Ρουκετοπόλεμος: Ένα ακόμη απόρριμμα του καταναλωτισμού

2

του Γιάννη Μακριδάκη

Ο ρουκετοπόλεμος του Βροντάδου ήταν ένα έθιμο που μέχρι τις απαρχές της σύγχρονης καταναλωτικής εποχής απασχολούσε μονάχα τις δύο ενορίες μεταξύ των οποίων διεξαγόταν και σε καμία περίπτωση ολόκληρη την κοινωνία του νησιού, η οποία στην μεγάλη της πλειονότητα δεν είχε ιδέα γι’ αυτό, ούτε φυσικά κόπτονταν οι άνθρωποι από άλλες περιοχές και άλλες ενορίες να το παρακολουθήσουν.

Η μετάλλαξη των νεοελλήνων σε καταναλωτές, κυρίως κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, που έφερε την πλήρη εμπορευματοποίηση και την απαξίωση κάθε υλικής και άυλης αξίας καθιστώντας τες μοχλούς ανάπτυξης της υβριστικής καταναλωτικής διαβίωσης και νοοτροπίας, έφεραν στο προσκήνιο και τον ρουκετοπόλεμο, κάνοντάς τον γνωστό ευρύτερα, όχι μόνο στο νησί αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα των καταναλωτών.

Όπως ήταν αναμενόμενο και όπως έγινε με κάθε υλική και άυλη αξία, έτσι και το έθιμο καταναλώθηκε από τους αδηφάγους καταναλωτές, απαξιώθηκε εντελώς και πετάχτηκε στον κάλαθο των απορριμμάτων, αφού αυτού του είδους οι «πολιτισμένες» και «αναπτυγμένες» καταναλωτικές κοινωνίες μόνον απορρίμματα παράγουν υλικά, ψυχικά και πνευματικά και οτιδήποτε διαφορετικό το νιώθουν πλέον ως απειλή για την ίδια τους την υπόσταση.

Εδώ και δύο χρόνια λοιπόν βλέπουμε μια τοπική κοινωνία σε αμηχανία. Για την ακρίβεια όχι την κοινωνία του νησιού, αλλά την τοπική κοινωνία του Βροντάδου συνεπικουρούμενη από τους λαλίστατους παράγοντες της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και του τουρισμού. Στη μεγάλη τους πλειονότητα όλοι αυτοί που τάσσονται υπέρ της διατήρησης του εθίμου, της επαναφοράς του σε λογικά επίπεδα και άλλα τέτοια φαιδρά και λυπηρά μαζί, είναι οι ίδιοι που κατανάλωσαν το έθιμο, που το απαξίωσαν και το έκαναν εμπόρευμα και απόρριμμα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι οι ίδιοι που όλα αυτά τα χρόνια υποστηρίζουν την «ανάπτυξη», την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των πάντων, τον ευτελισμό των αξιών με τον τρόπο που τον απαιτεί η σύγχρονη παγκόσμια καταναλωτική κοινωνία, η οποία φυσικά δεν καταλαβαίνει από έθιμα και από αξίες, ούτε από διαφορετικότητα και από ψυχή των λαών και των κοινωνιών του κόσμου διότι ισοπεδώνει τα πάντα, ανθρώπους, κοινωνίες, τόπους και πατρίδες, και κατασκευάζει ομοιόμορφους παγκόσμιους καταναλωτές – γρανάζια της ανάπτυξης των αγορών.

Ο ρουκετοπόλεμος εν τέλει ακολουθεί και αυτός την πορεία των πάντων που υπάρχουν και αναπτύσσονται εντός των σύγχρονων κοινωνιών του καταναλωτικού καπιταλισμού. Οι καταναλωτές ζουν τρομοκρατημένοι παγκοσμίως, λόγω της ίδιας τους της υβριστικής διαβίωσης, η οποία παράγει πολέμους, τρομοκρατία και απομυζεί το οικοσύστημα, εξαντλεί τους φυσικούς πόρους και εξαφανίζει τα έμβια είδη.

Κάθε τι που αποτελεί παράμετρο διαφορετικότητας δεν έχει μέλλον στην κοινωνία των παγκόσμιων καταναλωτών. Είναι τρομακτικό για την ομοιομορφία που προάγει το σύστημα και αποτελεί εν δυνάμει τρομοκρατική απειλή, που πατάσσεται για να προστατευτούν οι αποστειρωμένοι ομοιόμορφοι καταναλωτές υπήκοοί του.

