γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Με το Σεπτέμβριο ήδη να ολοκληρώνει την πρώτη του εβδομάδα, τις προσφυγικές ροές να συνεχίζονται ελεγχόμενες μεν, αμείωτες δε, και το χειμώνα μα πλησιάζει, καθίσταται πιο επιτακτική από ποτέ ή εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος.
Κάθε μέρα που περνά γίνεται σαφές ότι οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένοι να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες που τους αναλογούν, αλλά θα πιέσουν στο άμεσο μέλλον την Ελληνική πλευρά, με κάθε μέσο, ακόμη και με οικονομική ασφυξία προκειμένου να επιστρέψει από τις ευρωπαϊκές χώρες στην Ελλάδα απροσδιόριστος αριθμός ανεπιθύμητων προσφύγων.
Και ενώ οι προθέσεις των Ευρωπαίων έναντι της χώρας μας είναι σαφής, η ελληνική πλευρά είτε σε κεντρικό επίπεδο, είτε σε τοπικό, παραμένει απαθής, εγκληματικά αδρανής και τελικά όλοι αναμένουν τα χειρότερα.
Δεν είναι μόνο οι χώροι κράτησης που είναι ανεπαρκείς, ούτε οι συνθήκες κράτησης που είναι άθλιες, επιπλέον δημιουργούνται και γιγαντώνονται κοινωνικά προβλήματα μεταξύ των προσφύγων που επηρεάζουν όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και την τοπική κοινωνία.
Η πλειοψηφία των προσφύγων που βρίσκεται στη Χίο μετά από ένα εξάμηνο παραμονής στα κοντέινερ και στις σκηνές, έχουν εξαντληθεί ψυχολογικά, σωματικά αλλά και οικονομικά. Αυτό το τελευταίο, η οικονομική δηλαδή εξαθλίωση, να μην έχεις ευρώ στην τσέπη για να παρέχεις τα εντελώς στοιχειώδη στον εαυτό σου και στην οικογένειά σου, τσαλακώνει αξιοπρέπειες, συνειδήσεις και συμπεριφορές και προάγει την εγκληματικότητα.
Πόσα εξάμηνα, άραγε, πρέπει να παρέλθουν για να ευαισθητοποιηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να αναλάβει το μερίδιο που της αναλογεί, ενώ την ίδια στιγμή η Ελλάδα και τα νησιά έχουν αναλάβει αριθμό προσφύγων που έχει ξεπεράσει τις δυνατότητες της χώρας προ πολλού. Δυστυχώς δεν διαφαίνεται λύση, ούτε αναμένει βέβαια κανείς οι ευρωπαϊκές χώρες να αλλάξουν στάση. Το πρόβλημα μετατέθηκε στην ήδη «προβληματική» Ελλάδα και τα σύνορα σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες θα παραμείνουν κλειστά.
Ανακύπτει το ερώτημα «εμείς τι κάνουμε;» γιατί – ας μην έχει κανείς αμφιβολία- μόνοι μας θα διαχειριστούμε το προσφυγικό ζήτημα.
Χρειάζεται ρεαλιστικός στρατηγικός σχεδιασμός. Σε κάθε περίπτωση μεγάλος αριθμός προσφύγων θα παραμείνει στην Ελλάδα, είτε γιατί δεν θα γίνουν δεκτοί από τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε γιατί στα πλαίσια του λειψάνου του Κανονισμού του Δουβλίνου οι ευρωπαϊκές χώρες θα τους επαναπροωθήσουν στην Ελλάδα, είτε τέλος γιατί δεν θα τους κάνουν δεκτούς οι χώρες προέλευσής τους.
Με δεδομένο ότι τους ανθρώπους αυτούς ούτε να τους εξαφανίσουμε μπορούμε, ούτε να τους σκοτώσουμε, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε να βρουν μόνιμη και ανθρώπινη στέγη, να αποκεντρωθούν και να ζήσουν σε μικρούς πυρήνες που θα μπορούν να συνυπάρχουν με τις τοπικές κοινωνίες, χωρίς οι τελευταίες να αισθανθούν κατά οποιοδήποτε τρόπο ότι απειλούνται. Τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και οι ενήλικες στην εργασία. Φυσικά όλα αυτά έχουν ένα προαπαιτούμενο: την ενημέρωση. Δυστυχώς αυτό το τελευταίο είναι άγνωστη έννοια για τους κυβερνώντες, αλλά και για την τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν θα έπρεπε. Είναι γνωστό ότι όσοι επενδύουν στο χάος, συνήθως αποτελούν και τα πρώτα θύματά του!
