γιορτάζοντας την 25η Μαρτίου με την Ευρώπη της Frontex και την αστυνομία της Τουρκίας
γράφει ο Τέλης Τύμπας
Πατρίδα είναι εκείνες οι σκηνές στον Όμηρο, τον δικό μας και τον παγκόσμιο, για τη σημασία της φιλοξενίας. Γιατί μπορεί όλοι μας να βρεθούμε κάποτε ξένοι. Όπως βρέθηκε ο Οδυσσέας, το αιώνιο σύμβολο του ναύτη, επαγγέλματος-σύμβολο της πατρίδας. Πατρίδα είναι η ανώτερη μορφή τέχνης που μπορεί να υπάρχει, η τέχνη που δουλεύεται μέχρι τελειότητας από μια συλλογικότητα, η μουσική, οι χοροί και οι στίχοι από τις παραλογές και τα άλλα δημοτικά μέχρι τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά, δικά μας κι αυτά και παγκόσμια. Από μια πατρίδα που ξέρει από ξενιτιά, γι αυτό κι όταν ζυγίζει τα τέσσερα, «την ξενιτιά, τη γυμνωσιά, την πίκρα και τον χάρο», βρίσκει σοφά ότι «βαρύτερα είν’ τα ξένα».
Πατρίδα μας είναι και οι πραγματικά μεγάλοι δημιουργοί, οι τόσο μεγάλοι που ήξεραν πως να στραγγίξουν την τελειότητα του έργου της λαϊκής συλλογικότητας για να υμνήσουν την επανάσταση για την ελευθερία, προϋπόθεση κάθε πατρίδας. Όπως ο έλληνας Διονύσιος Σολωμός, αυτός που χτυπούσε ανήσυχα τα δάχτυλα στο φιλιατρό για να βοηθήσει το νου του «να εύρει κάνε τρεις δίκαιους». Και δεν έβρισκε στο τέλος κανέναν να μετρήσει. Τον γνωρίζουμε από τα σχεδιάσματα στίχων για την πατρίδα του Λόρδου Μπάιρον, το Μεσολόγγι και την Ευρώπη, μία κι αδιαίρετη και δική μας πατρίδα.
Όπως ο άλλος μεγάλος δημιουργός, ο τούρκος Ναζίμ Χικμέτ, που έγραψε για μια άλλη επανάσταση για την ελευθερία, από την μεριά που η πατρίδα σμίγει με την Ασία, αυτή που έκαναν μαζί με τον Σεϊχη Μπεντρεντίν «Τούρκοι χωριάτες τ’ Αιδινϊού» και «Ρωμιοί ψαράδες απ’ τη Σάμο». Και ας μην έμεινε στο τέλος κανένας να μετρηθεί.
Κι επειδή αυτή είναι η δική μας πατρίδα, μια πατρίδα που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να φιλοξενεί, πατρίδα του Οδυσσέα, πατρίδα του Μπάιρον και του Μπεντρεντίν, έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε αντίθετοι στους Ευρωπαίους της Frontex και στους Τούρκους αστυνομικούς που βρίσκονται στην πατρίδα για να την κάνουν αφιλόξενη.
Αυτή την πατρίδα δεν τη μοιραζόμαστε με εθνικιστές και φασίστες, δεν τη μοιραζόμαστε με νεοφιλελεύθερους και κοσμοπολίτες της κεφαλαιοκρατικής αγοράς. Αυτούς που κάνουν τόση φασαρία για τον εθνικισμό και τον φιλελευθερισμό τους αλλά χάθηκαν σε μια εκκωφαντική σιωπή τώρα που η ευρωπαία Frontex και η τουρκική αστυνομία συνεργάζονται για να μας αποξενώσουν από αυτή.
Συζήτηση1 σχόλιο
Ανθρωπιστής – τροχονόμος δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να κάνεις τον ανθρωπιστή στις «πλάτες» άλλων. Να ανοίγεις τα σύνορά σου λέγοντας «παρακαλώ περάστε, λιαστείτε για 2-3 μέρες και μετά μαγικά εξαφανιστείτε για να βρεθείτε στην χώρα κάποιων άλλων στους οποίους εμείς θα κουνήσουμε και το δάκτυλο ότι δήθεν δεν είναι αρκετά δημοκράτες.» Δηλαδή η πολιτική της αριστερής κουτοπονηριάς του Συριζα κατέληξε σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Τούτων λεχθέντων η άποψη του κ.Τύμπα για την «φιλόξενη πατρίδα» είναι πιο έντιμη. Γιατί δεν λέει να ανοίξουμε τα σύνορα για να κάνουμε τους τροχονόμους, λέει να ανοίξουμε τα σύνορα για να φιλοξενήσουμε. Και ο ελληνικός λαός ξέρει από προσφυγιά. Και για όσους πιστεύουν στην πολιτική ανοικτών συνόρων είναι και ιδεολογικά συνεπές.
