γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η -κατ’ άλλους απρόβλεπτη κατ’ άλλους προβλέψιμη- επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει προκαλέσει ποικίλες ερμηνείες και σχολιασμούς. Δεν μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω παρά μόνο λέγοντας ότι τελικά κάποια μήλα πέφτουν πάντοτε κάτω από τη μηλιά, φτάνει μόνο η μηλιά να έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές. Διαλέγω να γράψω δυο σκέψεις για την αδελφή του νέου Προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη Θεοδώρα.
Την επιθύμησε σφοδρά την εξουσία η Θεοδώρα (Ντόρα) Μπακογιάννη. Βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα της. Πάλεψε με νύχια και με δόντια, με όλους τους τρόπους που συνεπάγεται η πολιτική σκηνή, για την κατάκτησή της. Κορυφαία στιγμή το 2009, όπου η υποψηφιότητά της για την ηγεσία της ΝΔ, παρότι εκκίνησε ως φαβορί, ηττήθηκε τελικά κατά κράτος από τον οικογενειακό εχθρό (και μήπως σήμερα φίλο; όλα είναι πιθανά στην κινούμενη άμμο της ελληνικής πολιτικής) Αντώνη Σαμαρά. Στη συνέχεια δημιούργησε δικό της κόμμα τη Δημοκρατική Συμμαχία το οποίο, κατά το κοινώς λεγόμενο, πήγε άπατο στις πρώτες εκλογές του 2012. Και στη συνέχεια μετανοούσα επέστρεψε στη ΝΔ. Η υποψηφιότητα του αδερφού της Κυριάκου προκάλεσε μια «δυσμενή ουδετερότητα» (όπως είναι κοινό μυστικό), στην πρωτότοκη θυγατέρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κι η χθεσινή επικράτησή του, λέω εγώ, πίκρα θα της προκάλεσε.
Για όσους αγαπούμε την ιστορία ο πειρασμός των ιστορικών αναλογιών είναι μεγάλος και δεν θα του αντισταθώ. Η πίκρα της Θεοδώρας μου έφερε στο νου την Άννα Κομνηνή, την πρωτότοκη θυγατέρα του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλεξίου του Α’ Κομνηνού. Σφετεριστής της εξουσίας ήταν αρχικά ο λαμπρός εκείνος μονάρχης, όπως ακριβώς ξένο σώμα θεωρούσαν (και θεωρούν) την οικογένεια Μητσοτάκη οι ακραιφνείς καραμανλικοί της ΝΔ. Και η Άννα, η πρωτότοκη θυγατέρα του Αλέξιου, διακαώς επιθύμησε την εξουσία κι αγωνίστηκε για την κατάκτησή της. Ραδιουργίες, ίντριγκες, ανακτορικά πραξικοπήματα, εξεγέρσεις. Απέτυχε σε όλα. Και είδε να περιβάλλεται την αυτοκρατορική πορφύρα ο μικρότερος αδελφός της Ιωάννης Κομνηνός. Όλα τα εξιστορεί η Κομνηνή στο περίφημο και πολύτιμο για τους ιστορικούς έργο της «Αλεξιάς». Μας τα περιγράφει όλα τόσο λιτά και διεισδυτικά ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του «Άννα Κομνηνή». Τουλάχιστον για την Άννα βρέθηκε αιώνες μετά ένας Καβάφης, για τη Θεοδώρα δεν νομίζω να βρεθεί.
Άννα Κομνηνή
Στον πρόλογο της Aλεξιάδος της θρηνεί,
για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.
Εις ίλιγγον είν’ η ψυχή της.
«Και ρείθροις δακρύων», μας λέγει, «περιτέγγω
τους οφθαλμούς….. Φευ των κυμάτων» της ζωής της,
«φευ των επαναστάσεων». Την καίει η οδύνη
«μέχρις οστέων και μυελών και μερισμού ψυχής».
Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην
καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·
έναν καϋμό βαθύ μονάχα είχε
(κι ας μην τ’ ομολογεί) η αγέρωχη αυτή Γραικιά,
που δεν κατάφερε, μ’ όλην την δεξιότητά της,
την Βασιλείαν ν’ αποκτήσει· μα την πήρε
σχεδόν μέσ’ απ’ τα χέρια της ο προπετής Ιωάννης.
