Το παράδειγμα του παπα-Στρατή, που συνέδραμε επί χρόνια τους πρόσφυγες μετά το δύσκολο πέρασμά τους από τα τουρκικά παράλια στη Λέσβο, πέρασε στα σχολικά βιβλία
Το πρόσωπο του παπα-Στρατή θα αντικρίζουν από φέτος οι μαθητές της Δ’ Δημοτικού, καθώς το παράδειγμά του βρήκε θέση στο βιβλίο θρησκευτικών αυτής της τάξης, μαζί με άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους όπως τον Οσκαρ Ρομέρο, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Γκάντι.
Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στην Καλλονή της Λέσβου, βοηθούσε τους πρόσφυγες που κατάφερναν να ολοκληρώσουν το δύσκολο πέρασμα του Αιγαίου ήδη από το 2007, μέσω της οργάνωσης «Αγκαλιά». «Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση», σημειώνει η σχετική αναφορά του βιβλίου.
«Οταν θα δεις έναν άνθρωπο να τον ξεβράζει η θάλασσα σε μια ακτή της Λέσβου, όταν δεις μια μητέρα ή ένα παιδί να κλαίει, δεν θα ανοίξεις ποτέ το στόμα σου να ρωτήσεις αν είναι Χριστιανοί για να τους ταΐσεις. Πρέπει να καταλάβεις πως οι άνθρωποι αυτοί έρχονται κυνηγημένοι από σφαίρες, από τον πόλεμο. Ανθρωποι που περπατάνε 18 και 20 ώρες, και όπως μας έλεγε προχθές ένας Σύριος, θα περπατούσε κι άλλες πενήντα αν χρειαζόταν για να σώσει το παιδί του», έλεγε ο παπα-Στρατής το 2015.
«Για μας είναι απλώς άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια»: O Παπά-Στρατής σε ένα βίντεο για τη Διεθνή Αμνηστία το 2013
Ο παπα-Στρατής έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015, την ίδια μέρα που ο 3χρονος Αϊλάν, το προσφυγόπουλο από το Κομπάνι της Συρίας, ξεβραζόταν νεκρός στα μικρασιατικά παράλια, αφυπνίζοντας (προσωρινά, όπως αποδείχτηκε) την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Η ιστορία – και τα βιβλία των σχολείων – θα γράφουν πάντα για τους παπα-Στρατήδες αυτού του κόσμου. Ούτε για κείνους που κάνουν «φιλολογικές ερμηνείες» της λέξης «λαθρομετανάστης» θα γράφουν, ούτε για κείνους που αποκαλούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες «γύφτους» και «τριτοκοσμικούς», ούτε για κείνους που κάνουν γονυκλισίες και παρακλήσεις, αλλά δεν ανοίγουν ποτέ την αγκαλιά τους (και τις αίθουσες των ενοριών) σε εκείνους που βρίσκονται «ξένοι» στην πόρτα τους.
