Οι καθαρισμοί ρεμάτων, ο Καλοπλύτης και οι πρόσφυγες
γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
«Βάζουν τις μπουλντόζες μέσα στα ποτάμια και ξύνουν τις κοίτες. Δεν καταλαβαίνουν ότι αφαιρώντας τα χώματα και τις κροκάλες αυξάνεται η ταχύτητα του νερού με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν οι περιοχές κοντά στις εκβολές;», έλεγε με απογοήτευση φίλος με πολυετείς αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος στο νησί μας για τους «παραδοσιακούς» καθαρισμούς ρεμάτων με μηχανικά μέσα. Για το αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μέτρο αντέδρασαν πρόσφατα 14 πρωτοβουλίες της Αττικής, σημειώνοντας επίσης, ότι ενέργειες για την αντιπλημμυρική προστασία με τη λογική του «καθαρίσματος» καταστρέφουν τα οικοσυστήματα των ρεμάτων, που υποτίθεται προστατεύονται από την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ψιλά γράμματα θα πουν οι περισσότεροι.
Για να επανέλθουμε στα δικά μας, χθες, λίγο πριν ξεσπάσουν οι μπόρες, ανακοινώθηκε από το Δήμο Χίου η ολοκλήρωση των εργασιών καθαρισμού του εγκιβωτισμένου ποταμού Καλοπλύτη, με την αφαίρεση 200 κυβικών μπαζών. Πρόκειται για μια αναγκαία και καίρια κίνηση που τα αποτελέσματά της ελπίζουμε να φανούν το χειμώνα που μας έρχεται.
Αν στο θέμα του Καλοπλύτη η πολιτεία προνόησε και προχώρησε σε μια εύστοχη ενέργεια για να μην ξαναπλημμυρίσει το κέντρο της πόλης, εκεί που τα έχει κάνει μούσκεμα είναι στο θέμα της προσωρινής διαμονής των προσφύγων. Εδώ και χρόνια, με την έναρξη του εμφυλίου στη Συρία, οι αλληλέγγυοι ζητούσαν τη δημιουργία ενός στεγασμένου χώρου φιλοξενίας, εδώ και μήνες παρατηρούσαμε την σταδιακή αύξηση των προσφυγικών ροών, αλλά οι τοπικές αρχές επιδόθηκαν σε μια σειρά συσκέψεων, με τη μια να πετάει το μπαλάκι στην άλλη και όλοι μαζί στην κεντρική διοίκηση, στρουθοκαμηλίζοντας και αφήνοντας τελικά, παρά τα εμβαλωματικά μέτρα, εκατοντάδες πρόσφυγες στο έλεος του καιρού και τους ίδιους εκτεθειμένους απέναντι στην κοινωνία και την ιστορία.
