιδιά. Χαίρομαι… Λυπάμαι.

Η καθημερινότητα μου στην πόλη μου είναι εφιάλτης. Δυσκολευόμαι να περπατήσω ακόμα και στα μέρη που περπατώ εδώ και 44 χρόνια. Με πληγώνει που κανένας δεν σκεφτεται και εμενα. Μου είναι δύσκολο να περπατήσω ανάμεσα σε αυτοκίνητα, σκουπίδια, μηχανάκια, εμπόδια και κακοτεχνίες. Με πληγώνει που με αντιμετωπίζουν σαν καθυστερημένο ή με λυπηση. Δεν θέλω να με λυπάται κανένας. Δεν καταννοώ γιατί πρέπει να με λυπούνται. Θα ηθελα όμως να με σεβόνται λιγακι.

Έχω χτυπήσει αρκετές φορές στη ζωή μου, χωρίς να φέρω την ευθύνη. Μια φορά με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Προσπαθούσε να παρκάρει πάνω στο πεζοδρομίο με τη όπισθεν. Νομιζε ότι θα τον έβλεπα και έτσι αποφάσισε να ανέβει. Μου κόστισε 12 ράμματα και την ηρεμία μου για πολύ καιρό, γιατί όποτε άκουγα αυτοκίνητο πάγωνα. Μιαν άλλη φορά έπεσα μέσα σε λακκούβα από έργα που είχαν παρατήσει στη μέση στο πεζοδρομιο. Πολλές φορές πριν καν βγω από το σπίτι και κάνω πέντε δέκα μετρά πέφτω πάνω σε νερά. Καμία φορά πέφτω και μέσα σε αυτά. Τα μέρη που υποτίθεται ότι είναι για να ακολουθούμε εμείς με το μαγκουρί μας, στο πεζοδρόμιο εννοώ, είναι πάντα υπο κατάληψη από συνάνθρωπους μου, που έχουν πάντα την ιδία δικαιολογία ότι ένα πεντάλεπτο άφησαν το αυτοκίνητο για μια δουλίτσα μόνο. Το αστείο είναι ότι τα μάρμαρα αυτά πολλές φορές δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν πάνω σε δέντρα ή σε τοίχους.

Μου λένε γιατί δεν παιρνω σκυλο. Δεν έχω λεφτά να τον εκπαιδεύσω και πρέπει να πάω στην Αθήνα, κάτι το οποίο εάν είσαι μόνος σου είναι αρκετά δύσκολο. Ίσως στο μέλλον, ποιος ξέρει. Πήρα βεβαία ένα μικρό αλητάκο κάποτε, το ρουντι, αλλά το ζώο μάλλον ήταν και λίγο χαζούλι. Αναγκάστηκα να το χαρίσω σε ένα γείτονα γιατί μόνο ζημίες έκανε. Δεν έφταιγε βεβαία ο Ρούντι, έπρεπε να τον δώσω όμως. Πέθανε εδώ και χρόνια, αλλά έζησε καλά ο άτιμος. Είχα μάθει ότι είχε απαυτώσει όλες τις σκυλίτσες της γειτονιάς. Κανονικά δεν είναι καλό αυτό γιατί γεμίζει ο τόπος αδέσποτα, αλλά δεν νομίζω να τον ενοχλούσε ιδιαίτερα τον ίδιο αυτό. Μάλλον θα ταν περήφανος για τη νέα φυλή που δημιούργησε.

Ψάχνω δουλεία εδώ και τρία χρόνια αλλά τίποτα. Νιώθω ανίκανος και κλείνομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου και προσπαθώ να το αποφύγω αυτό. Νιώθω να πέφτω σε καταθλιψη. Πολλες φορές πάω σε καφέ και κάθομαι με τις ώρες και απλά ακούω. Ακούω καλά ξέρεις. Ακούω τα πάντα. Άλλες φορές σκέφτομαι να βγω έξω να πάω μέχρι την προκυμαία να με χτυπήσει ο αέρας, αλλά και μόνο που ξέρω τι θα τραβήξω με πιάνει βαρεμάρα. Το σκέπτομαι και τις περισσότερες φορές δεν πάω. Δεν αντέχω να με πετάνε σε λάκο με εμπόδια. Θα εκτιμούσα λίγη κατανόηση από όλους. Θα μου δίνε κουράγιο αυτό, να νοιάζονται όλοι για όλους και να σκέπτονται ότι γύρω μας κάποιοι δεν μπορούν περπατήσουν, είτε δεν βλέπουν, είτε είναι μεγάλοι σε ηλικία. Με τρομάζουν τα γεράματα. Δεν ξέρω κάτι που να με τρομοκρατεί περισσότερο από αυτό. Η σκέψη του να μην μπορώ να κάνω ότι κάνω τώρα λόγω ηλικίας, μαζί με το ότι δεν βλέπω με λυγίζει. Οι άνθρωποι με πληγώνουν με την αδιαφορία τους. Τους αγαπώ τους ανθρώπους. Ξέρω ότι δεν το κάνουν επίτηδες για να δυσκολέψουν έμενα, αλλά άθελά τους γιατί έτσι έμαθαν. Ελπίζω να μπορούσα να το αλλάξω αυτό. Ελπίζω στα παιδιά. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλύτερα από εμάς.

Με λένε Παναγιώτη είμαι 44 ετών και κατοικώ από παιδί στο όμορφο νησί μου τη Μυτιλήνη. Είμαι σίγουρος ότι η Μυτιλήνη μου είναι όμορφη και ας μην την έχω δει ποτέ τουλάχιστον με τον τρόπο που τη βλέπετε όλοι εσείς.

Γεννήθηκε τον προηγούμενο αιώνα στη Γερμανια. Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τέλειωσε ως ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων στο Τ.Ε.Λ Αλίμου. Βεβαία καλό είναι να μην ασχοληθεί με ηλεκτρολογικές εργασίες γιατί δεν έχει ιδέα. Τέλειωσε φωτογραφία στη σχολή Leica academy, αλλά δεν το χει και πολύ ούτε αυτό. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Μυτιλήνη.

Άφησε σχόλιο