Τίποτα όμως δεν συνθλίβει τις ιδεολογίες περισσότερο από την πραγματικότητα. Ο πραγματισμός έρχεται να επιβάλει τα όρια.
Καμία χωρά στην σύγχρονη εποχή δεν εφάρμοσε πολιτική ανοικτών συνόρων από επιλογή. Καμία.
Ο λόγος είναι απλός και τον βλέπουμε εμπρός στα μάτια μας σήμερα. Καμία χώρα δεν διαθέτει τους πόρους να διαχειριστεί την ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο που έχουν εκατομμύρια πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες. Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί όλους τους Σύρους που τώρα βρίσκονται στην Τουρκία, αλλά και αν το έκανε, απλά θα έρχονταν ακόμη περισσότεροι. Αφήνω απέξω τους Αφγανούς, Πακιστανούς, ιρακινούς κλπ. Άρα τα ανοικτά σύνορα – χωρίς σοβαρά κριτήρια – τελικά καταλήγουν εις βάρος αυτών που τα επιδιώκουν.
Πολύ δε περισσότερο που συνήθως στο προσφυγικό εμπλέκονται και άλλα συμφέροντα. Οι πρόσφυγες – μετανάστες δεν μας έρχονται πχ από τον Λίβανο αλλά από την Τουρκία. Η Ελλάδα όφειλε αυτό να το λάβει υπόψιν της γιατί η Τουρκία έχει και άλλες πάγιες επιδιώξεις που είναι λογικό να προσπαθήσει να τις εξυπηρετήσει μέσα από το προσφυγικό.
Για παράδειγμα η πολιτική της Κυβέρνησης τον προηγούμενο ένα χρόνο οδήγησε σε μια de facto κατάσταση, που δυστυχώς απετέλεσε το πλαίσιο εντός του οποίου επιδιώκεται πλέον μια «λύση» από την τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ, και με την υπογραφή του Έλληνα πρωθυπουργού.
Και το πλαίσιο αυτό είναι πως πλέον τα ευρωπαϊκά σύνορα βρίσκονται μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, και η Ελλάδα με την Τουρκία αποτελούν πλέον έναν «ενιαίο χώρο» που είναι στεγανός για την υπόλοιπη Ευρώπη. Και προσπαθούν εντός αυτού του «ενιαίου χώρου» να γίνουν κάποιες ρυθμίσεις, πόσοι θα έρθουν, πόσοι θα επιστρέψουν κλπ αλλά ανεξαρτήτως του τι θα γίνει… ο χώρος παραμένει στεγανός…. δλδ ακόμη και αν η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας δεν προχωρήσει και η Ελλάδα γεμίσει πρόσφυγες, πουθενά δεν λέει ότι θα ανοίξουν τα σύνορα στην Ειδομένη.
Το ανησυχητικό είναι πως παρ όλη την Ευρωπαϊκή βοήθεια και καλή θέληση απέναντι μας ως χώρα της ΕΕ και της Σεγκεν, είναι προφανές ποιος είναι το αδύναμο μέλος στον «ενιαίο χώρο».
ΥΓ. Το «αστείο» είναι πως παρότι κάποιοι από εμάς θα θέλαμε να φιλοξενήσουμε τους μετανάστες-πρόσφυγες….. αυτοί αρνούνται να φιλοξενηθούν – δεν κάνουν αίτηση ασύλου – και προτιμούν να πάνε στη Γερμανία.
Κάθε φορά που τίθεται σε έναν κατατρεγμένο το δίλημμα Ελλάδα ή Γερμανία αυτός ψηφίζει δαγκωτό Γερμανία!!
Μένει βέβαια να δούμε τι θα κάνουν όταν καταλάβουν πως πλέον το δίλημμα είναι Ελλάδα ή Τουρκία.