γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ιστορική μορφή της Αριστεράς Μανώλης Γλέζος επέλεξε να κάνει μια ηχηρή παρέμβαση με την οποία καταγράφει τις ριζικές διαφωνίες του με την χαρασσόμενη κυβερνητική πολιτική και εκφράζει την ανησυχία του. Με την ουσία της δήλωσης και με το χρόνο δημοσιοποίησης της, μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό.
Το θέμα μας είναι ότι η δήλωση Γλέζου ξεσήκωσε υπέρμετρες έως και χυδαίες αντιδράσεις. Όχι από επίσημα χείλη βέβαια. Αλλά από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, από αρθρογραφία επωνύμων, μεταξύ τους και γίγαντες της πολιτικής σκέψης όπως ο Χάρυ Κλυν, ο Απόστολος Γκλέτσος κι ο Γιάννης Ζουγανέλης, κι από «διαρροές». Ηλικιακός ρατσισμός, υπονοούμενα ότι «το έχει χάσει», κραυγές «παραιτήσου και τράβα σπίτι σου». Αλήθεια πότε πρόλαβαν τόσοι και τόσες που αυτοτοποθετούνται στο χώρο της αριστεράς, να γίνουν φωνακλάδες πραιτωριανοί της κυβέρνησης; Που δεν τους έχει κι ανάγκη κατά τα άλλα.
Εικάζω ότι για το Μανώλη Γλέζο θα ήταν βολικό να σιωπήσει, να περιοριστεί στο ρόλο, στον ιστορικό του ρόλο ως συμβόλου αντίστασης. Επέλεξε, σε απόλυτη συνέπεια με την ιστορική του, προσωπκή και αγωνιστική διαδρομή, να έχει μάχιμη πολιτική στάση, άποψη και παρέμβαση. Γι’ αυτό ακριβώς κι η στάση του είναι κάτι παραπάνω από σεβαστή. Είναι, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, αντάξια της πορείας του.
