της Γιούλης Τελλή
Ξέρεις κάτι φίλε μου; Καιρό τώρα σε παρακολουθώ. Κάθε μέρα και πιο μίζερο, αγέλαστο θλιμμένο να μηρυκάζεις τη μιζέρια σου, να την πιπιλίζεις σαν καραμέλα, να τη δίνεις και στους διπλανούς σου κι αυτοί να κάνουν το ίδιο σχεδόν μηχανικά, σχεδόν από συνήθεια. Πρόσεξε φίλε μου! Η μιζέρια σου έγινε συνήθεια. Ο φόβος εξάρτηση. Ξέχασες εκείνο «τον θεό των μικρών πραγμάτων» που τον λατρεύαμε μαζί… των «ασήμαντων» και τόσο ουσιαστικών, ξέχασες τα λόγια του Γλάρου Ιωνάθαν ότι η ζωή δεν είναι μόνο ένα πέταγμα για αναζήτηση τροφής. Περιπλανήθηκες σε λάθος μονοπάτια και έχασες το δρόμο σου, ξέφυγες και τώρα ταξιδεύεις με μπούσουλα την αγανάκτηση το φόβο τη μιζέρια, με τα μάτια καρφωμένα στη Γη.
Κι ας είναι γεμάτος αστέρια ο ουρανός… κι ας έχει πανσέληνο απόψε…
Εντάξει, δεν είναι καθόλου ευχάριστο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε πραγματικά δύσκολη θέση και θα έρθουν και χειρότερα, όμως μπορείς με σιγουριά να μου πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν φέρουν καμία ευθύνη για τη θέση στην οποία έχουν βρεθεί; Όλοι μας φέρουμε ευθύνη χειρισμών, κακής διαχείρισης κι άλλων πολλών λαθών. Όταν φτάσαμε στο σημείο να παίρνουμε δάνεια για να πηγαίνουμε διακοπές ή για να αγοράσουμε καινούργια έπιπλα, τι άλλο να περιμένεις;
Και εντέλει ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Μιλάμε για την κάθε κυβέρνηση και τους πολιτικούς, λες κι έχουν προσγειωθεί από το διάστημα, λες και δεν είναι κάποιοι από εμάς, λες και δεν είναι εκλεγμένοι από εμάς, λες και δεν συντηρούμε όλοι εμείς αυτό το σύστημα της διαφθοράς, προστατεύοντας τα συμφέροντά μας.
Και ξέρεις κάτι ακόμη; Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι η κατάρρευση της χώρας μας, που στο κάτω – κάτω δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου, θα μας κάνει κακό, ή ότι δεν αξίζει σε όλους μας. Μερικές φορές όταν έχεις ξεφύγει από το δρόμο σου, πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα και να αρχίσεις ν ανεβαίνεις πάλι ψηλά, εκεί που σου αξίζει. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία αυτή η περίοδος να αναλογιστούμε τις ευθύνες και τα λάθη μας, να ξαναβρούμε το χαμένο ήθος μας. Μήπως και καταφέρουμε λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα…
Πάσχει ο πυρήνας του κάθε ενός από εμάς χωριστά φίλε μου, ο πυρήνας μας έχει πτωχεύσει προ πολλού και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Δεν έχουμε καταλάβει ότι η πραγματική αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί μόνο από μέσα προς τα έξω, από Εμάς και έπειτα γύρω από Εμάς και μετά πιο εκεί και παραπέρα.
Λόγω της δουλειάς μου, έρχομαι σε επαφή καθημερινά με ανθρώπους από άλλες χώρες. Η νοοτροπία τους, ο τρόπος ζωής τους, οι αξίες τους, το ήθος τους, η παιδεία τους είναι τόσο διαφορετικά από εμάς των Ελλήνων. Με λύπη διαπιστώνω από τις παρατηρήσεις που μου κάνουν ότι ενδιαφέρονται και πονούν τον δικό μας τόπο πολύ περισσότερο από εμάς που γεννηθήκαμε και ζούμε εδώ. Γιατί αυτοί πληρώνουν τόσα πολλά για να έρθουν εδώ, να απολαύσουν αυτά που δεν έχουν και που για μας είναι δεδομένα. Την όμορφη και καθαρή φύση, τον ήλιο, τη θάλασσα την ησυχία τον ήρεμο ύπνο.
Δεν ξέρω για σένα φίλε μου, αλλά εγώ πήρα τις αποφάσεις μου.
Αρνούμαι και δεν αφήνω κανέναν να με οδηγήσει στην απελπισία, στην κατάθλιψη, στη μιζέρια. Εδώ και μήνες δεν βλέπω ειδήσεις και σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Για να μη νιώθω και εντελώς εκτός, ενημερώνομαι από το ίντερνετ επιλεκτικά, κάνω τη δουλειά μου με αγάπη, προσπαθώ να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα με αγάπη. Προσπαθώ να μη γκρινιάζω, νιώθω ευγνώμων και ευτυχισμένη για τόσα πολλά και μικρά πράγματα. Που είμαι καλά, που έχω μια όμορφη οικογένεια, λίγους αλλά αληθινούς φίλους, που δόξα το θεό έχουμε να φάμε, που ζω σ αυτό ο υπέροχο νησί, που βλέπω κάθε μέρα τη θάλασσα, τον ήλιο που ανατέλλει, τα χρώματα του δειλινού, τη μυρωδιά της φύσης μετά τη βροχή, για κάθε όμορφη στιγμή. Μια όμορφη συζήτηση, ένα απρόσμενο χαμόγελο, για κάτι αναπάντεχο.
