γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Στα χρόνια της στρατιωτικής θητείας, ήταν συχνό το «χώσιμο» στη χρήσιμη και εθνωφελή αποστολή της Υπηρεσίας Μαγειρείων, ή αλλιώς της αγγαρείας μαγειρείων. Και το πιο βαρύ απ’ όλα καθήκον ήταν το καθάρισμα της πατάτας. Μιλάμε τώρα για βουνά, τι βουνά; οροσειρές ολόκληρες, από πατάτες αφού επρόκειτο να χορτάσουν τριακόσια τόσα –πεινασμένα- στομάχια.
Οσάκις μου έτυχε αυτή η μάχιμη αποστολή, μας έδιναν κάτι παλιομάχαιρα ατρόχιστα και ακατάλληλα εντελώς για το σκοπό τους. Αποτέλεσμα; Γκρίνια, καθυστερήσεις κι εκνευρισμός. Χώρια που πέταγες σχεδόν τις μισές πατάτες, αφού που να τις ξεφλουδίσεις τακτικά με τέτοιο παλιοεργαλείο.
Κάποια στιγμή στα συρτάρια του μαγειρείου, κάποιος ανακάλυψε κάτι καθαριστήρια, από εκείνα τα πλαστικά με τη λεπίδα στην άκρη. Ιδανικά για να γίνεται η δουλειά γρήγορα κι όμορφα. Ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Απευθυνθήκαμε στο Μάγειρα, συνήθως καλόβολο και ήσυχο παιδί αλλά πραγματική αρχή και εξουσία στο χώρο του.
«Γιατί δεν παίρνουμε τα καθαριστήρια να τελειώνουμε γρήγορα κι ωραία;» του είπαμε.
Τεντώθηκε, ξίνισε τα μούτρα του, πήρε ύφος, τουλάχιστον, υποστρατήγου και μας το ξέκοψε με τη μία:
«Οι πατατοκόφτες είναι για το Μάγειρα κι όχι για τους φαντάρους!» και φουρκισμένος έσπευσε να εξαφανίσει τα θεόσταλτα εργαλεία σε ποιος ξέρει ποια μυστική κρύπτη.
Συμπέρασμα; Δώσε και στον πιο ταπεινό μια φλούδα εξουσίας και θα τον δεις να μεταμορφώνεται. Κι ακόμα, τα σύμβολα της εξουσίας είναι πολλές φορές εντελώς απροσδόκητα κι ασήμαντα αντικείμενα…