Ή θα αποφασίσουμε λοιπόν συνολικά ως κοινωνία και ως ανθρωπότητα ότι ο κάθε λαός και κάθε κοινότητα ανθρώπων θα διατηρήσει και θα διαφυλάξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε πατρίδας και έτσι θα αλλάξουμε συνολικά πορεία, με στόχο πια την ισορροπία, τον απεγκλωβισμό από την απαξιωτική καταναλωτική νοοτροπία και την στροφή προς τον σεβασμό στις αξίες της φύσης, της τέχνης και της διαφορετικότητας, ή θα συμβιβαστούμε επιτέλους με το γεγονός ότι έχουμε εδώ και πολλά χρόνια αναξιοπρεπώς αποδεχτεί την ισοπέδωση της ζωής και των αξιών μας για τα τριάντα αργύρια της «ανάπτυξης», που ήτανε κι αυτά φυσικά κάλπικα σαν την ίδια.

Φυσικός καλλιεργητής - Συγγραφέας

Συζήτηση2 Σχόλια

  1. Δημήτρης Λαβατσής

    Όλα σωστά με μια διαφορετοκή εκτίμηση: Στην Δύση ο καταναολωτισμός κυριαρχεί από την δεκαετία του 60 και στην Ελλάδα ήδη από το 1984 είναι έντονη, θάλεγα ότι ο καταναλωτισμός σαν τρόπος ζωής γίνεται πρωταρχική αξία.Όσοι αρνούνται αυτό το must είναι ούφο ,γραφικοί, ξεπερασμένοι, ρομαντικοί, μαλάκες,και ο λόγος τους είναι ξύλινος.Κατά την δεκαετία του 90 ο πολίτης αντικαθίσταται ολοκληρωτικά από τον καταναλωτή.

  2. Δημήτρης Λαβατσής

    Η πορεία από την εποχή του Μάρξ που μίλησε για τον φετιχισμό του εμπορεύματος σαν συστατικό στοιχείο του ανερχόμενου τότε (αλλά όχι κυρίαρχου τρόπου παραγωγής ) καπιταλισμού μέχρι τον Φουκουγιάμα που το 1991-2 περιέγραφε τον θαυμαστό καινούριο κόσμο μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σαν θρίαμβο της κατανάλωσης εμπορευμάτων σε αφθονία σε έναν κόσμο του ανεμπόδιστου καπιταλισμού σημαδεύεται από το παγκόσμιο 68.Τότε όχι μόνο στην Γαλλία τον Μάη αλλά και στις ΗΠΑ όπως και στην Δυτική Ευρώπη συνολικά ακόμα και στην Ασία τίθεται το ζήτημα μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι θα αποφασίζουν τι χρειάζεται να παράγεται επαναπροσδιορίζοντας τις ανάγκες τους κόντρα στην ηλιθιότητα του καταναλωτικού τρόπου ζωής της εποχής.Δυστυχώς αυτό το αίτημα ανατροπής η εξαιρετικά ισχυρή, τότε, κομμουνιστική και σοσιαλιστική αριστερά της Ευρώπης το αντιμετωπίζει περίπου έχθρικά βουτηγμένη στην λιγική της αλλαγής μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και όχι με την ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων.Βεβαίως υπήρξαν πολύτιμα μειοψηφικά ρεύματα της τα οποία συμμετείχαν και έκαναν ότι μπορούσαν σε αυτήν την παγκόσμια εξέγερση.¨Ομως οι «ορθόδοξοι¨της Αριστεράς ήταν τραγικοί.Μετά από την ήττα του παγκόσμιου 68 ξεκίνησε η ιδεολογική αντεπίθεση των νεοφιλελέυθερων οικονομολόγων και πολιτικών( που μέχρι τότε ήταν εντελώς περιθωριακοί λόγω της καταστροφής του 1929 ) οι οποίοι μετά από 12 χρόνια κυριάρχησαν και πολιτικά στις ΗΠΑ και στην Βρεττανία με Ρήγκαν και Θάτσερ.Αλλά αυτή είναι μιά άλλη συζήτηση…

Άφησε σχόλιο