Και τις στιγμές μας, να είσαι σίγουρος ότι τις δημιουργούμε εμείς. Ακόμα κι αυτά που μας συμβαίνουν, είναι απόρροια των σκέψεών που κάνουμε. Γιατί το πιστεύω, οι σκέψεις που κάνουμε είναι ζωντανές, δίνουν μορφή στον κόσμο μας, την πραγματικότητα και το πεπρωμένο μας.
Και όπως είπε και ο Καζαντζάκης:
«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα, ας αλλάξουμε τότε το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα».
Η μιζέρια είναι μεταδοτική και μη ωφέλιμη. Φίλε χαμογέλα, γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή και τόσο όμορφη κι εμείς περαστικοί, μόνο ταξιδιώτες. Τίποτα δεν μας ανήκει και τίποτα δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας στο μεγάλο ταξίδι, παρά μόνο την αγάπη που έχουμε δώσει… και αυτό ακόμα είναι αμφίβολο…
Ως τότε όμως είτε έχουμε πολύ καιρό είτε λίγο ας απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές της ζωής όπου και όποτε μας χαρίζονται… γιατί τι παραπάνω νομίζετε ότι είναι η Ευτυχία; ;
Συζήτηση9 Σχόλια
εύγε κοπέλα μου! σ ευχαριστούμε!
Εξαιρετικό!!
Ανθρώπινο, αισιόδοξο, ουσιαστικό, με βλέμμα «καθαρό»!!!
Μπράβο 🙂
ΤΕΛΕΙΟ.ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.ΠΛΗΓΩΣΑΜΕ ΤΟΣΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…ΑΥΡΙΟ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΕΡΑ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣΟΥΜΕ…
Το κείμενό σου μου έφερε στο μυαλό το αναγνωστικό της Α! Δημοτικού..
Ετσι απλά, σίγουρα ευανάγνωστα και τρυφερά μου είπε πως να μαθω να διαβάζω τη ζωή..
Ευχαριστώ καλή μου..
Γιούλη μου σ’ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω ευτυχισμένη μέσα από την τόσο απλοική αλλά πολύ περιεκτική σε συναισθήματα γραφή σου. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ την καρδιά μου να πάλεται γιατί είμαι και εγώ απ΄αυτούς που περπατούν με σκυμμένο, από την κατάθλιψη, κεφάλι… Με την βοήθεια της δικής σου σκέψης θα αναθεωρήσω πολλά πράγματα ή τουλάχιστον, θα προσπαθήσω. Σ΄ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες.
Κυρία Γιούλη το κείμενό σας με συγκινησε απίστευτα,παράλληλα όμως μου πέρασε ένα ευχάριστο μήνυμα αισιοδοξίας και χαράς για το αύριο…το βίντεο ειδικά περνάει ένα ισχυρό μήνυμα για τη ζωή,ότι πρέπει να την δούμε με άλλο μάτι και να χαιρόμαστε με απλά καθημερινά πραγματα γιατί έτσι θα την εκτιμήσουμε πραγματικά!!
Μας λείπει η αισιοδοξία που θα μας έκανε να ζήσουμε καλύτερα.Αξίζει λοιπόν τον κόπο να την βάλουμε στη ζωή μας και μάλιστα να προσπαθήσουμε να μάθουμε πως θα γίνει μέρος της.Εξάλλου,κανείς δε γεννιέται αισιόδοξος ή απαισιόδοξος,αλλά μαθαίνει να είναι…. 🙂
mprabo sou,yperoxo keimeno!makari oloi na skeftontan san esena. 🙂 🙂 🙂
Κυρία Γιούλη, είναι πολύ θετικό το μήνυμα που μεταφέρετε στον κόσμο! Μας έχουν βάλει σε μια κατάσταση φόβου και μιζέριας και χρειαζόμαστε μικρές δόσεις αισιοδοξίας!! Το βιντεάκικαθώς και το κείμενο σας νομίζω ότι μας δίνουν αυτή τη δόση!Να είστε καλά να χαίρεστε την οικογένεια σας! και να μη ξεχνάμε όλοι μας ότι στα μικρά πράγματα βρίσκεται η χαρά της ζωής!!!
Σας αφιερώνω δύο απoσπάσματα απο «το μαγικό ταξίδι» του Νικόλα Κολοκοτρώνη και σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς..
«Είμαστε ανάσες στο ίδιο σώμα, φύλλα στο ίδιο δέντρο, αστέρια στον ίδιο ουρανό. Ευχαριστούμε την απέραντη ενέργεια της αγάπης, που μας δίνει δύναμη να ζούμε, να δημιουργούμε και να εξελισσόμαστε. Ευχαριστούμε την ανεξίτηλη φωτεινή δύναμη του σύμπαντος, που μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε, να αγγίζουμε και να οσφραινόμαστε, απολαμβάνοντας όλα τα δημιουργήματα, κινούμενα και μη
Ευχαριστούμε για το πλήθος των συνανθρώπων που μπορούμε να γνωρίσουμε και να αλληλοβοηθούμε στις προσωπικές μας πορείες.»
«Ο φόβος φοβάται την παρουσία μας, περισσότερο απ’ ότι εμείς τη δική του, μόνο που εμείς δεν το ξέρουμε. Η δύναμη του φόβου είναι η δική μας αδυναμία. Η τροφή του είναι ο δικός μας φόβος. Η παρουσία μας στο χώρο του είναι το τέλος της ύπαρξής του!»