της Γιούλας Αργυρούδη
Ο Παρθένης όπως κάθε ποτάμι έχει πηγές, κοίτη και εκβολές. έχει ιστορία, πολιτισμική αξία, γεφύρια και άλλα στοιχεία τα οποία βίαια απωθήθηκαν και καταστράφηκαν κυρίως με την εναπόθεση της χωματερής στην αρχή της κοίτης του, χρησιμοποιώντας τον σαν φυσική οδό μεταφοράς των στραγγιγμάτων των απορριμμάτων στην θάλασσα. (Πάγια τακτική, αφού σε κάθε ρέμα υπήρχε και μια χωματερή ώστε με την πρώτη βροχή να παρασυρθούν στην θάλασσα τα απορρίμματα μας…).
Η χωροθέτηση αργότερα του φράγματος στο ίδιο σημείο της παλιάς χωματερής, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία αφενός, αλλά και δικαιολογία ώστε να υποβαθμιστεί στη συνείδηση όλων αυτό το ορμητικό ποτάμι των χειμερινών μηνών. Έτσι ένας μοναδικός υγρο-βιότοπος μετατρέπεται συστηματικά πότε σε βούρκο και πότε σε δύσοσμη χωματερή και σαν τέτοιος κατά τους σχεδιαστές αντιμετωπίζεται με το θάψιμο. Θάβουμε με τόνους μπετόν ότι καταστρέφουμε με πρόσχημα την ταχεία πρόσβαση από την μιαν άκρη της πόλης στην άλλη, χωρίς ωστόσο οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις στο κυκλοφοριακό να έχουν πείσει την τοπική κοινωνία για την αξία τους.
Ακόμα κι εμείς οι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι πολίτες δεν καταφέραμε να πείσουμε στο παρελθόν ούτε την κοινωνία, ούτε τις αρχές να προστατέψουμε και να αναδείξουμε ένα ακόμα πολιτισμικό θησαυρό που κληρονομήσαμε . Έτσι αφήσαμε το Κόρης Γεφύρι σιδερόφραχτο κι απρόσιτο , να στέκει μέσα στην χαβούζα μιας παρακείμενης στάνης, μέσα σε βουνά αδρανών υλικών που ανεξέλεγκτα ρίχνονται στις όχθες. Πιο κάτω ακολουθεί το δεύτερο κομμάτι του έργου που κι αυτό με τη σειρά εγκιβώτισε ένα κομμάτι του ποταμού, δημιούργησε έναν περιφερειακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς ποδηλατόδρομο. Σε λίγο βέβαια και με την ανέγερση του δικαστικού μεγάρου, ο περιφερειακός θα πάψει να έχει αυτή την έννοια κι απλά θα αποτελεί ένα ακόμα σημάδι επέκτασης της πόλης. Δεν υπάρχει αντίρρηση στην επέκταση του αστικού χώρου αλλά νομίζω πως κανείς δεν είδε αυτή την προοπτική σε αρμονική σχέση με το περιβάλλον.
Η οπτική της άμεσης τσιμεντοποίησης, η ταχύτητα με την οποία υλοποιούνται μελέτες 15ετιών ώστε να μη χαθούν οι χρηματοδοτήσεις, ατονεί τα περιβαλλοντικά αντανακλαστικά των αρχών. Οι περίοικοι με το δέλεαρ της αυξημένης αντικειμενικής αξίας των περιουσιών τους, αντιλαμβάνονται κατόπιν εορτής την αξία που είχε μέχρι σήμερα το ποτάμι που ποτέ δεν εκτίμησαν.
Αν λοιπόν κάποτε ο πρωτομάστορας θυσίασε την κόρη του για να στεριώσει το γεφύρι, εμείς τι πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε τη μοναδικότητα της Χιακής γης και να συμφιλιώσουμε το σήμερα με το χθες;
Προσωπικά πιστεύω ότι το δεύτερο γεφύρι για το οποίο ο αγαπητός φίλος Γιώργος Χαλάτσης έκανε αναφορά, ένα άγνωστο γεφύρι αφού χρόνια τώρα υποστηρίζει τον παραλιακό δρόμο και δεν είναι ορατό, αποτελεί μόνο την αιχμή του δόρατος. Κι αναρωτιέμαι πόσο αργήσαμε όλοι μας, πόσο εύκολο η εφικτό είναι τώρα να αντιστρέψουμε έναν προδιαγεγραμμένο θάνατο, τώρα που το έργο έχει ξεκινήσει να υλοποιείται με ταχείς ρυθμούς, χωρίς να φαινόμαστε κι οι ίδιοι υποκριτές και φαρισαίοι…
Συζήτηση4 Σχόλια
Ολα τα παραπανω σωστα. Αλλα τι θλιβερο να αναρωτιομαστε αν λαβαμε σοφη αποφαση πριν 15 χρονια τωρα που βαλαμε μπροστα την υλοποιηση. ChiosNATURE
για τα 15 χρόνια σιωπής το κείμενο Άννα. Γι αυτό θυμήθηκα τους Φαρισαίους, χωρίς να εξαιρώ κανέναν μας..
Maybe, to be fair, in the last 15 years our attitudes to such matters have changed and we would not now, as a community, take the decisions that we took then. Perhaps the work of organisations such as Elix and Chios Nature (and others too) has supported such change. I do hope so. So even if this battle is lost – as at this eleventh hour it almost certainly will be – the war may still be won. Η ελπιδα πεθαινει τελευταια. ChiosNATURE
Με την ευκαιρία…
Γεννήθηκα στην περιοχή των «Νερομύλων», κοντά στον Παρθένη ποταμό (τώρα είμαι κάτοικος της πόλης). Αρκετές φορές, τα τελευταία χρόνια, όταν το επιτρέπει ο καιρός, κάνω το γρήγορο περπάτημά μου κατά μήκος τού ποταμού, μέχρι της Κόρης το Γεφύρι. Λίγο πριν το ιστορικό γεφύρι, θα έχετε προσέξει τα τελευταία χρόνια , σύριζα στο δημόσιο δρόμο, την απίστευτη από πλευράς αισθητικής και υγιεινής εγκατάσταση μιας ιδιότυπης μάντρας καμωμένης με πάσης φύσεως οικοδομικά υλικά, που αποδίδει έντονη δυσοσμία και ρυπαίνει όλη την περιοχή. Η απορία μου είναι η εξής: με ποια άραγε άδεια «λειτουργεί» αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, πώς έχει εξασφαλίσει το ελεύθερο, μ’ αυτούς τους όρους, από τους αρμόδιους φορείς; Η υγειονομική Υπηρεσία, ο δήμος, η Περιφέρεια γιατί «ευλογούν» με τη στάση τους τον τρόπο λειτουργίας αυτής της μάντρας;